Υπάκουες Σκιές

I.Τέσσερα

       Το βράδυ εκείνο έκλεισα τέσσερα χρόνια εκεί...Τέσσερα ολόκληρα χρόνια στους τέσσερις εκείνους τοίχους. Ήταν κάτι σημαδιακό. Σχεδόν συνωμοσιολογικό θα το χαρακτήριζα. Περίεργο για μένα που σκέφτομαι τόσο ορθολογικά, που ακόμα και στις πιο έντονες στιγμές μου δεν υιοθετούσα τέτοιες σκέψεις. Ευχή και κατάρα...

Κι όμως εκείνο το βράδυ ένιωθα τόσο περίεργα. Το ένιωθα να έρχεται ,χωρίς να μπορώ να το προσωποποιήσω. Είναι άραγε κάπως έτσι , αυτό που λένε διαίσθηση; Χαζομάρες σκέφτηκα και άνοιξα την τέταρτη μπύρα μου... Να το πάλι το 4! Ρε τι πάθαμε βραδιάτικα ! Τα άλλα τρία κουτάκια σωριασμένα στο βρώμικο χαλί μου, κακοποιημένα όπως πάντα σαν να τα τσαλαπάτησε οδοστρωτήρας, αδημονούσαν για τον τέταρτο της παρέας... Και τον πέμπτο, και τον έκτο...

Πώς πέρασαν τέσσερα χρόνια σ' αυτό το κλουβί, δεν το κατάλαβα ποτέ. Σα χθες ήταν που αντίκριζα αυτή την απωθητική άμορφη μάζα τσιμέντου που θα με φιλοξενούσε τόσο καιρό. Και τι σου είναι το μυαλό... Άλλες φορές το ένιωθα σαν κόλαση και άλλες φορές σαν παράδεισο. Καλά δεν θα είμαι ανειλικρινής και με τον εαυτό μου ,συνήθως κόλαση το ένιωθα. Ακόμα και τους εφιάλτες μου στοίχειωνε. Όταν κατάφερνα να κοιμηθώ...Δε μπορούσα να κάνω κι αλλιώς όμως. Δε θα μπορούσα να γίνω βάρος σε κανέναν, δε το άντεχα. Είχα μια ψωροπερηφάνια σε κάτι θέματα, που απορώ κι εγώ ο ίδιος με τον εαυτό μου.

Περίεργη βραδιά .Τη φασαρία γύρω μου την είχα συνηθίσει , δεν με ενοχλούσε πια. Μου το είχε πει ο τρελός ο Φίλιππος σε μια από τις εκατοντάδες στιγμές κραιπάλης μας, ότι «η απόλυτη ησυχία και η ανυπόφορη φασαρία είναι πρώτα ξαδέρφια, αδερφέ μου». Τρελός ή ιδιοφυία δεν έχω καταλάβει ακόμα, αν και τον ξέρω κοντά τέσσερα χρόνια τον Φίλιππο. Δεν έχει και μεγάλη διαφορά άλλωστε , μια λεπτή γραμμή τα χωρίζει . Λες κι εγώ είμαι ο λογικότερος άνθρωπος του κόσμου...

Κάθε φορά που πλακωνόμουν στις μπύρες με έπιαναν οι αμπελοφιλοσοφίες μου. Όχι οι κλασικές «ποιος είμαι, πού πάω, τι κάνω». 'Έπλαθα ιστορίες φανταστικές , παράλληλα σύμπαντα τα έλεγα , πώς θα ήταν η ζωή μου αν έπαιρνα μια διαφορετική απόφαση. Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα... Το ήξερα βαθειά μέσα μου ότι όλα ίδια θα ήταν ,αφού τη ζωή ενός ανθρώπου την καθορίζει ο χαρακτήρας του και όχι τα τυχαία γεγονότα . Και με τούτα και με εκείνα τέλειωσε και η τέταρτη μπύρα ...

Το μικρό τρανζιστοράκι έπαιζε τον αγαπημένο μου σταθμό. Όσο περίεργο κι αν μοιάζει ,ακόμα άκουγα μουσική από μια αναλογική συσκευή. Δε ξέρω γιατί , αλλά η μουσική μου ακούγεται πιο ζωντανή έτσι. Η αγάπη, το μίσος , όλα τα πάθη της ζωής ακούγονται πιο έντονα από κει. Ηχοχρώματα που ντύνουν μουσικούς καμβάδες. Είμαι σίγουρος ότι ο περιπτεράς που κάθε τρεις και λίγο πάω να πάρω μπαταρίες, με κοιτά σαν εξωγήινο. Πού να καταλάβει τη νοσταλγία που νιώθω κάθε φορά που τις κουμπώνω στη μικρή γκρίζα συσκευή .Πού να καταλάβει πόσο άψυχα, πόσο άδεια μου φαίνονται τα κινητά και οι υπόλοιπες ψηφιακές αηδίες της εποχής μας.

Και ο Τομ συνέχιζε να τραγουδά δίπλα στο σωρό με τα άδεια κουτάκια. «Αυτός εκεί ,δεν είμαι εγώ . Δε συμβαίνει αυτό». Η άρνηση της πραγματικότητας. Πόσες φορές ταυτίστηκα μ' αυτήν... «Δεν είμαι εδώ. Δε συμβαίνει αυτό». Πετούσα σε κάποια άλλη διάσταση. Ήταν τότε που το βλέμμα μου έπεσε έξω στο δρόμο, ανάμεσα από τις κουρτίνες του μισάνοιχτου παράθυρου. Και το ταξίδι μου διακόπηκε απότομα, ανώμαλη προσγείωση. Ακόμα θυμάμαι το ρίγος που με διαπέρασε όταν πρωτοαντίκρισα τη σκιά του. Πάγωσε το αίμα μου!