Truly, Madly, Deeply... or not?

Deel 18 || Gebroken

Thomas p.o.v.
Ik loop heen en weer op het station. Het is al kwart over 1 en Lucas is er nog steeds niet. Hij heeft me toch niet voor niks laten komen he... Precies op dat moment hoor ik mijn naam. Ik kijk in de richting waar het geluid vandaan kwam en zie dan Lucas staan. Ik loop op hem af. "Dat duurde lang." Hij knikt. "Ja sorry, het was een beetje druk op de weg." Ik loop achter hem aan naar zijn auto. Daar aangekomen stap ik in. Waarom zei ik hier ook al weer ja tegen? Zodra Lucas ook zit klikt hij op een knopje waardoor de deuren op slot gaan. Waarom doet hij dat? Alsof hij bang is dat ik ga vluchten ofzo. Ik vind het een beetje raar, maar ik besluit om er niks van te zeggen. Ik staar naar buiten terwijl we door Utrecht rijden. Lucas verbreekt de stilte. "We gaan trouwens niet naar mijn ouders, ik heb nog een huisje in het bos staan, daar gaan we heen. Ik heb geen zin in mijn ouders om ons heen." Ik trek een wenkbrauw op. Wie heeft er nou weer een huisje in het bos. Zal wel weer een boomhut zijn ofzo. Op een gegeven moment stopt Lucas de auto. We staan op een parkeerplaats met daarachter een bos. Lucas klikt op het knopje waardoor de deuren weer opengaan en hij stapt uit. Ik volg zijn voorbeeld en ik loop hem achterna het bos in. Na een tijdje gewandeld te hebben begin ik me zorgen te maken. Ik vertrouw hem voor geen meter. Er klopt iets niet aan zijn verhaal... Toch blijf ik hem achterna lopen. Ineens staat hij stil waardoor ik vol tegen hem op bots. "Hier is het." Ik kijk om me heen. Waar ziet hij een huisje? Ik kijk omhoog, misschien een boomhut ofzo. Ook niet. "Waar is het huisje dan?" Lucas kijkt omlaag. Ik volg zijn blik en zie een luik met een slot eraan. Lucas bukt en maakt met een sleutel het slot open en opent vervolgens het luik. Hij klimt omlaag en ik aarzel even. Ik weet niet of dit wel zo verstandig is. "Kom je nog?" roept Lucas vanaf beneden. Ach wat is nou het ergste wat er kan gebeuren. Ik klim omlaag. Nou ja hij zou me nu kunnen vermoorden, onder andere. Niks ergs dus. Wanneer ik beneden ben neem ik de ruimte in me op. Het is een vierkante kamer, met in de hoek een matras met een dekentje erop. In de andere hoek staat een tafel met een stoel. Ernaast staat een koelkast. In nog een andere hoek staat een wc met daarnaast een wastafel en in de laatste hoek staat niks. Naast het matras staat nog een klein lampje, maar het is sterk genoeg om de ondergrondse ruimte licht genoeg te maken. "Ga maar ergens zitten." zegt Lucas. Hij zegt het alsof we in een theaterzaal zijn met 3000 zitplaatsen. De enige keuzes die ik hier heb zijn de stoel of het matras. Oh en de wc. Ik kies voor de stoel. Lucas gaat op het matras zitten. Ik schraap mijn keel. "Dus, waarom deed je het?" Ik begin maar gelijk met het gesprek, des te eerder kan ik hier weg. Ik voel me totaal niet op mijn gemak. Lucas grinnikt. "Arme Thomas. Dacht je nou echt dat ik je helemaal hierheen haalde om met jou over mijn 'fouten' te praten?" Hij zet een scheve grijns op. Ik wil hier weg. Mijn blik gaat naar de trap die je leidt naar het luik. Lucas ziet het. Hij staat op en komt op me aflopen. "Sta op en draai je om" zegt hij. "Waarom?" Hij trekt me omhoog uit de stoel en draait me met mijn rug naar hem toe. Hij drukt mijn armen op mijn rug. Ik voel iets kouds tegen mijn polsen. Dan hoor ik een klik. Handboeien. Fijn. Ik draai me om. "Really, Lucas? Maak me los en laat me gewoon gaan." Lucas grijnst. "Je bent nog naïever dan ik dacht." Hij pakt mijn telefoon uit mijn kontzak en loopt richting het luik. "Serieus, ga je me hier achterlaten? Dat kun je niet doen." Hij draait zich om. "Domme, domme Thomas. Dat is juist precies wat ik ga doen." Hij klimt omhoog, richting het luik. "Rutger zal me toch wel vinden!" roep ik hem nog na. Lucas kijkt me aan en springt weer van de trap. Hij loopt op me af tot hij recht voor me staat. "Rutger denkt dat het uit is. Ik heb in jullie huis jouw briefje weggegooid en een nieuwe daarvoor in de plaats gemaakt, met daarop dat het uit is. Arme Rutger zit nu thuis met een gebroken hart, en arme Thomas zit vast onder de grond. En ondertussen kan ik met Rutger doen wat ik wil." Hij loopt weer terug naar de trap. "Je blijft van hem af!" hij zet zijn enge grijns weer op. "Hoezo? Wie gaat me tegenhouden? Jij zal het niet zijn." Hij knipoogt naar me en klimt het luik uit. Dit kan niet waar zijn. Ik hoor hoe hij het luik dicht doet en het op slot draait. Fuck fuck fuck. Ik kan ook niks, ik kan mijn handen niet bewegen. Ik heb geen telefoon, ik kan dus ook niemand bereiken. Ik ga op de stoel zitten. Wat moet ik nu doen? Ik denk aan Rutger. Zou hij al thuis zijn? Zo niet dan heeft hij het briefje nog niet gelezen. Zo wel, dan... ik wil me geen eens voorstellen hoe hij er dan nu aan toe is. Ik zucht. Zou het wel waar zijn? Hoe moet Lucas ons huis binnen zijn gekomen dan. Misschien zei hij het gewoon om mij bang te maken. Dan realiseer ik me dat Rutger Lucas een sleutel had gegeven in de tijd dat ze wat hadden. Heeft hij die terug gevraagd? Volgens mij niet.. fuck. Dan is het waarschijnlijk waar. Ik sta op en ijsbeer door de kamer. Ik voel me zo machteloos. Ik kan niks doen, behalve huilen. Maar wat schiet ik daarmee op. Ik kan gaan schreeuwen? Misschien hoort iemand me en kan diegene me bevrijden of de politie bellen. Dan bedenk ik me dat ik midden in een bos zit en de kans erg klein is dat hier nu iemand loopt. Ik zak neer op het matras en begin alsnog te huilen. Ik heb zoveel spijt dat ik hierin mee ben gegaan. Als ik gewoon nee had gezegd had ik nu thuis gezeten. Dan was Rut elk moment terug gekomen uit Amsterdam en waren we samen gaan lunchen. Ik merk dat mijn adem trilt als ik uit adem. Ik probeer mezelf rustig te maken door te blijven herhalen in mijn hoofd dat het wel goed komt, dat ik wel weer thuis kom. Heel overtuigend is het niet maar ik val er toch door in slaap.

