Ik voelde het magische. Het groeide langzaam en bewoog. Het was geweldig!
Zo begon het verhaal.
''Melissa, sta je op? Je moet over 40 minuten naar school. Zorg je dat je dan klaar bent, dan breng ik je wel even met de auto.'' Mijn moeder was de liefste van de hele wereld. Mijn vader heb ik nooit gekend. Hij liet ons met z'n tweetjes achter toen ik 3 jaar was.
Ik kleedde me snel aan en zorgde dat ik op 8 uur keurig aangekleed, opgefrisd en gegeten in de hal stond om met de auto naar school te gaan.
Mijn les begon om 8:15 en ik had Frans. Het was mijn lievelingsvak en de Frans lerares was ook heel aardig en enthousiast in het vak. Naast mij zat mijn beste vriendin Lisa. Zij kon ik altijd vertrouwen en we kenden elkaar al sinds groep 1 en nu zitten we 12 jaar later nog steeds bij elkaar in de klas. We zitten nu in de vierde op havo van Het Bosveld College. De les Frans vloog zoals gewoonlijk voorbij omdat het zo leuk was.
''Melis, kan ik je na school nog even spreken. Het is nogal dringend,'' zei Lisa best wel verlegen.
''Tuurlijk. Je kunt het nu ook zeggen hoor, als je wilt, omdat het zo dringend is.''
''Nee, ik vertel het liever na school. Dan zit je er niet zo mee in de les.''
Door die zin schrok ik nogal. Deze zin bleef mij nog de hele dag steeds in mijn hoofd achtervolgen. Het was gewoon zo raar. Omdat het mij toch de hele dag nog bezig hield, vroeg ik in de pauze of ze het toch wilde vertellen.
''Okeey dan, maar je moet wel beloven dat onze vriendschap hoe dan ook blijft bestaan.''
''Beloofd, maar vertel nu maar op want je hebt me al nieuwsgierig genoeg gemaakt.''
''Nou, ik ga naar Amerika verhuizen. We kunnen wel altijd contact blijven houden en zo maar het gaat wel moeilijk worden.''
Ik moest het even 2 minuten tot me in laten zinken.
''Ow, daar vertel je nog eens wat. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Wanneer vertrek je?''
Het kwam er nogal bot uit omdat ze natuurlijk wilde horen dat het echt erg was maar dat ik er nog altijd voor haar zou zijn.
''Uhm... We vertrekken... morgen al.''
''Morgen al!? Hoelang weet je dit al? Dit kan toch niet in 2 dagen worden geregeld?''
''Ik weet het al een maand,'' zei ze heel voorzichtig, ''ik durfde het niet te vertellen. Ik durfde je echt niet te kwetsen.''
''Nu kwets je me juist omdat je het niet eerder zei! Je had het me meteen moeten vertellen. Dan hadden we nog een langer afscheid gehad en konden we nog leuke dingen doen! Dat kan nu allemaal niet meer.'' De tranen sprongen in mijn ogen en moest heel veel moeite doen om ze in te houden.
''Sorry, ik had er niet over nagedacht. Ik was veel te bang. Alsjeblieft, maak geen ruzie, anders gaan we straks met ruzie uit elkaar en dat wil ik ook niet.''
''Je hebt gelijk, er is nu toch niks meer aan te veranderen. Ik ga je zo erg missen.''
We omhelsden elkaar en lieten elkaar pas na 5 minuten los.
''Hoelaat vertrek je morgen want dan kom ik nog even langs.''
''Acht uur 's morgens. Het vliegtuig vertrek om 10 uur maar we moeten nog eerst naar het vliegveld toe en daarna nog inchecken en al die dingen.
''Ik sta morgen om 7 uur op de stoep.''
De rest van de lessen moest ik alleen maar hieraan denken. Wow, morgen heb ik niemand meer behalve mijn moeder.
