Truly, Madly, Deeply... or not?

Deel 21 || De achtervolging

Rutger p.o.v.
Ik loop mijn huis uit en zie Lucas al staan bij de lift. Hij is aan het bellen. "Ja mam, ik weet het, maar kan hij echt niet mee?" hoor ik hem zeggen. "Ja nee oke ik begrijp het, andere keer dan maar. Tot zo, doei." hij hangt op en ziet mij staan. "Problemen?" vraag ik. "Ja, nee, niet echt, alleen mijn ouders willen me iets vertellen ofzo, het is nogal serieus zeiden ze dus je kan niet mee, ik vind het echt super kut maar het kan echt niet zei mijn moeder. Kan je een andere keer?" Hij ziet er erg wanhopig uit. "Oh, ja kan gebeuren, ik ga wel een andere keer mee." Ik geloof er niks van. Aan de telefoon deed hij ook al zo vaag. Ik besluit om hem te achtervolgen. Ik glimlach naar Lucas en loop weg. Ik ga de hoek om zodat hij me niet meer ziet en wacht tot hij de lift in gaat. Zodra hij weg is loop ik naar het trappenhuis, ik neem de trap zodat ik hem niet tegenkom. Hoop ik. Zodra ik in de parkeergarage kom zie ik Lucas net zijn auto in stappen. Ik buk en verstop me snel achter een auto. Zodra hij in de auto zit vlucht ik naar mijn eigen auto. Ik wacht tot hij de parkeergarage uit rijdt en ga hem achterna. Ik moet wel een beetje afstand houden, ik wil niet dat hij me ziet. Ongeveer een uur later rijden we Utrecht binnen. Misschien gaat hij dan toch naar zijn ouders... Hij gaat de snelweg af. Shit, dan moet ik er natuurlijk ook af. Snel ga ik naar rechts. Even later rijden we op een weg die heel lang rechtdoor gaat. Ineens gaat Lucas linksaf. Shit, ik heb die afslag gemist. Ik kijk of er iemand achter me rijdt wat niet het geval is, en rij een stukje achteruit. Daarna neem ik ook de afslag en zie ik dat we op een parkeerplaats zijn. Achter de parkeerplaats ligt een bos. Ik parkeer mijn auto en zie Lucas uitstappen. Hij loopt richting het bos, en staat dan ineens stil. Hij kijkt achterom, en kijkt vervolgens recht in mijn ogen. Shit. Hij komt grijnzend op me aflopen. Hoe ga ik me hier nu weer uitlullen. Hij klopt op mijn raam die ik vervolgens open doe. Ik zucht en kijk hem aan. Hij grijnst nog steeds. "Dus, je stalkt me nu?" zegt hij. "Nee, ik wilde gewoon gaan wandelen. Ik wist niet dat je ouders in een bos woonden?" Hij kijkt me aan. "Ze wonen hier ook niet. Ik wilde ook even een wandeling maken hier voordat ik naar mn ouders ga." Ik schiet in de lach. Deze smoes is nog slechter dan mijn winactie smoes. "Tuurlijk Lucas. Ging je niet heel toevallig naar Thomas?" Zijn grijns verdwijnt. "Waarom zou ik naar Thomas gaan? Oh, ik snap het al. Je denkt dat hij het heeft uitgemaakt met jou voor mij, precies zoals jij deed. Nou nee hoor, ik hoef niks met die debiel." Mijn geduld begint op te raken. "Lucas, stop met schijnheilig doen. Ik weet dat jij dat briefje hebt geschreven, het lijkt geen eens op Thomas zijn handschrift en ik heb jouw handschrift van vanochtend ermee vergeleken en het is precies hetzelfde. Dus ontkennen heeft geen zin." Hij kijkt even geschrokken maar herstelt zich dan weer. "Goed, en nu? Wat is nu je plan? Ga je me nu slaan ofzo?" Hij grinnikt en haalt een sigaret uit zijn zak. Sinds wanneer rookt hij? "Ik wist niet dat je rookte." zeg ik. "Je negeert mijn vraag. En je hoeft ook niet alles te weten schatje." Ik rol met mijn ogen. "Nee, ik ga je niet slaan. Ik wil alleen dat je zegt waar Thomas is. En ik ben je schatje niet." Hij lacht. Inderdaad, heel grappig, ik kom niet meer bij. "Waarom zou ik weten waar Thomas is?" Hij grijnst. Ik kijk hem aan. "Is hij in dit bos?" Zijn grijns wordt breder. "Ik weet niet waar Thomas is Rut. Misschien al eens over nagedacht dat Thomas mij vroeg om dat briefje te schrijven omdat hij het zelf te moeilijk vond?" Hij houdt zijn hoofd schuin. "Zo zielig is hij namelijk wel." Ik bal mijn hand tot een vuist. Lucas ziet het. "Awh, ga je me nu slaan? Omdat ik je vriendje zielig noem?" Hij grijnst weer. Ik knijp harder in mijn vuist. Ik wil hem zo graag slaan maar ik wil me niet verlagen naar zijn niveau. "Lucas, zeg alsjeblieft waar hij is, alsjeblieft laat hem gaan en laat ons gewoon gelukkig zijn, jij vindt echt wel iemand met wie jij net zo gelukkig zal worden als dat wij zijn, maar laat ons gewoon met rust alsjeblieft." Ik klink echt heel wanhopig volgens mij. Lucas begint te lachen en loopt weg. Ik stap snel de auto uit en ga achter hem aan. Hij stopt met lopen en ik volg zijn voorbeeld. "Je bent zo voorspelbaar Rutger..." hij draait zich om en ik voel zijn vuist tegen mijn slaap. Daarna wordt alles zwart.