''Wat jammer dat ons project afgelopen is. Ik had je het liefste voor altijd bij mij thuis gehad maar ja, je gaat niet dood dus we zien elkaar nog vaak zat. Ik heb echt zin om over twee weken bij jou thuis een weekje te wonen.'' Youri probeerde zichzelf op te vrolijken.
''Youri, wij zien elkaar elke dag. Maak je niet al te druk! Wij horen bij elkaar en dat zal altijd zo blijven. Alles komt goed! Alleen durf ik nu niet meer naar buiten want Nicolai rijdt nu zo vaak met zijn auto voorbij mijn huis. Hij houdt ons de hele tijd in de gaten.''
''Op een gegeven moment beseft hij ook dat hij jou niet kan stalken. Als het té lang zo doorgaat bel ik de politie. Die houden hem dan wel tegen.''
''Laat maar zitten. We moeten hem niet nog bozer maken. Hij is al veel te boos.''
''Die hufter moeten ze is een keertje flink aanpakken. Jij moet niet zoveel medelijden met hem hebben.''
''Youri, hij krijgt een kind. Natuurlijk is hij dan bezorgd over mij! Hij wordt vader!''
''Hij wilde dat kind niet! Hij wilde eerst geen vader worden!''
''Ik wilde ook geen moeder worden. Tijden veranderen! Houd er nu maar over op, het helpt niet echt als wij blijven ruziën. Is niet goed voor mij en de baby. Nou, ik ga naar huis, tot morgen!''
Ik draaide me om en liep weg. Die medelijden met Nicolai bleef ik maar steeds houden.
Ik liep thuis de stoep op en hoorde ineens een stem achter mij. Die stem herkende ik meteen.
''Brengt jouwn liefje jou niet thuis. Wat zielig. Hij heeft natuurlijk geen mooie wagen om je naar huis te brengen. Wacht, hij heeft niet eens een auto!'' Nicolai lachte gemeen.
''Nicolai, laat ons nou met rust. Jij mag je baby alle tijden zien maar laat Youri met rust.''
''Hoe kan ik Youri met rust laten? Jij weet niet wat hij in het verleden heeft gedaan en toen sloeg hij mij laatst ook nog eens. Het kan niet mooier worden!''
''Je hoeft Youri niet bij mij zwart te maken. Laat ons met rust!''
''Youri heeft al een keer een vriendin gehad. Ze werd zwanger en moest van Youri een abortus plegen en dat deed ze ook nog eens. Hij heeft er zó veel spijt van. Nu ben jij zwanger en wilt hij met jou de baby opvoeden. Waar zouden zijn vader gevoelens toch vandaan komen?''
''Hou op! Je hebt er niks mee te maken! Ga weg!''
''De waarheid is hard, Melis. Ik geef tenminste ook om jou. Hij geeft alleen maar om die baby van óns. Hij wilt jou niet, hij wilt die baby.''
Ik kon het niet verder aan horen en deed de sleutel in het slot, maakte de deur open en liep zo snel mogelijk naar binnen. Ik duwde de deur dicht en liet me op de grond zakken. Hoe kon Youri dit voor mij verzwijgen? We hadden elkaar alles verteld. Behalve dit blijkbaar. Wacht, ik moest niet te hard van stapel lopen. Eerst dit checken bij Youri. Ik pakte snel mijn telefoon, stond op van de grond en wachtte ongeduldig tot ik eindelijk zijn stem hoorde.
''Met Youri, hallo liefje, miste je mij nu al?''
Ik probeerde zo normaal mogelijk te klinken. ''Ja, kun je naar Café De Boom komen over een kwartier? Ik mis je zo erg.''
''Tuurlijk, voor jou doe ik dat altijd. Tot zo!''
''Tot zo!'' Ik hing op, trok snel andere kleren aan en ging naar het afgesproken café.
Ik liep Café De Boom binnen maar Youri was er nog niet. Ik ging een beetje afgelegen zitten want misschien kwam er wel een ruzie en dat hoefde niemand te horen.
Daar kwam hij binnenlopen. Hij zag mij meteen zitten.
''Heey Melis.'' Hij gaf mij een zoen op mijn voorhoofd en ging zitten.
''Hoi, ik moest je dringend spreken.''
''Waarover dat dan? Daar had je niks over gezegd aan de telefoon.''
''Nee, ik moest het met je bespreken. Ik wilde dit niet over de telefoon doen.''
''Wat is er dan?''
''Heb jij ooit een vriendin gehad die van jou abortus moest doen?''
''Hoe weet jij dat?'' Hij keek mij zo erg verbaasd aan.
''Heb je er spijt van dat ze het kind weg deed en wil je het daarom nu met mij mijn kind opvoeden?''
''Melissa, je begrijpt het niet.''
''Ik begrijp het maar al te goed, Youri. We zouden elkaar alles vertellen. Dit had je mij ook gewoon moeten vertellen. Straks komt er over drie jaar weer een geheim uit. Ik wil het uit maken.''
''Melis, alsjeblieft, doe het niet. Wij horen bij elkaar.''
''Blijkbaar niet. Het belangrijkste aan een persoon vind ik dat hij eerlijk is. Dat ben jij niet dus laat mij met rust. We doen alleen ons project samen en buiten dat hoef ik je niet meer te spreken.''
Ik stond op en liep naar buiten. Eenmaal buiten voelde ik de tranen al in me op komen. Hoe kon dit gebeuren? Youri en ik waren hét koppel.
