Υπάκουες Σκιές

XVII.Αλκυονίδες

Το γραφείο του διευθυντή ήταν ακόμα άδειο και ας είχε πάει εννιάμιση. Τις Τετάρτες πάντα καθυστερούσε λίγο, γιατί η κίνηση ήταν αυξημένη. Τον περίμενε το ζεστό τσάι στην αγαπημένη του κούπα και η μυρωδιά του, που ευωδίαζε όλο το χώρο με τα αρώματα της φύσης. Η αγαπημένη του λίστα με κομμάτια εναλλακτικού ροκ που σιγοέπαιζε, είχε αναλάβει το ρόλο να σπάσει τη σιωπή που επικρατούσε στο υπόλοιπο κτίριο. Δίπλα στον παλιό υπολογιστή, πρόχειρα τοποθετημένη η κλασική κόκκινη αναφορά της Τρίτης. Ένα ακόμη περιστατικό με τους συνήθεις πρωταγωνιστές. Τον "Ιανό" και τη "Στέισι" ,κατά κόσμον, Άλκη και Στέλλα.

Κέντρο Αποκατάστασης Ψυχικής Υγείας

Κλινικό ημερολόγιο: Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου. Κατά τη διάρκεια του απογευματινού καφέ με τη συμμετοχή όλων των ασθενών από τις δύο στεγαστικές μονάδες στο χώρο δραστηριοτήτων, οι Άλκης Κομνηνός και Στέλλα Ψυχάρη, διαμένοντες στις μονάδες Α' και Β΄ του Κέντρου αντίστοιχα, συμμετείχαν σε περιστατικό βίαιο ήπιας μορφής. Ο Άλκης βρέθηκε αντιμέτωπος με μια κρίση πανικού (πιθανόν οφειλόμενη σε αναβίωση τραυματικής εμπειρίας),και η Στέλλα φανερά επηρεασμένη από το γεγονός, βίωσε οξύ ψυχωσικό άγχος, συνοδευόμενο από οπτικοακουστικές ψευδαισθήσεις καταδιωκτικού περιεχομένου. Ο Άλκης συνεργάστηκε άμεσα με τους θεραπευτές και για πρώτη φορά από την εισαγωγή του στο κέντρο φάνηκε να βρίσκεται σε πλήρη διαύγεια και να περνά στο στάδιο της ενσυναίσθησης. Στη Στέλλα χορηγήθηκε ενέσιμο βενζοδιαπεζίνης και έγινε αύξηση της αντιψυχωσικής αγωγής.

Ο υπεύθυνος Ιατρός του ΚΑΨΥ

Μέλιος Άννινος

Η περίπτωση του Άλκη είχε απασχολήσει πολύ έντονα τον κ. Άννινο. Το μετατραυματικό του στρες διαρκούσε αρκετό χρονικό διάστημα με έντονα στοιχεία κοινωνικής απόσυρσης. Ήταν πολλές οι φορές που μπέρδευε πραγματικά γεγονότα με φανταστικά. Ένα τέτοιο απάνθρωπο σοκ στη ζωή κάποιου, δεν αφήνει το ίδιο σημάδι στον καθένα. Σε κάποιους είναι επιφανειακό ,αλλά σε άλλους η σκιά του μένει για πάντα. Ο Άλκης ήταν ένας ιδιοφυής νέος και όλοι ήλπιζαν να το ξεπεράσει σύντομα, γιατί η επιστημονική κοινότητα τον χρειάζεται. Εκείνο το βράδυ που έγινε το ατύχημα άλλωστε, γιόρταζε τη μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής του. Η συμμετοχή του στην επιστημονική ομάδα «Ιανός», που συμβούλευε τους φετινούς βραβευμένους με Νόμπελ Φυσικής καθηγητές ,ήταν η μεγαλύτερη τιμή για έναν επιστήμονα. Κι όμως τη μοιραία εκείνη βροχερή νύχτα, η ζωή φρόντισε να τον στριμώξει στα σκοινιά και να τον χτυπήσει αλύπητα. Στην επιστροφή τους για το σπίτι, ο αδερφός του ο Φίλιππος, η γυναίκα του η Ξένια και ο πατέρας του, ενεπλάκησαν σε τροχαίο δυστύχημα. Αυτός ακολουθούσε με τη μηχανή του και το απότομο φρενάρισμα και τα αντανακλαστικά που επέδειξε του έσωσαν τη ζωή και γλίτωσε με μια ρήξη συνδέσμου στον αστράγαλο και δύο σπασμένα πλευρά. Ο Φίλιππος και η Ξένια ήταν νεκροί ακαριαία και μόνο ο πατέρας του σώθηκε από το φλεγόμενο όχημα. Δεν άντεξε όμως τις τύψεις που δεν κατάφερε να σώσει κάποιο από τα παιδιά, ίσως και γιατί οδηγούσε ελαφρώς μεθυσμένος και δεν πρόλαβε να φρενάρει έγκαιρα, όταν το φορτηγάκι του άτυχου Αλέξη, που σκοτώθηκε κι αυτός , πετάχτηκε από το στενό. Ο πατέρας του Άλκη έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, πηδώντας από τον τέταρτο όροφο και από τότε είναι σε κωματώδη κατάσταση διασωληνωμένος, χωρίς καμία επαφή με το περιβάλλον.

Η Στέλλα είχε βρει έναν τρόπο επικοινωνίας με τον Άλκη. Παρόλο που είχε διαγνωστεί με ήπια σχιζοφρένεια και πίστευε ότι ήταν Αγγλίδα ευγενής, κατάφερνε και συνεννοούνταν μια χαρά. Σχεδόν καθημερινά οι δυο τους κάθονταν στο χώρο δραστηριοτήτων και ο Άλκης της διηγούνταν ιστορίες φανταστικές και αυτή τον άκουγε εντυπωσιασμένη και "ζούσε" μέσα στα γεγονότα. Δυστυχώς για την Στέλλα τα περιστατικά βίας έχουν αυξηθεί και η ανησυχία που την διακρίνει προβληματίζει τους γιατρούς. Μόνο η συναναστροφή της με τον Άλκη την έχει βοηθήσει τα μέγιστα και οι γιατροί προσπαθούν να την προετοιμάσουν για τη στιγμή που ο Άλκης θα φύγει από το Κέντρο , κάτι που θεωρούν θέμα χρόνου. Έχει δεθεί τόσο μαζί του, που βιώνει πια ολοκληρωτικά τις ψευδαισθήσεις του.

Τόσο καιρό ο Άλκης πάλευε με όλες του τις δυνάμεις με τις ψευδαισθήσεις του. Ακροβατούσε μεταξύ της ωμής πραγματικότητας και ενός κόσμου σκιών. Οι σκιές του ήταν ο μηχανισμός άμυνάς του, η απώθηση από όλα αυτά που τόσο απρόσμενα του συνέβησαν. Η ψυχική του δύναμη ήταν εγκλωβισμένη και έψαχνε απεγνωσμένα διαφυγή.

Στο τέλος όμως οι σκιές πάντα υπακούουν.

Το φως πάντα βρίσκει τον τρόπο.