Chapter 34
"Alam kong nandito ka. Ayaw mo man akong kausapin, atleast hear me sing. This song is dedicated to my once sweetheart but will always been the person I've loved..."
Natigil ako a boses na pinapakinggan ng libong katao ngunit nangungusap sa iisang tao. I won't deny him. Dahil alam ko sa sarili kong ako yung tinutukoy niya. Kilalang kilala ko ang boses na yan.
Ang boses na minsan ko nang kinababaliwan. Ang boses ng nagiisang leader sa bandang Innocent Strippers...Jonathan Crane Moore.
Nagsimula nang magnilay ang tugtugin na ang mismong Pinsan pa niya ang lumikha. To be specific...Crane's favorite song...our favorite. Minsan ko na itong narinig sa kanila at talagang tumatak ito saaking isipan. The song possessing a soulful message.
I feel tired tonight
A word that you can’t forget in a breeze
Sorry, for not turning back
Sorry, for selfish self of mine
The paled city lights
A chilling voice
Sorry by the rose. But why? Sa dinami dami ng kakantahin niya yaan pa? I thought he hated me? Hindi ba at wala na siyang pake saakin? The moment I tip toed nakita ko siyang tila ba sumusuri sa dagat ng madla. Is he lookin for me?
Sorry, for not turning back
Sorry, for selfish self of mine
Sorry, even if I’m late already
Anong magagawa ng sorry mo Crane? Maibabalik ba nito lahat ng sira? Lahat ng sakit na binigay mo saakin? Mga panloloko? Mababalik ba ng sorry mo ang oras? Sana....Sana nga Crane. But too bad, I never wanted to go back anymore.
Tonight
A night with a covered face
I’m in blurred thoughts
Why everything is getting harder again?
I’m lonely
A night that I’m the only lonely
Perhaps waiting without knowing
Why you have not called me yet?
Sa kabila ng paghuhumanos ko dito. Hindi ko na namalayang nakita na pala ako ni Crane. He hesitated to offer a smile, a smile containing grief and sadness but full of bitterness. Bagay na hindi ko kayang maibalik. Hindi ako kasing rupok ng inaasahan mo Crane. Lahat ng sakit sa puso ko wala na pero tumatak parin ito sa utak ko.
I’m sorry don’t go, don’t forget me
I’ll be there with you
I’ll only see you tonight
I’m sorry, really sorry so please don’t girl
Come back to me again
Cause without you, there’s no me anymore
Sa tagal ng panahon naming walang pansinan, ngayon ngayon ko lang narealize. Kaya kong mabuhay na wala siya. Na sa kabila ng pagtuturing ko sa kanya bilang mundo ko....I managed to smile. Ang ngiting naglabas saakin mula sa kadiliman at nagbalik saakin sa mundong puno pala ng kulay. The happiness who brought me back from death.
