Truly, Madly, Deeply... or not?

Deel 22 || Weg hier

Thomas p.o.v.
Ik schrik wakker als ik een sleutel hoor. Ik zie een beetje daglicht naar binnen schijnen en vervolgens komt Lucas de trap af. "Oh gelukkig, je bent wakker." Hij komt op me af. "Kom, we gaan hier weg. Je vriendje is toch niet zo dom als dat ik dacht." "Hoe bedoel je? Weet hij dat ik dat briefje niet heb geschreven?" Lucas kijkt me aan. "Ja, hij weet zelfs dat je hier zit. Of tenminste, niet letterlijk hier, maar wel in dit bos. En wordt nou maar niet meteen blij, want hij is op dit moment niet in staat om je te komen bevrijden. Of om wat dan ook te doen." Hij grijnst. Hij zal Rutger toch niet ook opgesloten hebben? Ik sta op. "Wat heb je met hem gedaan?" Ik kijk hem doordringend aan. Niet dat het werkt, want zijn grijns wordt alleen maar breder. "Dat zie je zo wel." Hij pakt mijn polsen stevig beet. Ik probeer me los te trekken maar zoals gewoonlijk lukt dat weer eens niet. Hij pakt de handboeien weer en doet ze om mijn polsen. Wat heb ik die dingen gemist. Vervolgens plakt hij een stuk tape op mijn mond. Oh ja joh, waarom niet. Hij duwt me richting de trap. "Klim naar boven, hij is open." Ik doe braaf wat hij zegt. Waarom weet ik ook niet. Als ik boven ben wil ik op mijn apple watch kijken hoe laat het is. Shit, die had ik afgedaan. Ik wil terug gaan om hem te pakken maar Lucas komt net het luik uit. Hij doet hem niet op slot, dus ik neem aan dat we hier weer terug komen. Hij geeft me een duw in mijn rug als teken dat ik moet gaan lopen. We lopen nu al een tijdje rechtdoor als Lucas mij ineens mee de bosjes in trekt. Ik kijk hem raar aan. Vervolgens pakt hij een mes en houdt het voor mijn keel. "Als je ook maar 1 geluid maakt..." fluistert hij in mijn oor. Ik snap niet wat er ineens gebeurd, tot dat ik opkijk en Rutger zie lopen. Het liefst wil ik gaan schreeuwen, wat al niet kan vanwege de tape, zoveel mogelijk geluid maken, me losrukken uit Lucas zijn grip en op hem af rennen, maar het mes dat hij voor mijn keel houdt houdt me tegen. Ik kijk hoe Rutger verder het bos in loopt. Heel zijn linkeroog is blauw. Als Lucas dat mes niet voor me hield en mijn handen niet vastgebonden waren zou ik hem een keiharde klap terug verkopen. Rutger wordt steeds kleiner tot ik hem niet meer zie. Lucas haalt het mes weg. "Zozo, je kan dus toch luisteren. Ik ben trots op je." Hij trekt me overeind en duwt me terug op het pad. Ik kijk achterom maar ik zie Rutger niet meer. "Doorlopen!" Ik kijk weer naar voren en loop door.

Lucas p.o.v.
Ik hoop dat Rutger nog even door blijft zoeken in dit bos want als hij nu terug komt en Thomas ziet weet ik niet wat ik moet doen. Waarom loopt hij dan ook zo langzaam... Ineens draait hij zich om, en schopt me in mijn ballen waardoor ik kreunend op de grond zak. Hij rent weg, de kant op waar Rutger heen ging. Fuck. Ik sta op en ren hem achterna. Hij begint sneller te rennen. Die gast heeft nog best een goede conditie. Hij trekt het tape van zijn mond. Volgende keer toch maar weer zijn handen op zijn rug binden. Ik begin harder te rennen. "RUTGER!!" Nee he. Kan die idioot zn bek niet even houden, straks hoort hij hem nog. De afstand tussen mij en Thomas wordt steeds kleiner en dan pak ik hem bij zijn schouders. "RUT!!!" Ik druk mijn hand op zijn mond. "Je bent te ver gegaan Thomas. Veel te ver." Ik pak een nieuw stuk tape en plak het weer op zijn mond. Vervolgens maak ik de handboeien los en bind Thomas' handen op zijn rug waarna ik de handboeien weer vast maak. Zo, dat is beter. "En nu loop je naar de parkeerplaats en stop je met tegenstribbelen. Anders ga niet alleen jij, maar ook je vriendje eraan." Hij kijkt me bang aan en begint snel door te lopen naar de parkeerplaats. Ik vind het echt geweldig dat hij zo bang voor me is. Als een soort puppy, waar ik het baasje van ben.