floating

14

Al hoewel het op zee alleen maar erger was gaan stormen, was het iets rustiger geworden op de boot. De sfeer was nog steeds gespannen, maar dat betekende voor veel passagiers niet dat ze geen tijddodende spelletjes konden spelen. Sommige mensen probeerden van elkaar te winnen met handjedrukken, anderen (vooral de jongere meisjes) daagden elkaar uit met "doen, durf of de waarheid". Ik keek voorzichtig in de richting van de lange jongen. Ik zag dat hij zich ook behoorlijk verveelde, want hij probeerde zijn sleutelbos zo vaak mogelijk hoog te houden. 

Ineens keek hij mijn kant op en stopte hij direct met gooien. Zijn ogen werden abnormaal groot en alle kleur in zijn gezicht trok weg. Aan de andere kant van de zaal gilde een meisje ernstig hard. Ik zag dat er ondertussen meerdere ogen in mijn richting waren gegaan en daar werd ik ontzettend zenuwachtig van. Wat was er aan de hand?! Voorzichtig draaide ik mijn hoofd om... 

Mijn adem stokte toen ik Donn vlak naast me zag staan... met een enorm vleesmes in zijn handen. 

Zijn ogen waren bijna tot spleetjes gevormd. Ik hoorde hoe hij zijn voeten langzaam optilde om nóg dichterbij te zetten. Mijn hele lijf begon te trillen. Ik kon mijn kaken niet op elkaar houden, want wat wilde die gek van me?!

Donn boog voorover en fluisterde op een mysterieuze toon in mijn oor: "JIj bent de volgende..." Mijn wereld stond In één klap stil. Donn leek het niet door te hebben, want in één snelle ruk trok hij me achterover. Mijn achterhoofd klapte met een hels kabaal op de vloer van de boot.

Het koude metaal van een vlijmscherp mes drong door tot in elk zenuwtje in mijn huid. Ik lag op de koude vloer en hield me stevig vast aan een grote pilaar naast me. Het zweet brak aan alle kanten uit en het enige wat ik kon doen was trillen. Mijn keel was kurkdroog. Waarschijnlijk omdat ik te lang niks had gezegd. De boot bewoog hevig heen en weer op de onrustige zee. Een zweetlucht en de geur van angst drongen mijn neus binnen. Voor het eerst in mijn leven wist ik hoe angst rook. Het rook verschrikkelijk, zo verschrikkelijk dat ik er misselijk van werd. Heel erg misselijk. In tussen tijd niet wetend of ik hier ooit levend weg zou komen. Ik voelde me zo ziek dat ik moest overgeven, maar ik kon het niet. Als ik ook maar een milimeter omhoog zou komen, zou het mes mijn keel binnen dringen. Ik zag een wazig gezicht in mijn zicht verschijnen. Samengeknepen, donkere ogen. Een grijns.

Ineens schoot me iets te binnen. Ik wist niet waar dit heldere moment opeens vandaan kwam, maar ik wist eindelijk wat ik moest doen. Ik mocht niet laten zien dat ik bang was, want dat was wat hij wilde: bange meisjes. Dat gaf hem een kick. En die kick wilde ik hem niet geven, dus moest ik iets verzinnen waardoor ik sterker was dan hij. Ik ademde door mijn neus in, en door mijn mond weer uit. Het trillen kon ik zo beter beheersen, maar mijn hard bonsde als een gek in mijn borstkast. Iedereen kon het horen, ik wist het zeker. Ik sloot mijn ogen en probeerde rustig te worden, terwijl het grote mes nog steeds op mijn keel rustte. Ik liet mijn hand los van de pilaar en schoof hem langzaam via mijn middel naar boven. Ik zag dat de ogen van  Donn langzaam tot spleetjes gevormd werden. In één snelle beweging greep ik het mes. De wereld om mij heen hield zijn adem in, terwijl ik vocht tegen mijn angst. Ik was zo bang. Zo bang was ik nooit eerder geweest, en niemand mocht het zien.