Υπάκουες Σκιές

XV.Εκεί που όλοι είμαστε ίσοι

      Λατρεύω το κενό. Μόνο εκεί μένουν αναλλοίωτες οι σκέψεις μου. Χωρίς ίχνος αμφιβολίας, χωρίς ίχνος τύψης. Μόνο εκεί χωράνε τα όνειρά μου. Εκεί που όλοι είμαστε ίσοι . Μικροί ,μεγάλοι, ισχυροί και αδύναμοι. Αθώοι και ένοχοι. Το κενό το συναντάω όταν μπαίνω στην ψυχολογική μου γυάλα. Όταν η πραγματικότητά μου είναι τόσο σκληρή, που δεν αντέχω να τη ζήσω. Έτσι πέρασα τις τελευταίες ώρες . Αποφασίσαμε με τα παιδιά να μείνουμε μαζί στο δωμάτιο της Στέισι, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι ήταν σχετικά ευρύχωρο. Ουσιαστικά όμως έμενε ο καθένας μόνος του στη δική του γυάλα και απλά αλλάζαμε ματιές οίκτου ,ψάχνοντας για μια σπίθα καθησυχασμού στο βλέμμα του άλλου. Αλλά τίποτα. Η ωμότητα του παρόντος δεν άφηνε περιθώρια για ευοίωνο μέλλον.

Λίγο πριν ξημερώσει, η Ξένια είχε πιάσει μια ψιλοκουβέντα με τον Φίλιππο. Ένιωθε ενοχές για τον Αλέξη. Αυτή τον είχε φέρει στην παρέα, αυτή έπρεπε να είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί του. Δεν χωρούσε στο μυαλό της ότι τους είχε προδώσει. Τον κολλητό του, τον Γκόραν! Όχι δεν ήταν δυνατόν να θυσίασε τον Γκόραν για οποιοδήποτε σκοπό. Ποιος σκοπός αγιάζει τα μέσα; Αιώνες τώρα ο σκοπός δικαιολογούσε τα θανάσιμα λάθη. Έδινε άφεση αμαρτιών. Πόσοι και πόσοι θυσιάστηκαν για τον ενίοτε σκοπό; Και τι προσέφερε αυτός ο σκοπός άραγε; Ποιος αποφάσιζε για αυτόν; Ποιος το έπαιζε Θεός;

«Κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Τα μέσα τα αγιάζουμε εμείς οι ίδιοι όταν κάνουμε το σωστό και τα καταριόμαστε όταν κάνουμε το λάθος. Αν ο Αλέξης είναι προδότης, θα τον καταριέμαι μια ζωή».

«'Όλη η ζωή μας είναι αποφάσεις, Ξένια. Νιώσε ευλογημένη όταν έχεις τη δυνατότητα να αποφασίσεις για κάτι και μην σε τρομάζει η δυσκολία της. Πήραμε μια επίπονη απόφαση και ελπίζουμε να αποδειχτεί σωστή. Όταν αποφασίζεις για κάτι ,στην ουσία γράφεις ιστορία. Από το δικό σου ναι ή όχι θα ξεκινήσει μια αλληλουχία που θα καθορίσει το μέλλον. Όχι μόνο το δικό σου, αλλά όλου του κοινωνικού σου περίγυρου. Ο Αλέξης ίσως να μην είχε την πολυτέλεια μιας απόφασης». Τύψεις. Ο Φίλιππος δεν ήταν σίγουρος ότι πράτταμε το σωστό. Ούτε κι εγώ. Ίσως η κρίση μας να είχε μεθύσει από τον φόβο μας. Ίσως ψάχναμε ένα εξιλαστήριο θύμα στο πρόσωπο του Αλέξη, για να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα. Μια κακιά μάγισσα να κάψουμε, για να έχουμε τους θεούς μαζί μας.

Ο Αλέξης μας έψαχνε με μηνύματα και τηλέφωνα. Σίγουρα θα περνούσε και από τα δωμάτιά μας ,αλλά δε θα έβρισκε τίποτα εκεί παρά μόνο διπλοσφραγισμένες πόρτες. Είχαμε αποφασίσει με το που έχουμε το "οκ" από την Κατερίνα να τον πάρουμε μαζί μας, χωρίς να του δώσουμε την ευκαιρία να ενημερώσει τις «Σκιές». Αν φυσικά ήταν ο Δούρειος Ίππος που υποπτευόμασταν. Σε περίπτωση που οι υποψίες μας ήταν εκτός πραγματικότητας, θα τον προστατεύαμε και θα του δίναμε μια διέξοδο από την ομηρία .