⭐ტყუპები⭐

"მესამე"

ალისიას პოვ:
თვალი გავახილე თუ არა,აღმოვაჩინე რომ ჩემთვის სრულიად უცხო პატარა ოთახში ვიწექი, რაზეც ძაალიან შემეშინდა  და  იმ წამსვე ფეხზე წამოვდექი!
"დაწექი,დაწექი!"გავიგე ექიმის ხმა ,რაზეც დაბნეულმა ავხედე.
"რა მოხდა?"ვიკითხე და თან თავბრუს ხვევა რომ ვიგრძენი ,უკან დავწექი.
"არაფერი ისეთი,ნერვიულობის ნიადაგზე სიცხემ აგიწიათ და გაითიშეთ."
მომიგო ექიმმა უდარდელად ,რაზეც შოკი სახით ავხედე...რაო?
ვაი სირცხვილი!
რას იფიქრებდნენ?! იქნებ უკვე უარიც თქვეს ჩემს მიღებაზე!
"და...დანარჩენები სად არიან?"
ვიკითხე დაბნეულმა შერცხვენილი სახით.
"წავიდნენ...უკვე 11 საათია."მითხრა ექიმმა ღიმილით,მე კი შეშინებული წამოვჯექი ისევ!
ამდენხანს ვიყავი გონება დაკარგული!?
"რას ამბობთ!? უკვე გვიანია, ახლავე უნდა წავიდე!"წამოვხტი ფეხზე ,რაზეც ექიმმა უკან დამსვა ისევ.
"ქალბატონო,ნუ დგებით ნუუ!
სუსტად ხართ,ახლაც ძაალიან მაღალი სიცხე გაქვთ!
უკვე დავურეკეთ თქვენს ახლობელს ,ამიტომ დამშვიდით და დაწექით!
აღარ გამამეორებინოთ"
მითხრა ცოტა მკაცრად  და რაღაც საქმეს მიუბრუნდა ისევ.
მე კი ჩავფიქრდი...აქ ვინ მყავს ახლობელი ელეს გარდა?

ნახევარი საათი არც კი იყო გასული, კარზე კაკუნი რომ გაისმა.
ალბათ უკვე მომაკითხეს!
ნეტა ელემ ვინ გამოაგზავნა?
ესღა გავიფიქრე და მთელი ყურადღება კარს იქით მდგარზე გადავიტანე.
"შიძლება?"თქვა ღიმილით ლაიმ და კარი უკეთ შეემოაღო ...მე კი გავშტერდი!
ლ..ა..ი...ეს..ლაია...ჩემი ქრაში,ჩემი ბავშვობის ქრაში.
რატომ ის?! რატომ?!
ელემ მეტი ვერავინ ვერ ნახა...დღეს კიდე ერთი უხერხული წუთები უნდა გავიარო .
"თქვენ ბრძანდებით მისი ახლობელი?"იკითხა ექიმმა, რაზეც ლაიმ თავი დაუქნია ღიმილით ,შემდეგ კი ჩემსკენ წამოვიდა.
"აბა როგორ ხარ?"გადამკოცნა ნაზად,რაზეც ხუთად მოვიკეცე,მაგრამ არ შევიმჩნიე!
ვაიმეე ,ამდენიხანი გავიდა და მაინც ისეთი საყვარელია!
"კა..რგად..შენ?"ვიკითხე უხერხული ღიმილით და ნერვიულობით ყურზე თმა გადავიწიე,რაზეც მან ჩაიცინა,რატომ ?
რატომ ჩაიცინა? არა!
ალისია,აკონტროლე თავი!
"დიდი მადლობა ექიმო და ნახვამდის."თქვა ლაიმ, რაზეც მეც თავის დახვრით გადავიხადე მადლობა და ლაის დავეყრდენი სისუსტე,რომ ვიგრძენი.
"გიჭერ!"თქვა ლაიმ ღიმილით და უფრო კარგად ჩამჭიდა ხელი .
მთელი გზა ლაი რაღაცებს მეკითხებოდა . როგორც ჩანს მე და ელემ,რომ ადგილები გავცვალეთ ეგეც იცის!
უბრალოდ დაბნეული ვიყავი და დადებილებული,რადგან ძაალიან მშვენიერია როდესაც იღიმის!
თვალს ვერ ვწყვეტდი.
სახლში რომ მიმიყვანა მალევე წავიდა ,იმის მიუხედავათ რომ დარჩენა ვსთხოვეთ  და აი მე და ელე დავრჩით მარტო და ელემ მოქმედება დაიწყო!
"აბაა?"იკითხა მაცდურად ინტრიგა სახით ჩემმა დამ, რაზეც თვალები გადავატრიალე.
"სპეციალურად გამოაგზავნე ხო?"
ამაზე მან გადაიხარხარა,რაზეც მე მივედი და ღუტუნი დავუწყე.
"ააა!!!აა!! არაა!! არა!! გეყოსს!! ბოდიში! ბოდიში!"ყვიროდა და ბოლო ხმაზე ისტერიკულად იცინოდა.
ცოტახანში თავი დავანებე და სიცილით დავუჯექი საწოლზე.
"ვაა...გრძელი დღე იყო"
ჩავიხვეშე ხმამაღლა,რაზეც მან უეცრად სერიოზული სახით შემომხედა.
"ალისია..დღევანდელ დღეზე"დაიწყო უკვე სერიოზულად საუბარი ელემ, რაზეც გავაჩერე "მოდი ნურაფერს მკითხავ,საშინელება იყო !
კინაღამ ჩავფლავდი,მათ მე ცეკვა მომთხოვეს და ამიტომ გავითიშე"
ვთქვი გაღიზიანებულმა ჩემს თავზე რომ ასე დამემართა.
"ალისია...ბევრი ვიფიქრე იმის შემდეგ რაც დარეკეს და მითხრეს რომ გაითიშე და გადავწყვიტე რომ სჯობს შენზე ვიფიქრო ამ შემთხვევაში ..რადგან არ მინდა ჩემი ოცნებების გამო შენი ჯამრთელობა შესწირო ამას .
მოდი თავი დაანებე,აღარ გინდა."მითხრა მოწყენილმა, დადარდიანებული ხმით ,რაზეც გაფართოვებული თვალებით შევხედე "ელე! მე!! არც კი ვიცი რა ვთქვა! გაგიჟდი?! რა თავი დავანებო?
უკვე დავიწყეთ ეს ყველაფერი და გაჩერებას არ ვაპირებ!
დაგპირდი რომ დაგეხმარებოდი"ვუთხარი
ნერვიულობით ,რაზეც ჩაიცინა და თან თავზე მოფერება დამიწყო.
"ვიცი..ვიცი რომ გინდა დამეხმარო ჩემმო ლამაზო მაგრამ...შენ ჩემმი უმცროსი დაა ხარ და მევალება შენზე ვიზრუნო"
თქვა ნაზი ღიმილით.
"უმცროსი დაა?"გამეცინა უცბად.
"ხო რა იყო?! 2 წუთის მერე დაიბადე შენ!"თქვა სიცილით, რაზეც ხუმრობით წამოვარტყი"გიჟი ხარ!!! ჩემი გიჟი გოგო!"
ჩავეხუტე მთელი ძალით და თან დაბალ ხმაზე ვუთხარი.
"ელე... ცეკვა უნდა მასწავლო"