Υπάκουες Σκιές

VIII.Τα βήματα του αλγόριθμου

«Πρέπει αύριο πρωί κιόλας να πάμε στη βιβλιοθήκη και να ψάξουμε όλα τα αρχεία των εφημερίδων εκείνης της εποχής και να βρούμε όσες πληροφορίες μπορούμε για την πυρκαγιά στην Kenotech», μουρμούρισα και κάθε λέξη μου κουβαλούσε τόνους από προβληματισμό.

«Είναι χρονοβόρο αυτό Ιανέ, άσε που αύριο είναι Κυριακή »,με διέκοψε η Ξένια , « θα ψάξουμε όλο το βράδυ στο ίντερνετ» ,συμπλήρωσε ξεμπροστιάζοντας την ταλαίπωρη σχέση μου με την τεχνολογία.

«Δίκιο έχει αδερφέ μου» , συμφώνησε κι ο Φίλιππος, «ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος μας και πρέπει να προετοιμάσουμε με ακρίβεια τις επόμενες κινήσεις μας. Τι περίεργη υπόθεση... Και πόσο περίεργα προέκυψε...Νιώθω πάντως φίλοι μου ότι είμαστε ακόμα στην αρχή. Ότι έχουμε ένα κουβάρι να ξετυλίξουμε».

Τον κοιτούσα το Φίλιππο με τις έντονα σχηματισμένες ρυτίδες απορίας στο πρόσωπό του να χαϊδεύει τα μαλλιά του με αμηχανία. Άραγε να του περνούσε το μυαλό αυτό που σκεφτόμουν κι εγώ; Ότι σε όλο αυτό το μυστηριώδες παζλ παίζουν κάποιο ρόλο και οι σκιές μας; Σίγουρα αυτό θα σκεφτόταν...

«Και σκέψου Φίλιππε ότι ο μόνος που δεν σχετίζεται άμεσα είσαι εσύ...» ,του είπα ρίχνοντάς του το μπαλάκι .

«Ακριβώς ,είμαστε τέσσερα άτομα σ'αυτό το χώρο και ο μόνος που διαφέρει είμαι εγώ! Τι περίεργο!», είπε με αυτοσαρκαστική διάθεση... «Αν και μου περνούν διάφορα από το μυαλό... Ίσως να... Αλλά όχι, είναι τραβηγμένο...»

Και πριν προλάβουμε να τον ρωτήσουμε τι σκεφτόταν, μας διέκοψε η Ξένια με ορμή που δεν άφηνε πολλά περιθώρια. Μεγέθυνε ένα άρθρο εφημερίδας στο κινητό της και ξερόβηξε.

«Παιδία ακούστε τι βρήκα. Ο τέταρτος επιζόντας από το δυστύχημα στην Kenotech λέγεται Ιβάν Μπρόζοβιτς. Λεγόταν βασικά... Πέθανε πέρσι ο καημένος από καρδιακή προσβολή στη γενέτειρά του, το Βελιγράδι. Το σημαντικό είναι όμως άλλο. Το λέω με επιφύλαξη ,αλλά θα το διασταυρώσω επιστρέφοντας στο δωμάτιο αργότερα. Θυμάστε τον Γκόραν τον Ελληνοσέρβο που σπούδαζε στη γυμναστική ακαδημία και βγαίναμε μαζί πέρσι;»

Φυσικά και τον θυμόμουν... Πόσο τον ζήλευα τον Γκόραν...Η Ξένια μπορεί να άλλαζε τους άντρες σαν τα πουκάμισα ,αλλά στον Γκόραν είχε βρει κάτι που την μάγευε...

« Δεν παίρνω όρκο ,αλλά είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ήταν γιος του Ιβάν Μπρόζοβιτς. Και μάλιστα εξαφανίστηκε χωρίς ούτε ένα τηλέφωνο ,ούτε ένα μήνυμα. Ο κυρ Μέλιος μου είπε ότι γύρισε πίσω στο Βελιγράδι και ότι παράτησε τις σπουδές του... Αλλά είναι δυνατόν ,έτσι στα καλά καθούμενα να εξαφανιστεί, αφήνοντας πίσω αυτά που αγαπούσε; Όλη του η ζωή ήταν εδώ...Λέτε να έπαθε κάτι κακό; » Προσπάθησε αποτυχημένα να κρύψει τη συγκίνηση που της προκάλεσε η θύμηση του Γκόραν, αλλά η τρεμάμενη φωνή της, την πρόδιδε. Σίγουρα θα την πόνεσε πολύ η αναπάντεχη φυγή του. Δύσκολα δενόταν η Ξένια με κάποιον. Αυτός ήταν σίγουρα μια εξαίρεση του κανόνα.

Τα κομμάτια του ντόμινο έπεφταν ένα ένα με ατομική ακρίβεια, σαν τα βήματα ενός τέλειου αλγόριθμου. Μοιάζαμε με ανδρείκελα που μια αόρατη δύναμη κινούσε τα νήματά μας και εμείς υπακούγαμε στις εντολές της. Τέσσερις κομπάρσοι σε μια παράσταση που ξεπερνούσε τα όρια της λογικής και κολυμπούσε στα βαθειά νερά του σουρεαλισμού. Δε γνωρίζαμε καν τον σεναριογράφο, βαδίζαμε στο απόλυτο σκοτάδι. Και μέσα σε όλη αυτή την δίνη, ένιωθα το ηθικό μου δίλημμα να με βασανίζει... Έπρεπε να μπλέξω και την Στέισι σε όλο αυτό; Κινδυνεύαμε πράγματι από κάτι ή το μυαλό μας μεγαλοποιούσε τις καταστάσεις; Το ιδανικότερο θα ήταν να μπορούσα να την απομακρύνω για λίγο, χωρίς να της αποκαλύψω όμως πολλά πολλά. Σιγά να μη τα κατάφερνα...Σαν ανοιχτό βιβλίο με διάβαζε η Στέισι...

Η ώρα περνούσε και ο κυρ Μέλιος εμφανίστηκε από το πουθενά, διαλύοντας το σύννεφο της αιθαλομίχλης. Οι φράντζες από τα αχτένιστα μαλλιά του έπεφταν στα μάτια του και τα έκρυβαν, κάνοντάς τον να φαίνεται τόσο σκοτεινός, τόσο απόκοσμος. Πάντα μου προκαλούσε την εντύπωση ότι παρακολουθούσε ό,τι λέγαμε. Σαν να έραβε τον ιστό στον οποίο μπλεχτήκαμε τόσο απρόσμενα, σαν τα απόλυτα θηράματα.

«Να το διαλύσουμε σιγά σίγα μάγκες έτσι; Ξημερώνει σε λίγο. Έλα Φίλιππε αρκετά τους πήρες και σήμερα, δε θα έχουν ούτε για καφέ αύριο. Πάμε».