Υπάκουες Σκιές

XVI.Απόλυτα αλλαγμένοι

        Ακροβατούσαμε πάνω σε μια αχτίδα φωτός ,όλα γύρω μας σκοτάδι . Δε νιώθαμε πόνο πια ,ούτε θρηνούσαμε. Μόνο η ορμή μας αντιστεκόταν στο χάος το ανίκητο. Για πόσο ακόμα θα μας κρατούσε ζωντανούς η εντροπία μας; Η ρωγμή του χωροχρόνου που μας έθρεφε με ζωή, έκλεινε λεπτό με το λεπτό, ο χρόνος μας σώθηκε. Κάποιοι καταλήγουμε σε χώματα απάτητα, κάποιοι άλλοι στο απόλυτο κενό. Όλοι μας όμως καταλήγουμε αλλαγμένοι. Απόλυτα αλλαγμένοι.

Την ώρα που κατέφτανε ο Φίλιππος είχαν στεγνώσει τα δάκρυα. Δεν είχαμε καν την επιθυμία να εξηγήσουμε τι συνέβη. Πώς να εξηγήσεις το ανεξήγητο; Πώς να τα βάλεις με το ανίκητο;

«Πάμε να φύγουμε γρήγορα, να σώσουμε ό,τι σώζεται» μας φώναξε ο Φίλιππος και είχε δίκιο, δεν υπήρχε χρόνος για αδράνειες. Ήδη τα λάθη μας τα πληρώσαμε με το πιο ακριβό τίμημα. Αφήσαμε εκτεθειμένο τον φίλο μας και οι «Σκιές» βρήκαν τρόπο και τον σκότωσαν. Στο τέλος μετράει το αποτέλεσμα ,όχι ο τρόπος. Ο Αλέξης ήταν ήδη νεκρός και το ίδιο θα ήμασταν κι εμείς αν δεν δρούσαμε γρήγορα. Κάποια μέτρα πιο μακριά το αυτοκίνητο του Μέλιου πλησίαζε με ταχύτητα, εκτοξεύοντας τεράστιες ποσότητες βρόχινου νερού στο πέρας του. Μαζί του μυστηριώδεις άντρες με καλυμμένα τα πρόσωπα κινούνταν απειλητικά προς το μέρος μας. Τα ήξεραν όλα. Πάλι βρήκαν τρόπο και βρέθηκαν ένα βήμα μπροστά μας. Δεν ήταν ο Αλέξης ο πληροφοριοδότης τους ,αλλά μάλλον δε θα το μάθουμε ποτέ πώς τα κατάφερναν.

« Να χωριστούμε για να μας χάσουν» ,φώναξα σε μια στιγμή απελπισίας. Πράγματι , η Ξένια μπήκε με τον Φίλιππο στο σκαραβαίο και ξεκίνησαν με όση ταχύτητα διέθετε να κατηφορίζουν προς το κέντρο της πόλης, ενώ εμείς εκμεταλλευόμενοι το προσωρινό μπέρδεμα των «Σκιών» ανηφορίσαμε προς το πάρκο, μέσα από στενά δρομάκια που δεν ήταν δυνατόν να μας ακολουθήσει αυτοκίνητο. Ξέραμε την περιοχή τόσο καλά που με λίγη τύχη θα τους ξεφεύγαμε, έστω προσωρινά.

Ανεβαίνοντας με όλη μας τη δύναμη την απότομη ανηφόρα και κόντρα στο νερό που κατέβαζε η βροχή σαν καταρράχτης , πλησιάσαμε στο παρκάκι. Είχαμε πάρει μια διαφορά από τους δύο άντρες που μας κυνηγούσαν, που δυσκολεύονταν να μας ακολουθήσουν. Ένας ισχυρός θόρυβος σύγκρουσης από το κάτω μέρος του δρόμου μας έκανε να σαστίσουμε. Ο σκαραβαίος είχε ανατραπεί και συγκρούστηκε σφοδρά στον απέναντι τοίχο ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού. Δευτερόλεπτα μετά ακολούθησε η έκρηξη και το συντετριμμένο όχημα τυλίχτηκε στις φλόγες. Και, τι ειρωνεία, ούτε η καταρρακτώδης βροχή μπορούσε να το σβήσει. Οι δυο αγαπημένοι μας φίλοι ήταν εγκλωβισμένοι σε μια άμορφη μάζα από παλιοσίδερα, που καιγόταν ολοσχερώς. Ο Μέλιος και οι συνεργάτες του λίγα μέτρα πιο πέρα κοιτούσαν το θεάρεστο έργο τους. Δεν είχε ακουστεί φρενάρισμα, σίγουρα οι δολοφόνοι το είχαν προβλέψει και αυτό και είχαν κόψει τα φρένα του σκαραβαίου. Ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά μας ,το παιχνίδι είχε χαθεί.

Η καταδίωξη συνεχίστηκε μες το παρκάκι. Οι δυνάμεις μας , μας εγκατέλειπαν ,αλλά ελπίζαμε πως αν περνούσαμε το πάρκο, μετά θα φτάναμε στη μεγάλη πλατεία της περιοχής και εκεί θα χανόμασταν μέσα στην πολυκοσμία. Μάταια όμως. Η Στέισι γλίστρησε στο ολισθηρό λασπώδες έδαφος και πέφτοντας με δύναμη, ένιωσε τους συνδέσμους της να διατείνονται. Κούτσαινε ,δεν μπορούσε να συνεχίσει ,έμεινε πίσω. Πονούσε αφόρητα. Οι «Σκιές» την πλησίαζαν, ο Μέλιος λίγα μέτρα πιο πίσω και εγώ σαστισμένος να προσπαθώ να αποφασίσω αν θα τρέξω πίσω ή μπροστά.

Την έφτασαν ,την ακινητοποίησαν με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν είχα δύναμη να κινηθώ, το νευρικό μου σύστημα νέκρωσε. Προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να ξεφύγει ,αλλά μάταια οι δύο μυώδεις άντρες υπερτερούσαν . Όλα είχαν τελειώσει , ο κυρ Μέλιος είχε εκπληρώσει την αποστολή του. Η Στέισι αντιλήφθηκε ότι δεν υπήρχε λόγος πια να αντιστέκεται, μας είχαν νικήσει. Ακινητοποιημένη από τους δυο αγνώστους με κοίταξε με αγωνία. Τα βλέμματά μας αντάμωσαν ίσως για τελευταία φόρα ,δυο βλέμματα απόγνωσης. Μου φώναξε σπαρακτικά...

«Φύγε Άλκη! Τρέξε να σωθείς!».

Και μετά... φως.