floating

7

Die avond zijn Lynn, Kaya en ik helemaal los gegaan. We gingen om 9 uur naar het café. We hadden flink wat gedronken waardoor we niet raar opkeken toen er twee mannen in het zwart gekleed met een spiedende blik de zaal binnen kwamen. Ze fluisterden onbegrijpelijke dingen in elkaars oren en keken grijnzend onze kant op. Ik dacht zelfs een knipoog te krijgen van een van de twee. Er liep een rilling over mijn rug en trok verder naar boven.

Aan het eind van de avond strompelden we onze hut binnen. Nog vol van de leuke avond en de cocktails natuurlijk. Lachend plofte ik op mijn bed en ik keek toe hoe Lynn en Kaya mij volgden. Ik wist niet hoe lang het had geduurd voordat we sliepen, maar van de rest van de nacht kon ik me niks meer herinneren. Tot de volgende ochtend.

Met dikke ogen van het slapen keek ik in het te felle licht dat uit het spuug lelijke lampje naast mijn bed scheen. Na een paar keer knipperen zag ik Lynn en Kaya als een schim verschijnen. Nog maar eens knipperen. Nu waren ze helder en kon ik zien hoe slecht ze eruit zagen. Vegen van make-up op hun wangen, haren die als treurwilgen om hun gezichten vielen en opgekrulde jurkjes. Ik stond op en wekte ze. Een afwijzend gekreun als antwoord. Ik slofte naar de badkamer en wat ik in de spiegel aantrof was werkelijk afschuwelijk. Alles wat ik zag was een trol in een jurk. Mijn vader zei altijd: Je kan een varken een jurk aan trekken, maar het blijft een varken. Dit was zo'n gevalletje. Op het moment dat ik me begon uit te kleden om onder de douche te stappen, kwam Lynn de w.c onveilig maken. "Lynn gadver! moet dat nu?" Ja, natuurlijk moest dat nu, ze kon moeilijk over Kaya heen spugen en alles binnen houden was ook geen optie. Lynn hing met haar hoofd boven de spoelbak, kijkend naar haar eigen braaksel. vol afschuw ramde ze een keer op de doorspoelknop en gooide een plens water in haar gezicht. Wauw wat voelde ik me slecht.

Toen we naar het ontbijt liepen, praatten we na over de avond. Het was 09:30 en vreselijk druk. Iedereen wilde natuurlijk zo lang als mogelijk uitslapen na een wilde avond. En aangezien het ontbijt om half 11 afgelopen was, stond iedereen om deze tijd voor de deur. Toen we eindelijk binnen waren moesten we opzoek naar een plekje, wat eigenlijk niet te doen was. We wurmden ons tussen tafels, mensen, stoelen en kastjes met borden en broodjes door in de enorme eetzaal. De meeste mensen zagen er verslagen uit. De slaap stond in hun ogen die vanzelf overliepen in dikke wallen. Bovenop hun hoofden lag iets wat nog het meest leek op een vogelnest, terwijl het er als een kapsel uit zou moeten zien. Maar ze zagen er allemaal uit alsof ze het naar hun zin hadden, alsof er niks aan de hand was.

Maar daar kwam wel verandering in toen de deur met een enorme knal open zwaaide...