Ve Hayatım |SUPERNATURAL|

"MELEK" Avı

3 Yıl Önce...

"Hazırlanın gerzekler! Çekiyorum." dedi Bobby ve koşarak yanımıza gelirken bir tahtaya takıldı ve yere düşecekken yalpaladı. Ve küfür ederek kameraya doğru baktı...

"3-2-1! PEYNİİR" diye bağırıyorduk. Aramızda tek farklı bir şey söyleyen Bobby'ydi.

"Seni gerzek alet! Benimle ne sorunun var lanet olası!" diyordu.

Ve resime bakma zamanıydı.. Bobby, resmin neredeyse yarısını kaplamış, Angel ona bakıp kahkaha atıyor, Dean ağzındaki yemekle poz vermiş ve Cass ise sadece bakıyordu. Ben de bir sersem gibi onlara bakıyordum. Bu bizim ilk aile fotoğrafımız. Bunu her zaman saklayacağım!..

-----------

Şimdi..

"Dean bul o lanet fotoğrafı!" diye gürledim ona bakarak.

"Sam sakin ol arıyorum."

"Ne sakini Dean! En son Impaladaydı. Nereye gitmiş olabilir?! İyice baktın mı?"

"Sam, sana yaklaşık 10. defa söylediğim gibi, kör değilim seni ahmak! Arı--"

"Dean, Dean, Dean." dedi garip bir erkek sesi. Biraz kadınsıydı.

"Bunu mu arıyorsunuz?" dedi elindeki fotoğrafı sallayarak.

"Çok acınası bir durum..."

"Sen kimsin?" diye bağırdı Dean sert bir bakışla.

"Bir dost. A pardon, dost dedim. Tam zıddı." dedi gülümseyerek.

"Raphael. Ve sizinle tanıştığıma memnun olmadım. Ve ben memnun olmadığım kişilere ne yaparım bilir misiniz?" Bu sırada elini hafifçe salladı ve bir melek bıçağı çıktı. Ben de Cass'in Angel'a verdiği bıçağı elime aldım. Ama bıçak bir anda kızışmaya başladı. Ve bıçağı  elimden fırlattım. Bize sakince bakarak,

"Kızınızın hayatta olduğunu söylemek istedim. Sadece nerede olduğunu bilmiyorum ama onu bulursam sizin için iyi olmayacak. Emin olun."

"Raphael? Buraya bak bebeğim."diye bağıran sese doğru odaklanmak istesem de, kafam duvar tarafına sabitlenmişti.Kıpırdatamıyordum.

"Balthazar? Bunu yapamazsın!" diye bağırdı Raphael ve onun olduğu yerden yere düşen tanecik sesleri gelmeye başladı.

Sesler kesilince arkama döndüm ve ona içimdeki minicik bir umutla konuşması için yalvardım. Yoksa gercekten Angel yaşıyor muydu?

"Selam çocuklar," dedi elindeki beyaz bir kristali sallayarak.

"Lut'un karısına da aynısını yapmıştım." dedi yerdeki kristallere bakarak.

"Bunlar da ne?" diye sordum Balthazar'a.

"Raphael'den kalan son parçalar.. Buradan hemen gidin ve bu bıçakları yanınızdan eksik etmeyin. Kendine yeni bir beden bulacaktır."

"Ama bizim melek mühürlerimiz var. Raphael bizi nasıl buldu?" dedi Dean.

"Cennet'ten bir melek düştü. Bu tür mühürleri tutan bir melek. Onu öldürmemiz gerkiyor yoksa sizin yerlerinizi Crowley ve Raphael'e her zaman bildirebilir."

"Bu saçmalık! Bir meleği nasıl öldürebiliriz? İçgüdüleri bizi le veriyor." dedim sitemkâr bir tavırla.

"Düşünüldü." dedi robotik bir sesle ve gülerek ellerini açtı. Her iki elinden de beyaz bir ışık çıkıyordu. Ve ellerini karınlarımıza dokundurdu. Ani bir kasılma ile sarsıldık. Ona 'Bu da neydi?' bakışları yolluyorduk.

"Melek özü." diye yanıtladı. Şaka mıydı bu?

"Vay canına! Şimdi melek mi olduk?" diye kahkaha attı Dean.

