I'M OFFICIALLY HIS || KathNielReads ||

Officially - 38

-----------------------------------------------------------------------

 " We tried saving the baby's life, but i'm sorry the baby didn't make it." 

Iyak lang ako ng iyak, hinang- hina parin ako, i didn't know that i am 8 weeks pregnant, lalong hindi rin alam ni marcus, nawala na nga si marcus sa buhay ko nawala din ang baby na dala- dala ko sa sinapupunan ko, i feel like i'm not a good mother, i should be the one who take care of my child, pero anong ginawa ko.

" Sam, it's not your fault, tama na." pilit parin akong kinakalma ni juancho, ng madala niya ako sa hospital ay hinang- hina na ang katawan ko, huli na ang lahat,  bigla akong nanlumo, nasasaktan ako sa ideyang to, my baby is gone, how can i live now, juancho is trying to calm me down.

Nang umalis si marcus, umiyak ako, tanging yun lang ang naalala ko, i woke up in this room again, puros puti lang ang nakikita ko, i saw juancho sitting beside my bed, i thought it's marcus whose holding my hands, but when i saw juancho's face, i feel dissapointed.

" Hush now, you'll be okay soon, hindi kita iiwan." juancho is hugging me, i don't know what to do anymore, hindi ko na kaya, loosing someone, because of me, i sighed.

" What should i do now?" yumuko lang ako, ni hindi ako makatingin kay juancho, nalungkot din si mommy sa mga nangyari, why did, they not tell me, na buntis pala ako, i should know, may karapatan ako, may nagawa pa sana ako para ingatan ko ang baby sa tiyan ko.

" I want to see marcus!" i tried to stand up, bahagya ko siyang tinulak, pero malakas siya at pinigilan niya ako.

" No sam, alalahanin mo ang sitwasyon mo, iniwan ka na niya, just accept the fact na hindi ka na babalikan ng marcus na yun." sinampal ko siya ng ubod ng lakas, pano niya nasasabi sa akin ito, marcus is the only person i have in my life, kung mawawala siya ay masasaktan ako, di ko kayang mawala pati si marcus sa akin.

" Your selfish! juancho, pwede bang iwan mo na ako dito!" di parin siya umaalis sa tabi ko, pilit kung inaalis ang dextrose na nakakabit sa kamay ko, ilang ulit ko na bang tinangkang tanggalin to, tila paulit- ulit akong nasasaktan dahil lang sa taong mahal ko. 

" Di ka pwedeng umalis samantha, i won't allow you, ilang ulit ka na niyang sinaktan, kung mahal ka niyang talaga, hindi ka niya iiwan." tears run down my cheeks, napatulala ako sa sinabi ni juancho, his right, parang nawalan ako ng lakas, parang nawala sa akin ang buong pagkatao ko, yung sakit na iniwan ako ni marcus, yung pina ubaya niya ako sa taong hindi ko mahal ay parang kutsilyong tinaga ang puso ko, at tumagos ito sa buong pagkatao ko, i can feel it.

" Mahal ako ni marcus, Juancho, at kahit sabihin mo sa akin yan, alam kung hindi mawawala ang pagmamahal ni marcus sa akin." he just look at me, na para bang naawa siya sa akin, my hands automatically touched my tummy, magkakababy na sana kami ni marcus, pero wala na siya, sandali lang siyang pinahiram sa amin, i can't believe it, parang pinasabugan ako ng bomba, i can't move nor talk, inaalala  ko lang kung paano siya nawala sa akin, parang isang bangungot, hindi ako makakilos.