NEVER Sleep

BÖLÜM 1 MİSAFİR

Uykum odamın kapısının tıklatılmasıyla bölündü.

-Ah, uyanmak istemiyorum anne, dedim yarı uyanık bir şekilde. Gözlerimi zorla açtığımda ise havanın henüz karanlık olduğunu gördüm. Annem bu saatte asla uyanık olmazdı.

-Rose, sen misin seni küçük burunlu korkak tavşan? ,kızkardeşim genelde saçma kabuslar yüzünden uyuyamazdı.

Ama hala cevap gelmediğinde endişelendim ve kapıya doğru yürüdüm.Kapının yanına geldiğimde koridordan garip sesler geldiğini duydum ve kulağımı kapıya dayadım. Ses inleme ve bağırma karışımı birşeydi. Kapı tekrar tıklatıldığında irkildim ve geri çekildim. Açıp, açmama konusunda kararsızdım. Ama kapının arkasındaki kişi bu kararı bana bırakmadı ve kapı, büyük bir gıcırtıyla açıldı. Karşımda yüzünde garip bir maske olan ve elleri kanlı bir adam gördüğümde şehri ayağa kaldıracak bir çığlık attım ve odamın karanlık bir köşesine sığındım. Soğukkanlı bir kızdım, ama adamın bu haline anlam verememiştim. Evimde hatta odamda belkide bir katil vardı. Ya annem ve Rose... Eğer yaşasalardı kulakları yırtacak çığlığımı duymazlar mıydı?

Adam sakince ve yavaş adımlarla içeri girdi ve kapıyı kapattı. Belkide ellerinin kanlı olduğu konusunda yanılmıştım, çünkü siyah bir eldiven takıyordu. Ağır adımlarla pencerenin kenarına gitti ve panjurlarımı kapatarak, zayıf ay ışığının odama girmesini engelledi. Sonra odamdaki tüm ışık kaynaklarını eldiveniyle dokunarak söndürdü. Doğrusu bunun iyi birşey olduğunu düşünüyordum, çünkü adam henüz beni fark etmemişti. Ama tüm ışıklar kapandığında ve gözlerimi açmam ve kapatmam arasındaki fark yok olduğunda, hiç de ürkütücü olmayan bir ses duydum. Bir kız sesi...

Bir katil değildi. Sadece sıradan ve garip giyinen bir kadındı. Ama evime ve odama girmişti.

Bir anda ondan korktuğum için kendimi kardeşimden daha korkak hissettim.

Tanıdığım çoğu kişi kızların güç konusunda erkeklerden daha zayıf olduğunu söylerdi ama ben hep bunu aksini düşünürdüm. 

Bir anda orada olduğunu bildiğim ama göremediğim kadının üzerine atladım. Ama kadın güçlü bir tekmeyle beni geldiğim gibi duvara yapıştırdı.

-Ah!, Acıyan karnıma iki elimle bastırdım ve zorla başımı kaldırıp karanlığa doğru baktım.

-Kimsin sen, diye inledim. 

Halısız odamın zeminine çarpma sesini duyduğum topuklu ayakkabılardan ve değişen hava akımından bana yaklaştığını anladım. Artık sesi daha yüksek geliyordu. 

-Karanlıkta benimle dövüşmeyi denemen bir hataydı oyuncu...

Nefesinin sıcaklığını hissedinceye kadar yanıma geldiğinde maskesini çıkartmış olduğunu farkettim. Kırmızı rujlu dudaklarındaki gülümsemeyi görmem zor olmadı.

-Ama yinede umut vadediyorsun. Ona ne istediğini yada niye bana oyuncu dediğini sormak isterdim ama bir elini başımın arkasına koyup diğer eliyle ağzımı kapattı. Bir şeyler yapmak için ellerimi oynatmaya çalıştığımda bileklerimden bağlanmış olduğumu anladım.Çok hızlı ve sessizdi. Ve ne yapmaya çalıştığını anlamama fırsat vermeden, bana bir ilaç koklattı. 

Ve yavaşça bilincimi kaybedip, gözlerimin kapanmasına neden oldu.

Bölümle ilgili iyi olumlu yada olumsuz yorumlarınızı paylaşırsanız çok sevinirim:)