Υπάκουες Σκιές

II.Το φως πάντα βρίσκει τον τρόπο

Την επόμενη μέρα όλα γύρω μου κυλούσαν φυσιολογικά. Ρουτίνα. Ο ήλιος βγήκε λίγο πριν τις 7 και έλουσε το δωματιάκι μου. Το παράθυρό μου έβλεπε ανατολικά, στην πίσω πλευρά της εστίας .Παρόλο που από την απέναντι πολυκατοικία δεν απείχε πάνω από δέκα μέτρα, το φως έβρισκε έναν απρόβλεπτο τρόπο και διαχεόταν επιβλητικά στον μικρό μου ιδιωτικό χώρο. Το φως πάντα βρίσκει τον τρόπο. Αρχικά όταν πρωτοήλθα στην Εστία Α΄ ήμουν στο ισόγειο, στο ύψος του δρόμου, από τον οποίο με χώριζε μια τσιμεντένια τάφρος αρκετών μέτρων. Μετά από ένα μήνα όμως μετακόμισα στο δεύτερο όροφο, αφού άδειασε το συγκεκριμένο δωμάτιο και έκτοτε βρισκόμουν εκεί. Στις εστίες το να μένεις όσο ψηλότερα γίνεται, είναι κάτι σαν προνόμιο, κάτι που εμένα βέβαια δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα. Όλα τα δωμάτια μου φαίνονταν ίδια, κακόγουστα , μικρά κελιά.

Μέσα Σεπτέμβρη για το πανεπιστήμιο σημαίνει εξεταστική. Όλοι και όλα χορεύουν στους ρυθμούς της. Ελάχιστοι είναι αυτοί που ξεγνοιάζουν από τον Ιούνιο και δε χρωστούν μαθήματα. Και σίγουρα όχι εγώ και η παρέα μου. Γύρω στις 8 είχαμε ραντεβού στη νότια είσοδο με τα παιδιά για να κατηφορίσουμε για το Πολυτεχνείο. Στο δρόμο δε λέγαμε πολλά. Λίγη μπάλα ,λίγη μουσική , τα τετριμμένα. Όλοι με κάποιο τρόπο προσπαθούσαν να κρύψουν το άγχος τους. Εγώ πάλι ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου. Τι ήταν αυτό που είδα; Παραίσθηση; Μεταφυσική; Με παρακολουθούσε κάποιος; Ποιος έχει μυαλό για Σήματα και Συστήματα μετά τα χθεσινά...

Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ με τίποτα. Το αντιλήφθηκα μετά από δέκα λεπτά και έφυγα παραδίδοντας λευκή κόλλα. Η επιτηρήτρια με κοίταξε κάπως απογοητευμένη, αλλά εγώ με μια έκφραση αμηχανίας κούνησα τους ώμους μου και αποχώρησα χωρίς να πω τίποτα. Μου είχαν καρφωθεί στο μυαλό δυο στιχάκια που είχα δει γραμμένα σε έναν τοίχο εγκαταλελειμμένου σπιτιού, δυο τετράγωνα πάνω από τις εστίες.

Οι σκιές είναι διάφανες. Είναι εύκολο να τις αγνοήσεις. Σκέτη περίθλαση. Δάμασέ τες, πριν τις μισήσεις.

Πώς γίνεται να σε αναστατώσει τόσο μια σκιά; Ένα παιχνίδισμα του φωτός είναι. Κι όμως... Αυτή η σκιά δεν ήταν συνηθισμένη. Έμοιαζε ... με μένα. Αλλά δεν ήμουν εγώ. Έστεκε στην άλλη άκρη του δρόμου, αγέρωχη. Ήταν τόσο τρομακτική, σαν να καλυπτόταν από ένα γκρίζο παχύρρευστο μέταλλο και να αιωρούνταν από ένα αόρατο σκοινί. Και κυρίως, δεν υπήρχε σώμα για να διακόψει την πορεία του φωτός και να σχηματίσει τη σκιά. Δεν υπήρχε ή δεν το έβλεπα εγώ. Έμοιαζε σαν να με παρακολουθεί. Σαν να είχε μάτια και να με κάρφωνε όση ώρα εγώ επιδιδόμουν σε κατανάλωση αλκοόλ. Μάλλον ήρθε η ώρα να κόψω τις μπύρες σκέφτηκα και ανηφόρισα προς την Εστία Β'. Είχα κανονίσει να συναντήσω τη Στέισι μόλις τελείωνα. Το σίγουρο ήταν ότι δε θα της ανέφερα τίποτα για σκιές και άλλες μεταφυσικές ανησυχίες ,δεν ήθελα να την τρομάξω την καημενούλα.

Η Στέισι ήταν Αγγλίδα φοιτήτρια Ελληνικής Φιλολογίας . Ήρθε με πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών και της άρεσε τόσο πολύ εδώ, που σκεφτόταν να μείνει όσο το δυνατόν περισσότερο. Είχε και την οικονομική άνεση που τις προσέφεραν οι γονείς της, γόνοι ευγενούς οικογένειας, που εδώ και αιώνες κατοικοέδρευαν στο Λονδίνο. Οι Άγγλοι τρελαίνονται με τη θάλασσα και τον ήλιο. 'Όπως ο καθένας μας τρελαίνεται με αυτό που του λείπει από την καθημερινότητά του. Βγαίναμε τρεις μήνες τώρα και περνούσαμε όμορφα. Πάντα αγαπούσα τη βρετανική κουλτούρα και την ευγένεια που τους διακρίνει, ιδίως όταν συνοδεύεται με μακριά κόκκινα μαλλιά και πράσινα μάτια. Και η Στέισι μου είχε μάθει τόσα πολλά για την Αγγλία και τη ζωή εκεί, που ονειρευόμουν κάποια στιγμή να ξενιτευτώ και να τα ζήσω όλα στα κόκκινα. Γρήγορα όμως τα μελλοντικά μου σχέδια με τον πλέον ειρωνικό τρόπο, θα αποδεικνύονταν ανεκπλήρωτα όνειρα.