Truly, Madly, Deeply... or not?

Deel 8 || Uit elkaar

Thomas p.o.v.
We zijn inmiddels een paar dagen verder en het gaat gelukkig weer wat beter tussen Rutger en mij. Rutger spreekt wel heel veel af met Lucas, maar als hij zegt dat ze alleen vrienden zijn dan geloof ik hem. "Thomas, ik ga zo naar het strand met Lucas!" Ongeveer een week geleden, tijdens onze ruzie, zei Rutger dat ik jaloers was en toen ontkende ik dat. Want ik was toen ook oprecht niet jaloers. Maar ik moet toegeven dat ik dat nu wel begin te worden. Hij brengt meer tijd met Lucas door dan met mij, en ik zal nooit vergeten wat Lucas die avond tegen me zei. Maar goed, ik vertrouw Rutger. "Is goed, veel plezier" ik probeer niet te laten merken dat ik het helemaal niet leuk vindt. Hij geeft me nog een kus en gaat dan weg. Het is echt niet zo dat ik denk dat Rutger vreemd gaat, tuurlijk niet, ik ben alleen bang dat hij straks zoveel tijd met Lucas doorbrengt dat hij hem leuker gaat vinden dan mij... Ugh ik moet echt stoppen met dit jaloerse gedrag, ik kan beter iets nuttigs gaan doen. Ik besluit om het huis eens een goede schoonmaakbeurt te geven.
Het is inmiddels 1 uur 's nachts en Rutger is nog steeds niet thuis. Ik begin me zorgen te maken, er zal toch niks gebeurd zijn? Precies dan gaat mijn telefoon. Het is Rutger. "Hee! Waar ben je? Ik was echt bezorgd.." "ja sorry ik had je moeten appen, maar ik belde om te zeggen dat ik bij Lucas blijf slapen, daar ben ik nu ook." Ik ben even stil. "Serieus?" "Ja het is best laat geworden en-" "Rutger het is letterlijk 10 seconden lopen naar huis" "Ja weet ik alleen het was heel gezellig enzo en ja ik dacht-" "Je dacht laat ik Thomas maar lekker bezorgd thuis zitten en vervolgens het bed induiken met een ander" oke dat laatste was hard. "Thomas..." ik zucht. "Nee laat maar. Het hoeft al niet meer van mij. Ga maar lekker slapen" ik hang op. Oke misschien ben ik een beetje kinderachtig maar waarom zou hij daar moeten blijven slapen? Het is niet alsof hij nog 3 uur door het donker naar huis moet lopen ofzo. Misschien moet ik maar gewoon gaan slapen, morgen weer een dag. Net als ik de slaapkamer in loop hoor ik de voordeur open gaan. Rutger komt de slaapkamer in lopen. "Hey, sorry voor net, je had gelijk, ik kan ook prima thuis slapen." Ik ga op bed zitten. "Als je het zo gezellig hebt bij Lucas mag je van mij best daar slapen hoor. Waarom zou je er niet ook gaan wonen? Je bent de laatste tijd toch meer met hem dan met mij." Nu heeft hij waarschijnlijk wel door dat ik jaloers ben. Maar is dat heel gek? "Ben je jaloers ofzo?" Nee hoor, lijkt maar zo. "Vind je het heel raar? Rut, wanneer is de laatste keer dat wij samen wat deden? Nou in ieder geval voordat je Lucas kende. Je bent tegenwoordig elke dag met hem, je gaat vroeg weg en komt laat thuis, ik zou bijna denken dat je wat met hem hebt! Waarom zou je zó vaak met een 'gewone vriend' afspreken?!" Rutger is even stil en gaat zitten. Ik ben echt bang dat hij zometeen ineens zegt dat hij wat met Lucas heeft. "Thomas, ik denk dat het beter is als we allebei even alleen zijn." Alleen zijn? "Hoe bedoel je?" "Misschien is het beter als we uit elkaar gaan..." "Wat?" Hij kijkt me aan. "Ik maak het uit." Dit kan hij niet menen. "Rut? Zeg alsjeblieft dat dit een of andere flauwe grap is..." hij staart voor zich uit. "Rutger?" Ik voel de tranen over mijn wangen stromen, ik had geen eens door dat ik aan het huilen was. Rutger kijkt me aan, ik zie dat hij ook huilt. "Sorry... het is beter voor nu." Nee. Dit kan niet gebeuren. "Kunnen we dan niet een soort pauze nemen ofzo? Waarom moet je het gelijk uit maken? Moest dit van Lucas ofzo?" "Laat Lucas hierbuiten." Ik kan echt niet geloven dat dit echt gebeurd. "Je bent verliefd he. Op hem." Hij kijkt me aan. "Thomas, ik voel niks voor Lucas op die manier. Ik hou echt zielsveel van je maar als we nu niet uit elkaar gaan gaat dit heel erg tussen ons in staan en raken we elkaar kwijt." Ik slik even. "Volgens mij zijn we elkaar zojuist al kwijt geraakt." Ik moet hier weg, nu. Ik loop richting de deur maar Rutger houdt me tegen. "Wacht even, ik-" ik onderbreek hem. "Bespaar je de moeite Rutger, Lucas had gelijk. Je laat me inderdaad vallen voor hem. Ik zei toen nog tegen hem dat jij dat nooit zou doen, dat hij jou niet kende. Maar blijkbaar kent hij jou heel goed. Of beter gezegd, hij kent de versie die hij van jou gemaakt heeft heel goed." Ik loop langs hem heen ons huis uit, ons eerste huis samen, en blijkbaar ook ons laatste.