floating

2, aankomst

De rest van de vlucht heb ik geslapen. Ik voelde een hand om mijn arm en ik opende voorzichtig mijn ogen. Lynn danste als een waas voor mijn ogen. Na een paar keer knipperen zag ik scherp. Waar was ik ook al weer? O ja, in het vliegtuig. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. "Hey Judith, weet je nog wat we gaan doen?" Vroeg Lynn met een brede grijns om haar mond, te ongeduldig om op een antwoord te wachten en daarom beantwoordde ze haar eigen vraag maar. "We gaan feesten!" Ze straalde van oor tot oor en ik zag de twinkeling in haar ogen. Ik schoot overeind om mijn blijdschap blijk te geven en ik gaf Kaya en Lynn een knuffel. "hoelang moeten we nog vliegen?" Vroeg ik aan Kaya. Ze rommelde in haar tas, op zoek naar haar iphone. "Nog ongeveer 15 minuten." Beantwoordde ze mijn vraag. Kaya zat er erg ontspannen bij. Ze leek het zelfs redelijk saai te vinden. Maar dat idee was snel verdwenen toen de bekende oude mannenstem weer door de speakertjes te horen was. *Please fasten your seatbelt*.

Langzaam werden de huizen zichtbaar en de lego autootjes reden weer in het rond. Met een schok raakten de wieltjes van het vliegtuig het land. Kreta, om precies te zijn. "oeeeh we zijn er!" zei Kaya met een big smile en maakte haar gordel los. Ze stond op en rekte zich, net als zo'n beetje iedereen in het vliegtuig, helemaal uit en opende de bak voor onze handbagage. Ze gaf onze tassen aan en ik keek nog één keer achterom of ik niks was vergeten. Niks. We konden gaan. Vlak voor de uitgang van het vliegtuig stond de knappe steward. Hij lachte naar me. "Veel plezier." Zei hij. "Dankje" zei ik vrolijk, en ik lachte terug. Zou hij er op de terugweg ook zijn? vroeg ik mezelf af. Wat ik toen nog niet wist, was dat ik die terug reis wel kon vergeten...