hoping this cold blue water scrubs me clean and spits me out again [PL]

19

Harry sporządza listę na swoim telefonie. Nazywa ją "Słowa dla Lou :) " i całą wypełnia słowami, których Louis najczęściej zapomina. Jednak wydaje się ona gwałtownie rosnąć z każdym kolejnym dniem, przez co trochę trudno za tym nadążyć.

- Czy pamiętałeś, żeby nakarmić... - Louis przerywa, w skupieniu marszcząc brwi i oblizując wargi. Harry odczuwa chwilową falę smutku, która spada na niego, kiedy obserwuje Louisa. Jego oczy są przymrużone, a on sam zaciska swoje drobne piąstki, zmagając się ze znalezieniem poszukiwanego słowa.

Harry mocno owija ręce wokół ramion Louisa i całuje go w czubek głowy, ponieważ ma nadzieję, że ten gest poprawi mu samopoczucie. - Psa, kochanie? - szepcze.

Louis obraca się w objęciach Harry'ego i ukrywa swą twarz w jego obojczykach. Harry ma wrażenie, jakby jego serce tonęło i opadło aż do kolan, gdy wyczuwa tam wilgoć.

- Hej - mówi łagodnie, wsuwając dłoń pomiędzy ich klatki piersiowe i chwytając podbródek Louisa, co zmusza go do kontaktu wzrokowego. Louis ma szkliste oczy, a ich obwódki są zaczerwienione. Wygląda tak żałośnie i beznadziejnie. W oczach Harry'ego przez ten widok także zbierają się łzy, ale się nie rozpłacze - nie teraz, ponieważ tym razem to on musi być tym silnym. I będzie.

- Kochanie - szepcze i cofa się, aż jego plecy nie uderzają o ścianę. Przyciąga do siebie Louisa i zsuwa się wraz z nim na podłogę, dzięki czemu chłopak może usiąść między jego nogami. Po zaledwie minucie lub dwóch, płacz Louisa ustaje, lecz pozostaje poczucie bezsilności. - Jest dobrze - zapewnia, chwytając jego dłoń; tak maleńką, zresztą zawsze był mały. To jedna z ulubionych rzeczy Harry'ego. Przygląda się liniom po wewnętrznej części jego dłoni, aż Louis całkowicie się uspokaja i siada prosto, kładąc drugą wolną rękę na dywanie.

- Czuję się idiotycznie - mamrocze Louis. Policzki rumienią mu się ze wstydu, gdy pochyla głowę. - Przez cały czas.

- Nie - Harry prawie warczy, a jego głos brzmi brutalnie, nie tak jak normalnie brzmi przy Louisie. Louis wzdryga się na ton jego głosu i wygląda na wystraszonego. Jednak Harry'ego to nie obchodzi, bo nie wie co zrobić i cholernie nienawidzi poczucia bezradności, jakie towarzyszy mu w tej chwili. Pragnie przycisnąć Louisa do ich materaca i wyszeptać w jego skórę wszystkie słowa, które kłębią się teraz w jego głowie, ale po prostu nie ma na to czasu. Nigdy nie ma. Jego żołądek wykręca się, ponieważ kończy im się pieprzony czas, a on ma tak wiele do powiedzenia.

Zamiast tego, po prostu przyciąga do siebie Louisa, dzięki czemu ich czoła są na równej wysokości, a nosy się ocierają. Ich oddech jest niemal absurdalnie głośny w porównaniu do spokojnej ciszy mieszkania. - Nie jesteś głupi - twierdzi uparcie Harry, przytrzymując twarz Louisa, żeby ten nie mógł się wyrwać. - Nigdy nie byłeś głupi, kochanie. Nie lubię, gdy mówisz takie rzeczy.

Louis spogląda na dół, a Harry wie, że ten za chwilę ponownie się rozpłacze, więc całuje go, zanim zdąża to zrobić.

To tylko niewinne otarcie warg, ale wystarcza.