Υπάκουες Σκιές

IX.Εποχές

        Η επιστροφή στο δωμάτιό μου, μου προμήνυε ακόμα μεγαλύτερες εκπλήξεις. Λίγο μετά τις 4 τα ξημερώματα στη γειτονιά των Εστιών κυκλοφορούν συνήθως περίεργες φάτσες. Φοιτητικές παρέες που γυρνούν από κάθε είδους κραιπάλες και περιθωριακοί τύποι που κινούνται έχοντας παραβεί προ πολλού και μυριάκις τα προβλεπόμενα όρια του Νόμου. Σίγουρα δεν ήταν αυτό που οραματίζονταν οι πρόγονοί μας όταν έχτιζαν τα πανεπιστήμια ,μια κοιτίδα γραμμάτων και τεχνών. Μάλλον τους είχαμε απογοητεύσει καλύπτοντας το όραμά τους με μια δυσοσμία απορριμμάτων και εμετού. Μια σύγχρονη, μεταλλαγμένη κυψέλη του φτηνού πολιτισμού.

Εκείνο το βράδυ επικρατούσε περίεργη ησυχία. Ίσως να έφταιγε η ψιχάλα που δρόσιζε τα τσιμέντα μετά από ένα καυτό καλοκαίρι. Το αεράκι βασάνιζε τις φυλλωσιές των αιχμάλωτων δέντρων της πόλης ,που ασφυκτιούσαν γύρω από τις πλάκες και την πίσσα των ανθρώπινων τερατουργημάτων. Η διαδρομή από την αίθουσα δραστηριοτήτων μέχρι την Εστία, ήταν στην κυριολεξία αυτό που συχνά αναφέραμε σαν ένα τσιγάρο δρόμος. Χωρίσαμε με τα παιδιά δίνοντας βέβαια ραντεβού για την επομένη, που θα καταστρώναμε με καθαρό μυαλό τα πλάνα μας. Περπατώντας με μικρά και βαριεστημένα βήματα πάνω στα φθαρμένα μαρμάρινα τετράγωνα πλακάκια που διέσχιζαν τον κήπο φορώντας την κουκούλα μου για να προστατευθώ από την βροχή που δυνάμωνε, άργησα να αντιληφθώ την παρουσία του κυρ Μέλιου που με ακολουθούσε.

«Τι έγινε Ιανέ; Μακριά νύχτα σήμερα»...

«Ναι, το τραβήξαμε λίγο παραπάνω σήμερα Μέλιο. Ξέρεις πώς είναι αυτά, με τη συζήτηση ξεχνιέσαι...».

«Καταλαβαίνω... Η συζήτηση πάντα βοηθάει στο να λυθούν προβλήματα. Αρκεί να μην το παρακάνει κάποιος φυσικά. Να μη δημιουργεί από μόνος του προβλήματα εκ του μη όντος...Να ξέρει μέχρι που φτάνουν οι δυνάμεις του . Να έχει αυτογνωσία...»

«Τι εννοείς;» ,τον ρώτησα απορημένος που είχε διάθεση για φιλοσοφική κουβέντα περασμένες τέσσερις.

«Εννοώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους. Η ευφυΐα πολλές φορές επιφέρει έλλειψη πειθαρχίας και συγκέντρωσης. Και μερικές φορές αυτό αποβαίνει μοιραίο.»

Προσπαθούσα να αποκρυπτογραφήσω τα λεγόμενά του... Ήταν μια έμμεση απειλή;

« Αλλά εσάς φιλαράκι μου δε σας φοβάμαι. Έχετε την κρίση να καταλάβετε όταν πάτε να μπλέξετε κάπου ,να κάνετε ένα βήμα πίσω. Έχετε την ικανότητα να προβλέψετε πότε ένας δρόμος οδηγεί στον γκρεμό, πριν γίνει αυτό επώδυνο».

Το χαμόγελό του και η φιλική χροιά της ομιλίας του έρχονταν σε απόλυτη αντίθεση με το παγωμένο του βλέμμα. Αυτό το διαπεραστικό βλέμμα που σε κάνει να ριγείς .

«Μα...»

«Η κριτική σκέψη ενός ανθρώπου είναι σαν το αγγελάκι που εμφανιζόταν στον ώμο του στα παραμύθια. Του φωνάζει "μη το κάνεις αυτό, γιατί θα υποστείς τις συνέπειες". Και πολλές φορές οι συνέπειες αυτές είναι πιο επώδυνες από το χειρότερο σενάριο που είχες φανταστεί».

Μια στιγμιαία σύσφιξη των μυών του προσώπου του διέλυσε τις όποιες αμφιβολίες μου. Ο κυρ Μέλιος ήξερε τα πάντα. Ήμουν πια σίγουρος. Οι βαθιές του ανάσες, η υπερκινητικότητα των χεριών του... Όλη η γλώσσα του σώματος του πρόδιδε έναν άνθρωπο απειλητικό, που είναι έτοιμος να κάνει το οτιδήποτε για να επιβάλλει τους κανόνες του. Ποιοι ήταν αυτοί οι κανόνες του όμως; Τι ρόλο παίζει στην υπόθεση; Ήταν ο πρωταγωνιστής ή απλός ένας αγγελιοφόρος;

«Σκέψου τα αυτά που κουβεντιάσαμε Ιανέ, γιατί κάποιες σκιές υπάρχουν για να σε προφυλάσσουν από το φως που θα σε τυφλώσει» ,μου είπε φεύγοντας και απομακρύνθηκε σαν να μη συνέβη τίποτα. Λένε ότι η στιγμή που συνειδητοποιείς το πρόβλημά σου ,είναι η απαρχή της επίλυσης του. Εγώ πάλι ένιωθα ψυχολογικά ερείπιο. Ήταν φορές που ευχόμουν να είχα όντως τρελαθεί και όλα αυτά να ήταν στη φαντασία μου.
Το αεράκι που φύσαγε, έπαιρνε μαζί του τη ραστώνη του καλοκαιριού. Η υγρασία υποχωρούσε μαζί με την μουντάδα των προηγουμένων ημερών και όλα έμοιαζαν τώρα πιο καθαρά, πιο κρυστάλλινα. Η εποχή άλλαζε. Το ένιωθα στο πετσί μου. Και το αγγελάκι στο ώμο μου , μου ψιθύριζε όλο νόημα...

Δεν έχει εποχές η κόλαση ,φιλαράκο .