floating

1, de vlucht

*101 vertrekt over 20 minuten, ik herhaal...* Hoorde ik een plastic vrouwenstem (als je begrijpt wat ik bedoel) door de speakers op de luchthaven galmen. "Dat is ons vliegtuig!" ik stootte mijn vriendin Kaya aan. Met moeite kwam ze omhoog en maakte daarna Lynn wakker. Het was de eerste keer dat ik zonder mijn ouders op vakantie ging. We waren alle drie 17 jaar en net geslaagd. Tijd om het uitgebreid te vieren! vond Kaya. En hoe? We gingen met z'n 3en op vakantie naar Kreta! Iedereen was door het dolle heen toen Kaya ons vertelde dat haar moeder een reis naar Kreta wilde betalen.

Kaya had heel veel geld. En het klinkt misschien stom, maar in mijn ogen was ze gewoon rijk. Ze had een enorm huis met eigen zwembad en sauna. De grote wenteltrap in de gang (wat je gerust een 'hal' kon moemen) was bekleed met een dik rood vloerkleed, dat prachtig afstak bij de witte marmeren vloer. Kon natuurlijk ook niet anders als je een beroemde modeontwerpster als moeder had, en je vader 24/7 aan het werk was.

Maar even ter zake, we waren dus op het vliegveld en hoorden dat ons vliegtuig bijna vertrok, dus we haastten ons zo snel als mogelijk naar de kaartcontroleur. Eenmaal binnen, zochten we onze stoelen. Het vliegtuig was enorm. Aan beide zijden waren rijen van 3 zitplaatsen en in het midden rijen met 4 stoelen. We ploften neer op rij 13 nadat we onze spullen in de bak voor de handbagage hadden geplunderd. De vlucht zou ongeveer 5 uur duren, dus daar waren we nog wel even mee onder de pannen. Ik probeerde als eerst een plekje voor het raam te veroveren, maar Lynn was er al gaan zitten. Het was voor haar de eerste keer dat ze met het vliegtuig ging, dus gunde ik het haar wel. "Ga maar zitten hoor!" riep Kaya naar me. "Ik heb zovaak gevlogen, dat ik ondertussen wel weet hoe de aarde er van bovenaf uitziet." En ze glimlachte naar me. Ik schoof naast Lynn en Kaya ging achteraan zitten. We zaten aan de linkerkant van het vliegtuig. Ik kon vanaf hier nog een beetje naar buiten kijken en ik kon de stewards en stewardessen goed in de gaten houden. Na een lange uitleg over het uitzetten van elektronica en wat je moest doen in geval van nood, hoorde ik de motor starten. Ik was best zenuwachtig, omdat ik nog maar 1 keer eerder met het vliegtuig was weggeweest. En dat was alleen nog maar een vlucht van één uur in een vliegtuig waar mensen met claustrofobie ver uit de buurt moesten blijven. Ik zag dat lynn ook niet heel ontspannen naast me zat. Het vliegtuig kwam langzaam in beweging en ik voelde een hand op mijn been. Lynn hield me vast, terwijl ze zenuwachtig zat te giechelen. "Kauwgumpje?" Vroeg Kaya en hield ons een pakje voor. "Helpt tegen de druk op je oren." Ik pakte het pakje aan en gaf hem door aan Lynn. "Dankjewel." Al kauwend gaf ik de overgebleven kauwgumpjes terug aan Kaya.

*Please fasten your seatbelt* hoorde ik een oude mannenstem door de kleine speakers roepen. Het vliegtuig begon steeds sneller te rijden. Ineens voelde ik een schok: De wielen kwamen van de grond. We vlogen! Wat een geweldig uitzicht hadden we. De wereld werd steeds kleiner en de wagens met bagage begonnen steeds meer op lego autootjes te lijken. Ik zag nu echt hoe verschillend mijn vriendinnen eigenlijk waren. Lynn zat helemaal gefacineert naar buiten te kijken, terwijl Kaya met oordopjes in aan een nieuw boek begon. En dan had je mij. Ik, Judith Kooi, zat er precies tussenin. Letterlijk en figuurlijk.

Na een half uurtje pakte ik een magazin uit mijn tas en begon er wat in te bladeren. Lynn keek met me mee en we kletsten een beetje. Op dat moment kwam er een steward langs. Sorry, ik moest mezelf verbeteren. Een hele knappe steward. Ik schatte hem ongeveer 28 jaar. Zijn bruine haar was geknipt in het 'pelle kapsel' en hij had donker bruine ogen met lange gekrulde wimpers. "ladies" hoorde ik hem zeggen en hij keek ons vragend aan. Ik keek naar zijn trolley en besloot een jus d'orange te nemen. Kaya schudde haar hoofd en lachte vriendelijk als teken dat ze niks wilde. Lynn had ondertussen een glaasje water gekregen. "Een jus d'orange voor mevrouw." En hij zette het glaasje voor me neer. Vlak voor dat hij zich om draaide gaf hij me een knipoog. Wauw wat een charmeur!