Rutger p.o.v.
Ik open de deur van ons appartement en stap naar binnen. "Lief ik ben thuis!" ik krijg geen antwoord. Hm, raar. Hij ging toch nergens heen vandaag? Dan bedenk ik me dat ik mijn telefoon was vergeten, misschien heeft hij me geappt. Ik loop naar de slaapkamer en kijk of hij me geappt heeft. Nee, maar wel een gemiste oproep. Ik loop naar de woonkamer en zie een briefje liggen. Ik loop erop af en lees het briefje.
"Rut, het spijt me maar ik kan het niet. Ik kan het niet meer, na alles wat er gebeurd is. Het is te veel. Je hebt me te veel pijn gedaan. Ik kan niet meer met je samen zijn, ik blijf maar denken aan wat er gebeurd is, dat je me niet geloofde en niet vertrouwde. Daarom ben ik weg gegaan, zoek me niet want je gaat me toch niet vinden. En als je me wel vindt, dan ga ik toch niet met je mee. Sorry maar het is over. Voorgoed. Ik zal je nooit vergeten, maar we moeten allebei verder gaan, het gaat niet meer werken tussen ons.
-Thomas."
Ik blijf nog iets van 5 minuten staren naar het briefje, in de hoop dat er iets anders staat. Maar de tekst blijft hetzelfde. Mijn ogen vullen zich met tranen en voor ik het weet stromen de tranen over mijn wangen. Ik snap het niet, vanochtend deed hij nog normaal. Ik probeer het te begrijpen maar het lukt me niet. "Zoek me niet" de woorden herhalen zich in mijn hoofd. Waar zou hij kunnen zijn... waarschijnlijk niet bij zijn ouders, anders zou hij er niet bij zeggen "je gaat me toch niet vinden" ik denk aan de vorige keer dat ik Thomas kwijt was, aan de woorden van Marleen. "Ik weet dat jij de enige bent die hij wilt zien of spreken, dus hij is waarschijnlijk op een plek waar alleen jij hem kan vinden." Ik ben nu de laatste persoon die Thomas wilt zien of spreken dus hij is sowieso niet op ons strandje. Ik ben compleet radeloos. Ik merk nu pas dat ik op mijn knieën ben gezakt en op de grond zit. Ik hoop ergens dat het een hele flauwe grap is maar ik weet dat dat niet zo is. Toch ga ik voor de zekerheid kijken of zijn spullen nog hier zijn. Ik loop de slaapkamer in en open de kledingkast. De tranen springen weer in mijn ogen. Leeg. Het is leeg. Alles is weg. Ik ben hem kwijt. Ik loop terug de woonkamer in en ga op de bank zitten. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en begin te huilen. Ik kan niet zonder hem. Ik ga hem zoeken, net zo lang tot ik hem vind.