I'M OFFICIALLY HIS || KathNielReads ||

Officially - 36

-----------------------------------------------------------------------

They are all gone, specially juancho, kahit masakit, ay mabilis kung tinanggal ang karayum na nakaturok sa kamay ko, napangiwi ako ng tanggalin ko, iyon, dumudugo kasi iyon, mabilis ko iyong tinakpan ng tissue.

I need to see marcus, i need to apologize, i forget our day together, sa suot kung hospital gown, ay mabilis akong tumakbo papalabas sa hospital, pumara ako ng taxi at saka, pumunta sa pad ni marcus, i feel chills runs toward my body, nilalamig na naman ako, nagpalit muna ako ng damit, suot- suot ko ang damit ni marcus, di ko na tiningnan ang sarili ko sa salamin,all i have to do is to move fast.

Nasa tapat na ako ng building kung saan nagta-trabaho si marcus  bilang CEO, i breathe heavily, when i enter the building, nanghihina na naman kasi ako, na kahit alam kung limang araw akong tulog ay parang pagod na pagod ang katawan ko, when i entered the building i smile widely, kilala ko na lahat ng staff na nandito, at ganon rin naman sila sa akin, masaya naman nila akong binati, worried. It all drawn to there faces, ngumingiti lang ako, habang sumakay sa elevator.

Nang makarating ako sa tapat ng office ni marcus, nakita ko ang sekretarya niya, " Si marcus?" ngumiti ako sa kanya, kamusta na kaya si marcus, itinuro niya lang ang opisina ni marcus.

Mabilis akong pumasok sa loob, marcus is busy, reading and checking some files, his frowning, di siya mapakali, naiiyak ako, i miss him, his arms, halos isang linggo kaming hindi nagkita, " Marcus?" he then look at me, gulat na gulat ang mukha niya, bigla niyang nabitawan ang mga papeles na binabasa niya, nagulo iyon, tumayo siya at nilapitan ako.

" Samantha?" where's the sam ko? ba't di na niya ako tinatawag no'n, nang makalapit siya sa akin ay mahigpit ko siyang niyakap. " I'm busy, you shouldn't be here." ba't niya ba ako tinutulak palayo, di niya ba ako namiss.

" I'm sorry." sadness, that's all you can hear to my voice, umubo ako, parang naninikip yung dibdib ko, pinipigilan kung umiyak, sumasakit yung lalamunan ko.

" Sam, are you okay?" i nodded, now, i can see worrriness in his calm face, kumuha siya ng tubig at ipina-inom iyon sa akin, i hate his sympathy, ayaw kung kinakaawaan niya lang ako, " I need to go, i have a meeting." ba't ganon, dati naman ako lang ang inuuna ni marcus, ganon na ba talaga siya kagalit sa akin?

He leave me again, i found my self crying, di ko naman sinasadyang kalimutan ang anniversary namin, ba't di niya magawang patawarin ako, i feel so bad, parang ang sama- sama kung girlfriend dahil lang nakalimutan ko ang third year anniversary namin.

 -----------------