"Pek sayılmaz seni Kovboy. Sadece içgüdüleriniz bizimkiler gibi. Sadece minik bir eğitim lazım."dedi ve eline geçirdiği ilk bıçağı bana fırlattı. Tam kalbime girecekken ani bir el hareketi ile bıçağı geri ittirip büktüm. Dean.ise arkasından gelen bir bıçağı sert bir hareketle göz odağıyla bıçağı kırdı. Balthazar gülerek bize baktı.

"Hazırsınız!" dedi ve tam ona Angel'ı soracakken yok oldu. Hemen kristallerin yanına koşarak resmi aldım ve derin derin resime baktım. Ve öperek cebime koydum. Arabaya binerek uzaklaştık. Nereye gideceğimizi bilmiyorduk.

"Los Angeles, Cleveland." diye aniden yanımıza gelen Balthazar'a küfür ederek direksiyonu kıran Dean'i sakinleştirdim.

"Hadi ama! Texas'dayız!" dedi Dean.

"Hızlı bir yöntem var." dedi ve elini alınlarımıza götürdük. Ve bir kafeye geldik. Arabanın anahtarı Balthazar'daydı. Dean'e fırlatıp yok oldu.

Kafeden çıkıp ilerlemeye başladık. Bir adres olmamasına rağmen bir evin önünde durduk. Bu ev olduğuna dair yemin edebilirim.

---

"Hoş geldiniz arkadaşlar!" diye seslenen tarafa baktım.

"Ben Asatriel.(Fena salladım ya.) Eee ne aramıştınız?" dedi ve adamlarını yanımıza yolladı. 'Denemekte fayda var' diyerek elimi hafifçe salladım. Ve oldu! Bir melek bıçağı çıktı. Hemen arkamdaki adamlara sallamaya başladım. Dean de aynısını yapıyordu. Ve sonunda sadece 3 kişi kalmıştık. Asatriel yanımıza yaklaştı. Belki biliyordur umuduyla sordum.

"Angel nerede?"

"Bilmiyorum. Ama ölù değil. Ne cennette ne de cehennemde bulamadık." dedi umursamaz bir tavırla.

"Dostum bir meleğe göre fazla salaksın."  dedi Dean. Bunu neden söyledi bilemiyorum.

"Gerçekten mi?"

"Aynen. Fazlasıyla." dedi ve Asatriel'ın arkasına dönmesine izin vermeden sol omzunun biraz altına bıçağı sapladı. Ucu kalbinden çıkmıştı. Ve melek yere devrildi. Kanatları büyüleyici duruyordu.

-----------

"Araf'ta olamaz değil mi?" diyerek yaşlar akan gözlerimi Balthazar'a çevirdim. Bana baktı ve cevaplamadan gitti.

"Lanet olası pislik!"

---

   Bu olaydan sonra her zamanki gibi bir restorana gittik. Ben bir tako ve bira aldım.Dean ise kendine bir turta söylemişti.

"Eğer Cass ve Angel burada olsaydı Angel tako yediğim için benimle dalga geçerdi." dedim masum bir bakışla.

"Onun bana lanet okumasını bile özledim adamım. Dolabımdaki biraları tek başına bitirmesini.. Hatta beraber striptiz kulübüne gitmeyi bile öz--"

"Şaka mı yapıyorsun? Angel'ı o tarz bir kulübe mi götürdün?" dedim gülmek ve ağlamak arasındaki bir ses tonuyla. Bana umursamaz bir bakış atıp dudak büzdü. Kalkıp eve geldik. Otururken Angel ve Castiel'i düşünüyordum.

Ve aramızdan gideli yaklaşık 1 sene olmuştu. Her günüm ona ne olduğunu düşünerek geçiyordu. Yaşıyor muydu? Eğer yaşıyorsa neredeydi? Peki ya Castiel? Bu sorular beynimi eritiyordu. Birden camlar patladı ve içeri iki kişi girdi.

"Selam çocuklar."

ARKADAŞLAR GECİKTİĞİM İÇİN ÜZGÜNÜM AMA ŞU AN TATİLDEYİM VE WI-FI YOK. AMA TASLAĞIMDA 6 TANE YENİ BOLUM VAR. EN KISA ZAMANDA GERİ DONECEGİM.

NOT: BU BÖLÜMÜ YAZARKEN BEN BİLE HEYECANLANDIM SHDAGD LÜTFEN SİZ DE AYNI DUYGULARI YAŞAYIN. HADİ BYSS. :D