Truly, Madly, Deeply... or not?

Deel 17 || Lucas' plan

Thomas p.o.v.
Lucas is al een week weg en ik kan eindelijk weer gewoon ons huis uit zonder bang te zijn dat ik Lucas misschien tegen kom. Ik hoop eigenlijk dat hij voor altijd bij zijn ouders blijft wonen, maar dat zal wel niet aangezien zijn huis hier nog steeds op zijn naam staat. Terwijl ik de vaatwasser leeg ruim komt Rutger gapend de woonkamer binnen. Hij mompelt iets dat lijkt op goedemorgen en ploft neer op de bank. Die zal wel weer niet goed geslapen hebben. Ik zet de laatste glazen terug in de kast, doe de vaatwasser dicht en maak ontbijt voor Rutger en mij, ik heb zelf ook nog niet ontbeten. Zodra ik klaar ben pak ik de 2 borden en geef er 1 aan Rutger. "Dankjewel" zegt hij nog half slapend. Ik ga naast hem zitten en begin te eten. Ik vraag me nog steeds af of Lucas het meende. Zeer waarschijnlijk niet, maar waarom is hij dan naar zijn ouders gegaan? Misschien denkt hij dat als hij doet alsof hij spijt heeft dat Rutger hem dan gaat vergeven en weer wat met hem begint ofzo. Dan is hij nog dommer dan ik dacht. Ik schrik op uit mijn gedachten als ik Rutgers hand op die van mij voel. Ik kijk hem aan. "Waar denk je aan?" vraagt hij. "Lucas." Rutger zucht. "Stop daar nou eens mee, hij verdient het niet om herdacht te worden." Ik grinnik, daar heeft hij gelijk in. "Ik vertrouw het gewoon niet. Ik geloof er helemaal niks van dat hij er oprecht spijt van heeft, maar waarom zou hij dan alsnog weg gaan? Er zit iets anders achter." Ik zucht en kijk naar buiten. "Maak jij je daar nou maar niet druk om, hij is uit ons leven, we hoeven ons niet meer met hem te bemoeien, dus zet hem uit je hoofd alsjeblieft." Rut is echt chagrijnig. Ik snap het ook wel, hij is heel moe en je wordt over het algemeen gewoon spontaan chagrijnig als je de naam Lucas hoort, dus ik neem het hem niet kwalijk. Geen haat naar mensen die Lucas heten hoor, het is gewoon.. hij. Je snapt wat ik bedoel. Rutger onderbreekt mijn gedachten. "Ik moet om 12 uur in Amsterdam zijn, dus ik ga maar eens douchen." Hij geeft me een snelle kus en loopt naar de badkamer. Mijn gedachten dwalen weer af naar Lucas, tot mijn telefoon gaat. Ik kijk wie het is maar ik ken het nummer niet. Ik haal diep adem en neem op. "Met Thomas." "Hoi Thomas, met Lucas. Niet ophangen alsjeblieft, ik wil alleen even iets vragen." Hoe komt die freak überhaupt aan mijn nummer. "Nou vraag t snel want ik wil niet te veel zuurstof aan het praten met jou verspillen." Ik hoor Lucas lachen. Ik vind het echt irritant dat hij zoveel lacht. "Ik wil met je praten, mijn kant van het verhaal vertellen. En nee maak je geen zorgen, ik ga niet weer stoken tussen jullie ik wil alleen vertellen waarom ik het deed. Kun je vanmiddag naar me toe komen?" Echt serieus, wat denkt hij. "Rut heeft een afspraak, dus we kunnen niet en sowieso wil ik nooit meer met je praten, ik vraag me ook oprecht af waarom ik nog steeds niet heb opgehangen." "Nee ik wil met jou alleen praten, niet met jullie allebei." Oh. Naja ik heb eigenlijk niet veel beters te doen en ik ben ergens wel benieuwd wat hij te zeggen heeft, dus waarom niet. Ik zucht. "Goed dan, waar spreken we af?" "Utrecht Centraal, ik haal je om 1 uur daar op. Dan rijden we samen naar mijn huis, ik denk dat je het zelf niet kunt vinden vanaf het station." Hij beslist ook gewoon voor me dat ik met de trein ga. Ach ik heb toch geen zin om met de auto te gaan, dus waarom niet. "Oke, ik zie je dan." Zonder op antwoord te wachten hang ik op. Ik wacht tot Rutger klaar is met douchen en ga er dan zelf onder. Ik ben benieuwd wat zijn excuus deze keer is. Ik hoor het hem al zeggen; "mijn lichaam was overgenomen door een robot, ik was het al die tijd niet, ik ben een goed persoon ik zou nooit zoiets doen!" Ik grinnik. Veel beter dan dat zal het niet zijn. Als ik onder de douche vandaan kom is Rutger al weg. Shit, ik ben vergeten te zeggen dat ik naar Lucas ga. Ik bel hem wel even. Ik hoor Rutgers ringtone vanuit de slaapkamer. Ja lekker, die sukkel is zn telefoon weer eens vergeten. Ik heb geen idee of ik al terug ben als hij thuis komt dus ik schrijf voor de zekerheid even een briefje; "ik ben naar Lucas, hij wilde me uitleggen waarom hij dit alles heeft gedaan. Ik weet niet precies hoe laat ik terug ben, maar wel voor het avondeten. Tot vanavond xx" ik leg het op tafel en maak me klaar om naar het station te gaan, mijn trein gaat over een halfuurtje al.

