Chapter 20
Aubyrne Charlotte Evans
"Don't you die on me please..." I can't feel my body, what's this? My body's numb from coldness. At tanging isipan ko lang ang bukas at gumagana. Damn. Hindi ko manlang mabukas ang aking mga mata. Sa di malamang dahilan ay binalot ako ng takot......am I dead? Damn you body why aren't you responding?
The only thing I can remember before losing consciousness is someone pulling me through the dark salty water. Sino yun?
Bukod sa lamig na bumabalot sa katawan ko ay ramdam ko ang nagiisang init. Ang init na tanging pinaghuhugutan ko ng lakas. Init na di ko inakalang sasalubong saakin sa mundong siyang sinukuan na ako. Init na muling magbabalik saakin sa mundong taksil at puno ng paglilihim.... Init na ramdam ko mula sa labi ko.
"No...no no p-please." sa pagmamanhid ng katawan ko, laking pasasalamat ko at bukas ang tenga ko't isipan bago ako mawala sa mundong ito. Nakaririnig lang naman ako ng napakalamig na boses. Ang boses na siyang nagbibigay ng pag-asa saakin. Ang napakapamilyar na boses ngunit...hindi ko talaga mawari. Fuck, I'm dying and still cannot remember.
He continued giving me air through my lips. I don't know kung tatagal pa ako. But damn I'm thankful to be saved once by this stranger. Ramdam ko ang bigat ng paghinga niyang patuloy akong binabalik. Am I this lucky to be brought back? When I'm there where I really belong....the place of darkness.
Where darkness holds within...ang tanging lugar na siyang karapat dapat kong tunguhin sa lahat ng kasalanan kong nagawa kay....mom. Fuckshit! I don't deserve this. This stranger should've left me there drowning. I could'nt bear breathing with guilt anymore.
"cough!"
Sa pagmulat ng mata ko ay tanging itim na pares na mata ang siyang sumalubong saakin. Once again...I've witnessed the eyes of the dark and stary sky.....the eyes of the mysterious galaxy. Binalot kami ng nakakabinging katahimikan. Hindi gaya ng una naming pagkikita ang mata niya ay napakamisteryoso at mahirap suriin kung ano ang nais niyang ipahiwatig. Sa pagkakataong ito, I can see tears consisting of pain, relief, confusion, doubt, worry, frustration, sadness and grief..... Of all these, tanging isa ang bumukod tangi sa lahat. I can see love in his big doe black eyes. Damn his eyes are expressive.
"Goddamn! Auby." mabilisan niya akong niyakap. I was left in awe. Hindi ko akalaing makakabalik pa ako, do I deserve to live? Ang bumalik at salubungan ng mmainit na yakap? Lahat ng takot kong nanilay mula sa kadiliman ay nagbalik...strong and bold was just my mask. Never did I expected na lalabas din ang tunay kong sarili sa pagkakataong ito. Sa pagkakataong nilamon ako ng kadiliman at muling binalik sa liwanag, sa pagkakataong......nasa harap pa ako ng nagiisang misteryosong lalaki. I never liked darkness. Heck I was afraid of it.
"C-chase.." with tears in my eyes. I hugged back tightly. In between our warm embraces comes with my warm tears streaming my face. Mula sa lamig kong naramdaman kanina ay napalitan na ito ng mainit na yakap ni Nihahabol. "Hush...It's okay, I'm here." paulit ulit niyang bulong saakin na may kasamang paghalik sa noo ko. Once again, I was brought back to life and was slapped by reality. Life is no joke, dying was unavoidable, and leaving was not fuckin' easy .
