မပြိုသောကောင်းကင်၊မကြွေသောကြယ်

ဇာတ်လမ်း - ၄၁

Zawgyi

အိမ္တံခါးကုိျပန္ပိတ္ျပီးသည္နွင့္
​ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပး၀င္ကာေဘစင္မွာလက္ေထာက္ျပီး စားထားသမ်ွအန္ထုတ္လိုက္သည္။

ကြ်န္ေတာ္မသတီနုိင္၊ မနွစ္ျမိဳ႕နုိင္။ သူငယ္ခ်င္း၏ခ်စ္သူကုိပစ္မွားျပီး သူနွင့္အတူတ၀ုိင္းထဲထုိင္ကာမ်က္နွာ
​ေျပာင္တုိက္စားေသာက္ခဲ့ရေသာ မိမိကုိယ္ကုိ
အင္မတန္မွစက္ဆုပ္လွပါသည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း စားထားသမ်ွတုိင္းကိုလည္ေခ်ာင္းေတြနာလာသည္အထိ တစ္စက္မက်န္အန္ထုတ္ပစ္လုိက္
သည္။ မွန္ထဲတြင္ျမင္ေနရေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိမုန္းတီးလာသည္နွင့္အမ်ွ ကုတ္ဖဲ့ပစ္လုိက္ခ်င္စိတ္ကုိ
တားမနုိင္စီးမရေတာ့။

နံရံကုိေက်ာမွီကာ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံးမွ ေသြးမ်ားပြက္ပြက္ဆူလာသည္ဟုထင္လာျပီ
းေနာက္ေသြးမ်ားကုိေဖာက္ထုတ္ပစ္ခ်င္စိတ္ပင္
​ေပါက္လာရသည္။

ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ရြံရွာစိတ္သည္ ွဆဲလ္တစ္ခုခ်င္းစီတြင္ ဆူးစိုက္၀င္သကဲ့သုိ႕တယြယြျဖစ္လာသည္မုိ႕
တစ္ကုိယ္လုံးကုိကုတ္ျခစ္ေနမိေသာ္လည္း
​ေပ်ာက္မသြား။

တစတစပုိနာက်င္လာရသလုိ အသက္ရႈလုိ႕လည္း
မ၀ေတာ့သလုိပင္။ ေသြးစအနည္းငယ္ထြက္လာ
သည္အထိ ကုတ္ဖဲ့ပစ္ေတာ့မွ အနည္းငယ္ေနလုိ႕
​ေကာင္းသြားသလုိခံစားရသည္။

ပူေလာင္ျခင္းကလဲ ရင္ဘတ္မွစ၍တကုိယ္လုံး
ပုိက္စိတ္တုိက္။ မွီရာေရပန္းခလုတ္ကုိနွိပ္ခ်လုိက္ေတာ့
ေအးစက္စက္ေရမ်ားက ကြ်န္ေတာ့အေပၚ၀ရုန္းသုန္းကားေျပးလႊားဆင္းၾကသည္။

ဒူးကုိလက္နွစ္ဖက္ျဖင့္ ေပြ႕ပုိက္လုိက္ျပီးဒူးေပၚ
တြင္မ်က္နွာကုိနစ္၀င္လုမတတ္အပ္ကာ ခႏၶာကုိယ္ကုိ
တတ္စြမ္းသမ်ွ က်ဳံ႕ထားမိသည္။

က်ဳံ႕ထားရမည္။ ကမၻာေျမျပင္ေပၚတြင္ ကြ်န္ေတာ့
အတြက္တစ္ေနရာေလးေတာင္မွရပ္တည္ရာမရွိဟု
သိလုိက္ရသည့္ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ေနရာထုိင္ခင္း
အက်ယ္ၾကီးကို ေၾကာက္သည္။

တစိမ့္စိမ့္စီးဆင္းေသာေရစက္ေရမႊားမ်ားေအာက္
​ေထာင့္တစ္ေထာင့္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ကပ္ခုိေနမိပါသည္။