Lucas p.o.v.
Ik heb om 1 uur afgesproken op Utrecht Centraal met Thomas, want zij denken dat ik in Utrecht bij mijn ouders ben. Maar ik ben gewoon in mijn huis, naast die van hun. Ik grinnik, ze zijn best naïef als je er zo over nadenkt. Ik heb geen eens ouders. Nou ja ik zal ze vast wel hebben, maar ik heb er geen contact mee. Ik heb tot mijn 16e bij een pleeggezin gewoond, tot ik op kamers ging en het contact met hen verbrak. Ik heb ze nooit gemogen. Ik kijk op mijn horloge. 12:07. Thomas zal al weg zijn nu want zijn trein gaat om 12:13. Rutger is ook al weg dus ik kan hun huis in. Want ja, toen ik nog wat met Rutger had heeft hij me een extra sleutel gegeven, en hij heeft me nooit gevraagd die terug te geven. Hij is ook zo dom. Ik loop hun huis in en er is inderdaad niemand. Gelukkig maar, anders kon mijn hele plan niet doorgaan. Ik zie een briefje op tafel liggen. Ik lees wat erop staat en grijns. Ik verscheur het papiertje en gooi het weg. Ik pak een nieuwe en begin erop te schrijven. Als ik klaar ben lees ik het nog eens na.
"Rut, het spijt me maar ik kan het niet. Ik kan het niet meer, na alles wat er gebeurd is. Het is te veel. Je hebt me te veel pijn gedaan. Ik kan niet meer met je samen zijn, ik blijf maar denken aan wat er gebeurd is, dat je me niet geloofde en niet vertrouwde. Daarom ben ik weg gegaan, zoek me niet want je gaat me toch niet vinden. En als je me wel vindt, dan ga ik toch niet met je mee. Sorry maar het is over. Voorgoed. Ik zal je nooit vergeten, maar we moeten allebei verder gaan, het gaat niet meer werken tussen ons.
-Thomas."
Ik knik tevreden. Ik loop naar de slaapkamer en zie de zwart-wit foto van Rutger en Thomas boven het bed hangen. Ik wil kotsen, wat een klef gedoe. Ik pak een tas en doe er zo veel mogelijk kleding en andere spullen van Thomas in, het moet natuurlijk wel lijken alsof hij daadwerkelijk weg is. Als ik alles heb kijk ik hoe laat het is. 12:24. Ik moet opschieten als ik om 1 uur op Utrecht Centraal wil zijn. Dat ga ik toch al niet meer halen. Ach hij wacht maar even hoor. Net als ik weg wil gaan bedenk ik me iets. Ik ga snel naar mijn eigen huis en pak een camera. Ik ga terug en verstop hem heel goed zodat Rutger hem niet ziet, maar zodat hij wel alles filmt. Misschien kan ik zijn reactie op het briefje ooit aan Thomas laten zien. Ik kan nu al niet wachten hoe hij daarop zal reageren. Ik vind mijn ideeën en vooral mezelf erg geweldig. Ik glimlach en loop het appartement uit, op naar Thomas.