Truly, Madly, Deeply... or not?

Deel 12 || Het is uit

Thomas p.o.v.
"Ik moet nu echt gaan, sorry" en hij hangt op. Ik snap het niet. Hoe kan hij zich zo laten inpalmen door Lucas... ik bel hem terug. Ik word weggedrukt. Ik zucht en spreek een voicemail bericht in. "Rutger..." ik ben echt keihard aan het huilen en dat zal hij ook wel horen aan mijn stem maar dat maakt me niet uit. "Ik heb altijd gedacht..." ik haal even diep adem. "Ik heb altijd gedacht dat jij er altijd voor mij zou zijn en ik voor jou. En diep vanbinnen dacht ik dat je nog van me hield en nog steeds om me gaf, ondanks Lucas en al het gedoe erom heen. Maar blijkbaar heb ik me vergist." Ik hang op en ga naar buiten. Ik moet hier weg.

Rutger p.o.v.
"Lucas, heb jij mijn telefoon gezien?" Ik kan mijn telefoon echt nergens vinden, ik heb heel het huis al doorgezocht. "Nee, geen idee. Ik ga even snel naar de kelder goed?" Ik knik en hij loopt weg. Dan hoor ik mijn telefoon gaan. Ik kijk om me heen en dan zie ik Lucas z'n tas staan. Volgens mij komt het geluid daar vandaan... ik kijk in zijn tas en zie daar inderdaad mijn telefoon inzitten. Ik kijk wie er belt. Marleen. Ze zou toch wel weten dat het uit is? "Hoi Marleen!" "Hee, ik weet dat het uit is maar weet jij misschien waar Thomas is? Hij is sinds gistermiddag niet meer thuisgekomen en we beginnen ons een beetje zorgen te maken. Heb jij nog iets van hem gehoord?" "Wat? Nee, ik heb geen idee waar hij is. Ik ga hem wel zoeken. Waar zou hij kunnen zijn?" Marleen is even stil. "Ik weet het niet... Maar wat ik wel weet is dat jij de enige persoon bent die Thomas op dit moment wilt zien of spreken, dus hij is waarschijnlijk op een plek waar alleen jij hem kan vinden." Ineens weet ik het. Ons geheime strandje, daar is hij waarschijnlijk. "Oke, dankjewel. Ik app je nog wel" "Ja is goed, doei!" Ik hang op en loop richting de deur, langs Lucas die net binnen komt. "Hey, waar ga jij nou heen?" Ik draai me om. "Thomas zoeken. Waarom heb jij mijn telefoon gepakt?" Hij schrikt. "Oh nou.. ik dacht dat je dan niet meer afgeleid zou worden... en waarom ga je naar Thomas? We hadden toch afgesproken dat je geen contact meer met hem zou hebben?" Ik stap naar hem toe. "Nee, dat had jij afgesproken. En bovendien is hij nu weg, niemand weet waar hij is." Lucas lacht. "Des te beter toch. Thomas is gewoon een lul." Mijn mond valt open. "Zo praat je niet over hem. Oh en nog wat, het is uit. Ik hoef je niet meer te zien. Thomas had al die tijd gelijk, hij heeft dat nooit tegen jou gezegd he? En wat hij aan mij vertelde heb je wel gezegd he? Omg... en ik geloofde hem gewoon niet! Jij bent echt gek in je hoofd, waarom deed je dat?!" Lucas lacht, alweer. "Heb je het eindelijk door? Duurde wel lang he. Tuurlijk heeft Thomas dat nooit gezegd, maar jij geloofde me met je domme kop. Daar heb ik gebruik van gemaakt." Ik herken mezelf niet meer. Hoe kon ik hem al die tijd eerder geloven dan Thomas... ik schud mijn hoofd, ik moet nu Thomas vinden, dit komt later wel. "Ik kom hier nog op terug, Thomas is belangrijker nu." Ik wil weglopen maar Lucas pakt mijn arm beet. "Nee. Je zou hem niet meer zien dus jij blijft mooi hier." Ik lach spottend. "Denk je nou echt dat ik naar jou luister? Het is uit." Ik draai me om en loop het huis uit.