Truly, Madly, Deeply... or not?

Deel 10 || Pijn

Thomas p.o.v.
Ik loop naar het parkje waar ik met Rutger afgesproken heb. Hij wilde me iets vertellen zei hij. Ik denk dat hij me terug wilt. Ik hoop het tenminste, want ik mis hem echt heel erg. Bij het parkje aangekomen zie ik Rutger al op een bankje zitten. Ik ga stilletjes naast hem zitten. We zeggen allebei niks, totdat Rutger de stilte verbreekt. "Ik moet je iets vertellen, maar ik wil wel dat je weet dat dit echt nog niet speelde toen ik nog met jou was, echt niet, dat zweer ik." Is dit wat ik denk dat het is? Rutger haalt diep adem. "Lucas en ik hebben een relatie." De tijd staat even stil. Voor mijn gevoel dan. Ik snap het niet. En ik dacht nog wel dat hij me terug wou. Ik zucht. Wat moet ik nu zeggen... "Ben je gelukkig?" Hij kijkt me aan. "Ja, ik denk het wel.." Ik wil dat hij gelukkig is, en als dat zonder mij is dan is dat maar zo. "Oke, dan ben ik blij voor je." Hij lacht naar me. Ik sta op, ik wil naar huis en huilen. "Thomas? Ik hoopte eigenlijk dat wij wel vrienden konden blijven..." ik draai me om en knik. "Ja tuurlijk. Ik app je nog wel." Ik lach naar hem en loop weg. Dit kan niet waar zijn. Ik ben hem kwijt. Ik dacht echt dat hij nog van me hield en dat we op een dag weer bij elkaar zouden komen, maar niet dus. Terwijl ik huilend op bed lag was Rutger dus gewoon met die Lucas aan het zoenen. Ach ik heb geen eens het recht om boos te zijn. Het is uit, het is niet alsof hij vreemd gaat. Ik dacht gewoon dat ik voor altijd met Rut zou blijven. Ik zucht. Weet je, Rutger zegt dat hij nu gelukkig is en dat is het enige wat ik wil. Het liefst wilde ik ook dat ik de jongen was die hem gelukkig maakte, maar dat is helaas niet zo. En dat doet pijn. Echt heel veel pijn.