Υπάκουες Σκιές

VI.Κοπεγχάγη

«Και τι έκανες; Πώς το αντιμετώπισες;» ρώτησα χαμηλώνοντας τη φωνή, αναμένοντας να ακούσω κάτι ακραίο που θα έδινε λύση σε όλα όσα με βασάνιζαν.

«Ηρέμησε...Θα σου πω μια σύντομη ιστορία ,αδερφέ μου... Περίπου εκατό χρόνια πριν, ο επιστημονικός μας κόσμος κλυδωνιζόταν από απίστευτες και αναπάντεχες ανακαλύψεις . Όλα τα μεγάλα κεφάλια της εποχής στην Κεντρική Ευρώπη βρίσκονταν μπροστά σε συμπεράσματα που δε θα μπορούσαν να έχουν προβλεφθεί . Έβλεπαν ότι η επιστήμη πολλών προηγουμένων αιώνων κινδύνευε να καταρρεύσει. Ότι αυτά που διάβαζαν και πίστευαν από την αρχαιότητα σχεδόν, υπάρχει ενδεχόμενο να ήταν όλα λάθος, τουλάχιστον στη βάση τους. Σε ένα από τα συνέδριά τους λοιπόν στις Βρυξέλλες ,κάπου το 1927, μέσα σε όλα τα υπόλοιπα, οι Μπορ και Χάιζενμπεργκ παρουσίασαν την «ερμηνεία της Κοπεγχάγης» ,η οποία ναι μεν τότε αμφισβητήθηκε έντονα από πολλούς, αλλά σήμερα πλέον έχει αποδειχτεί αληθινή. Με λίγα λόγια οι δυο επιστήμονες υποστήριξαν ότι η φύση και η συμπεριφορά του ηλεκτρονίου, του βασικού δηλαδή στοιχείου δομής του κόσμου αυτού που κατοικούμε, αλλά και του ιδίου μας του εαυτού, είναι δογματική. Δε γίνεται να την εξηγήσουμε ,να τη μελετήσουμε , ούτε προφανώς να την αναλύσουμε. Δε ξέρουμε καν αν είναι η πραγματική του φύση ή αν είναι αυτή που μας επιβάλλει να δούμε. Και αυτό είναι αξίωμα ,δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν, ούτε από τις μεγαλύτερες ιδιοφυίες όλων των εποχών ,όπως ο Αϊνστάιν! Σκέψου λίγο τι φιλοσοφικά ,αλλά και επιστημονικά ερωτήματα γεννά κάτι τέτοιο».

Παύση, στρίψιμο τσιγάρου, βαθειά ανάσα.

«Και ερχόμαστε στα δικά μας... Όταν κάτι δε μπορείς να το εξηγήσεις το θεωρείς Δόγμα, τουλάχιστον μέχρι να προκύψουν νέα στοιχεία ή νέες τεχνικές για να το μελετήσεις. Ξέρω πώς μοιάζει αυτό. Δειλία. Όταν βρίσκεσαι σε αδιέξοδο το βαφτίζεις Δόγμα και ξενοιάζεις. Δεν είναι ακριβώς έτσι... Αυτό έκανα κι εγώ τέλος πάντων, το άφησα και περιμένω . Οι σκιές αυτές είναι το Δόγμα μας, δεν ξέρουμε τι θέλουν, γιατί υπάρχουν. Ίσως κάποια στιγμή να αλληλεπιδράσουν μαζί μας και να μάθουμε περισσότερα. Είναι η δική μας «ερμηνεία της Κοπεγχάγης». Όπως λέει και η φίλη μας η Ξένια , κατά συνεπαγωγή, όταν δεν υπάρχει λύση ,δεν υπάρχει και πρόβλημα.

Μέχρι να πέσει φως στις σκιές μας, ας γιορτάσουμε τα γενέθλιά σου ,με τα ωραία ποτά, τα ωραία κορίτσια και τις ωραίες μουσικές μας...»

«Και δε φοβάσαι; Δε φοβήθηκες ποτέ;»

«Φοβάμαι μόνο να μη μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, Αστερίξ», μου απάντησε και γελάσαμε και οι δύο τόσο κοφτά και σφιγμένα που ήταν προφανές ότι δε το πιστεύαμε.

Ακολούθησε μια μικρή σιωπή και προβληματισμός. Η οποία σιωπή έσπασε με τα δυο σφηνάκια Αψέντι που κατέφθασαν από την Στέισι.

«Δε μου έφερες αυτό που σου ζήτησα» , μου είπε παραπονεμένη.

«Συγνώμη κορίτσι μου, δε βρήκα κάτι. Θα πω την Ξένια μήπως μπορεί να μας βοηθήσει», απάντησα προσπαθώντας να δικαιολογήσω την αβλεψία μου. Ευτυχώς στις δικαιολογίες ήμουν αρκετά πειστικός.