Ik dreef weg van de boot en de enorme chaos die heerste. Ik dreef en dreef. Kon ik ook nog iets anders? Nee. Mijn energie was opgezogen door Donn. Wat een vieze, vuile klootzak was dat. Auw. Ik voelde de pijn weer nu ik aan hem dacht. Maar ik bleef drijven. Waarom deed ik nog moeite om te blijven drijven? Ik kon niks meer. Ik ging dood, dat was zeker. Niemand zou me komen redden en ik geloofde niet in wonderen. Zwemmen was onbegonnen werk. Zover als ik kijken kon zag ik de enge diepte. Ik was gebroken, kapot.
"Lynn, Kaya, papa, mama, Mike..." fluisterde ik met alle energie die ik nog over had. In de hoop dat het ooit bij hen aan zou komen. "Ik houd van jullie, dit is het beste voor me. Geloof me.." Op dat moment sloot ik mijn ogen. Ik voelde hoe het koude water over mijn hoofd stroomde en alle legen plekken in mijn lichaam bemachtigde. Ook mijn hart. Ik hoorde de chaos zachter worden en ik voelde hoe ik dieper... en dieper... en dieper zonk. Ineens stond mama voor me. Mijn hand reikte naar de hare. Toen ik haar bijna vast kon houden, vervaagde ze en verschenen er allemaal prachtig mooie kleuren. En toen werd alles zwart.
JE LEEST
floating
Mystery / ThrillerHet beloofde een geweldige vakantie te worden voor de 3 net geslaagde vriendinnen. Zon, zee, strand. Het ideaalplaatje van ieder mens... toch? Het bleek echter niet zo te zijn. 4 mannen, 1 doel. 3500 onschuldige passagiers op 1 boot.. wat bleef er...
