Truly, Madly, Deeply... or not?

Deel 16 || Lucas

Thomas p.o.v.
We zijn een paar dagen verder en ik heb Lucas gelukkig niet meer gezien of gesproken. Rutger vertelde dat hij hem nog één keer is tegen gekomen op de gang, maar hij deed net alsof Lucas niet bestond. Ik hoop dat Lucas ons met rust laat en dat we gewoon verder kunnen met ons leven, zoals het ging voordat Lucas alles verpestte. Ik zucht en staar naar buiten. Rutger kijkt op. "Hey, wat is er?" Ik zucht weer en schud mijn hoofd. "Hetzelfde." Rutger staat op en komt naast me zitten. Hij trekt me naar zich toe. "Zet hem nou uit je hoofd. Het is voorbij nu, hij komt niet meer tussen ons in. 1 keer is genoeg." Ik merk aan Rutger dat hij er zelf ook nog mee zit. Ik streel zijn hand terwijl ik terug denk aan wat Lucas allemaal gedaan heeft. Ik weet dat ik dat niet moet doen, maar het gaat vanzelf. Ik probeer de gedachte uit mijn hoofd te zetten maar dat hoeft al niet meer zodra de bel gaat. "Ik doe wel open" zeg ik en ik sta op. Als ik nu op de bank blijf zitten gaat die gedachte alsnog niet weg. Ik open de deur en gooi hem direct daarna weer dicht. Hoe durft die gast überhaupt nog aan te bellen. Ik draai me om en loop terug naar de woonkamer, als er nog een keer aangebeld wordt. Ik rol met mijn ogen en ga weer naast Rutger zitten. Hij kijkt me raar aan. "Wie was dat?" "Wie denk je." Er wordt weer aangebeld. Snapt hij nou echt niet dat ik niet open ga doen? Rutger staat op. "Wat ga je doen?" vraag ik. "Open doen." Nee he. "Waarom?" Er wordt nu ook op de deur gebonkt. "Thomas doe alsjeblieft open!" Klinkt het vanaf buiten. Ik rol weer met mijn ogen, wat denkt hij. "Ik ben wel benieuwd wat hij te zeggen heeft," beantwoordt Rutger mijn vraag. "Maak je maar geen zorgen, als hij kut gaat doen staat ie zo weer buiten." Hij opent de deur. Ik wend mijn blik alvast af naar buiten. Ik hoef zijn lelijke rot kop niet meer te zien. "Oh, hoi Rutger. Uhm, is Thomas er ook?" hoor ik hem zeggen. Hij is zo schijnheilig, ik heb letterlijk net de deur in zijn gezicht dichtgeslagen. Wat denkt hij nou? Dat ik van het balkon ben gesprongen nadat ik hem zag? Nou het scheelde niet veel. Hoezo komt hij eigenlijk voor mij. "Ja, wat wil je van hem?" zegt Rutger. "Niks, ik wil alleen iets vertellen aan jullie allebei." Ik hoef het niet te weten. Maar helaas, Rutger laat hem binnen en Lucas komt de woonkamer binnen, Rutger achter hem aan. Mijn blik is nog steeds op de buitenwereld gevestigd. "Uhm kunnen we even gaan zitten?" vraagt Lucas. "Ik zit al." zeg ik zo koel mogelijk. Ik had me voorgenomen niks tegen hem te zeggen, maar ik kon het niet laten. Ik zie in mijn ooghoek dat Lucas met zijn ogen rolt. "Correctie, kunnen Rutger en ik even gaan zitten?" Ik haal mijn schouders op. "Alles kan." Ik merk dat Lucas zich aan me irriteert en ik vind het helemaal geweldig. Rutger pakt een stoel voor Lucas en komt zelf weer naast mij op de bank zitten. Gelukkig heeft hij door dat ik niet samen met Lucas op deze bank wil zitten. Ik vind het sowieso al naar om met hem in een ruimte te zijn, maar het moet maar. Lucas begint te praten. Rutger kijkt hem aan, en ik kijk lekker asociaal nog steeds naar buiten. Het interesseert me eigenlijk geen hol wat die lul nu weer te vertellen heeft, maar toch luister ik. "Ik heb echt enorme spijt van alles wat ik aangericht heb, het was zo dom en gemeen van mij, het spijt me echt heel erg, ik wou dat ik de tijd kon terug draaien en-" mijn gedachten onderbreken hem. Yeah right, spijt. Lucas is nog steeds aan het lullen over spijt en ik hoor ook een paar keer sorry maar ik luister niet echt meer, hij meent het toch niet. Ineens hoor ik mijn naam. "Thomas ik weet wat je denkt." Goh is hij nu ook nog helderziend geworden? "Maar ik meen dit oprecht. Daarom heb ik ook besloten om een tijdje bij mijn ouders te gaan wonen." Nu heeft hij mijn aandacht. Ik kijk hem aan. "Echt?" Volgens mij hoor je de vreugde in mijn stem. Lucas knikt. "Ja, dan komen we elkaar voorlopig niet meer tegen, want ik snap dat na alles wat ik heb gedaan dat het laatste is wat jullie willen." Ik knik en kijk weer naar buiten. "Thomas, het spijt me echt heel erg. Ik besef me nu pas hoeveel pijn dit jou gedaan moet hebben. Rutger houdt echt van je, dat heb ik nu ook wel gezien. En ik-" ik onderbreek hem. "Je hoeft mij echt niet te vertellen dat Rutger van me houdt hoor." Lucas zucht. "Zo bedoelde ik het niet, het was meer... Nou ja laat maar. Ik wilde dus even zeggen dat ik een tijdje weg ben. Ik vertrek vanavond. Sorry nogmaals." Hij staat op en loopt zonder nog iets te zeggen ons huis uit. Opgeruimd staat netjes. "Hey Thomas... geloof jij dat hij hier serieus spijt van heeft?" Ik kijk naar Rutger. "Nee, tuurlijk niet. Maar ik ben blij dat ie weg gaat, eindelijk van hem af." Dacht ik.