hoping this cold blue water scrubs me clean and spits me out again [PL]

43

Nie kończy się to hukiem, do którego przygotowywał się Harry. Bardziej przypomina skomlenie i trochę chropowate westchnięcie. Wątła pierś Louisa unosi się raz, dwa, jeszcze trzy razy, a potem wszystko staje się nieruchome, jakby Ziemia przestała obracać się wokół własnej osi.

Z jakiegoś powodu świadomość, że to nadchodzi, nie czyni tego mniej bolesnym. Jeśli już, to nawet to pogarsza - każde miejsce, którego Louis kiedykolwiek dotknął, płonie. Płomienie łapczywie pochłaniają jego prażącą się skórę.

Wykonanie jakiegokolwiek ruchu zajmuje Harry'emu dużo, dużo czasu i nawet więcej, by wyjść spod Louisa, ponieważ chce być ostrożny. Bardzo, bardzo ostrożny - nie budź Louisa, nie budź Louisa, myśli. Jego palce drżą, gdy wybiera numer - zapisał go specjalnie na tę chwilę, jest gotowy od tygodni - i głos lekko mu się załamuje, kiedy wyjaśnia operatorowi sytuację.

Przynajmniej Louis wygląda w porządku - jest mniej zmęczony, ma lekko otwarte usta. Znowu wygląda jak dziecko. Harry ma nadzieję, że już nie cierpi.