DAHA KÜÇÜKTÜM - Belki bir gün seversin...

28.Bölüm

Ölüm korkusu sarmıştı herkesi. En değerlilerinin ölmesi? Ne garip ama dünya!
Gökhan nerden bilebilirdi ki böyle olacağının manevi kardeşinin. Hep kendisini suçluyordu. 'Ben yaptım' diye sayıklıyordu yattığı yarım saatlik uykularda. Ama emin olabiliriz ki Demir kadar suçlamıyordur kendisini. Doktorun son söyledikleri resmen onu yaşayan bir ölü yapmıştı.
Ne beklenir ki yaşayan bir ölüden?
Neredeyse hiç yatmıyor,doğru düzgün yemiyor içmiyor,nefes alıyor mu diye kontrol ediliyordu. Saçmaydı kavuşmuşken ayrılmak. Demir içinden geçirdi şu sözleri:
'Zaten hiç kavuşamamıştık. O kokunu duyduğum için şükretmem gerekiyorken hep daha fazlasını istiyordum.'

Yaşadıkları bu durum ağırdı hem de çok ağırdı. Ama ne yaparsın işte çekilmek zorunda.

Doktorun yoğun bakım odasından çıkıp ona yaklaştığını anlayan Demir her zaman ki gibi çöktüğü duvardan kalktı
-Demir Bey? Konuşabilir miyiz? diye sordu doktor. Demir de başını 'evet' anlamında sallayıp doktorun odasına geçtiler.
Demir de masanın karşısındaki sandalyeye oturunca doktor konuşmaya başladı
-Demir Bey uzatmadan söyleyeceğim. Merve o vakayı yaşadıktan 5-10 dakika sonra bir anda vücuduna nasıl olduysa bir şok dalgası gelmiş ki bunun beynin yaptığını düşünüyoruz. Bu şok adrenalin hormonu salgılamasını sağlamış ve bu hormonda kalbin atmasına neden olmuş,dedi. O sırada da Demir doktora belki bir umut vardır diye bakıyordu. Doktor da devam etti.
-Bu yüzden de Merve'nin bir şansı var. Ama bu şansı denemek bizim için büyük cesaret olucak. Sizin için de. Ya başarılı geçmeli ya başarılı yoksa kaybedebiliriz,dedi.

Demir o anda kaşlarını çattı anlamsızca baktı doktora. Söylediği kelime kulağında çınladı 'kaybedebiliriz' 'kaybedebiliriz'.
-Lütfen daha iyi anlayacağım şekilde anlatır mısınız?
-Şimdi Demir Bey Merve'nin kurtulma ihtimali var. Ama çok riskli. Ameliyat başarılı geçerse bir nebze daha iyi olucaktır. Eğer ki iyi geçmezse ölür. Ki bakın çok kesin konuşuyorum,dedi. Demir hiç bir şey demedi. Daha doğrusu diyemedi. Eğer ameliyatın olmasına izin verir ve başarısız olursa kendi elleri ile sevdiğini ölüme terk edicek. Zordu. Hem de çok zor.

Merve 2 aydır aynıydı. Ama Demir değişmişti. Eskiden biraz olan merhameti artık hiç yoktu. Herkese hak ettiği cevabı dakikasında veriyordu. Güzel fıtratları resmen Merve'nin hastalanması ile gitmişti. Doktor durumu herkese anlatmıştı. Düşünmüş beraber karar vermişlerdi. Zordu ama izin vermişlerdi ameliyata. Sadece Demir hariç. İstemiyordu. Ya hepten giderse diye korkuyordu. En azından yanına girip öpüyordu,elini tutuyordu sevdiğinin.

Zehra Hanım artık duruma el atmak zorundaydı. Yine her zaman ki yerinde duvarın dibine çökmüş olan oğlunun yanına gitti.
-Oğlum,dedi sessizce Zehra Hanım
Demir hemen annesine olan saygısından elinden geldiğince toparlandı.
-Efendim anne? dedi. Zehra Hanım da uzatmak istemiyordu ve hemen söyledi.
-Demir... Merve o ameliyata girmeli. Nedenini sorma ama girmeli yavrum. Belki vardır bir umut. Herkes dua ediyor bak onun için...
-Olmaz anne. Ben onu hepten kaybedemem. En azından yanına gidiyorum. Öpüyorum. O güzel yüzüne bakabiliyorum,dedi kararlı bir şekilde.
-Demir... sen Merve'nin uyanacağına inanmıyorsun. Eğer inansaydın çoktan kız o ameliyatı olmuştu. Sakın inkâr etme! Kusura bakma ama oğlum,senden hiç umudum yok. Daha Merve sevdiği kişi tarafından inanılmıyorsa biz inansak ne yazar? Sen böyle burda otur,sanki bir şey değişecek,dedi ve bir sinirle yanından uzaklaştı.
Demir sadece düşündü. Acaba olabilir miydi? Annesi doğru söylüyordu ya, inanmalıydı Merve'nin uyanacağına. Demir kalktı oturduğu yerden. Başını elleri arasına alıp sıvazladı.
-Sakin ol Demir! Sakin ol! diye söylendi. En sonunda da
-Yeter yeter! Özledim lan deli gibi gülüşünü. Özledim. O bana bakan gözlerin nerde sevgilim? Nerde? Aç hadi gözlerini n'olur? Bak bu adam seni çok seviyor. Bırakma bu adamı,yalvarırım. N'olur uyan n'olur?dedi koridorda bağırarak. Elini yanındaki duvara geçirdi. Bir şeyi fark etti o an. Kalbindeki acı hiçbir acı ile aynı değilmiş.