Υπάκουες Σκιές

XI.Ψεύτες

         Κυριακή απόγευμα συνηθίζαμε να περπατάμε με την Στέισι στην παραλία . Της άρεσε τόσο η γαλήνη της θάλασσας ,το ιώδιο που έφερνε στη μύτη μας το ελαφρύ βοριαδάκι ,που δε γινόταν να της χαλάσω χατίρι. Περπατούσαμε με τις ώρες μέχρι να βασιλέψει ο ήλιος και να βαφτεί ο ουρανός με τις αποχρώσεις του βαθύ κόκκινου, το αγαπημένο της "κρίμσον". Αυτή η Κυριακή ήταν διαφορετική από όλες τις άλλες. Φαινόταν στα βήματά μου ότι κάτι συνέβαινε ,κάτι με απασχολούσε και έψαχνα την ευκαιρία να της το εκμυστηρευτώ.

«Οι γονείς σου διάλεξαν ένα πραγματικά ταιριαστό όνομα για σένα. Ιανός ,ρωμαϊκή θεότητα του δυισμού .Το ένα του πρόσωπο κοιτούσε την Ανατολή και το άλλο τη Δύση, το Παρελθόν και το Μέλλον, ένα πέρασμα. Μια ένωση μεταξύ δύο άκρων ,μια μετάβαση. Έτσι είσαι κι εσύ .Συνδυάζεις τον ορθολογισμό των μηχανικών και τον συναισθηματισμό των καλλιτεχνών, είσαι ζεστός και προσιτός σαν ένα ερωτικό τραγούδι ,αλλά και κυνικός και απόμακρος σαν ένα μάτσο αριθμούς».

«Και σήμερα είμαι το δεύτερο, έτσι δεν είναι;» Μου έγνεψε θετικά, περιμένοντας να μάθει τι με απασχολεί. Καθίσαμε στο αγαπημένο μας παγκάκι, εκεί που η παραλία συναντούσε το επιβλητικό Μέγαρο. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και ο κόσμος αραίωνε . Για την ακρίβεια άλλαζε βάρδια με τα άτομα που κυκλοφορούν τη νύχτα. Αυτούς που τρέφονται από το σκοτάδι και αναζητούν εκεί τη γαλήνη τους.

Προσπάθησα να της δώσω να καταλάβει τι περίπου συμβαίνει ,με κύριο στόχο να μη την τρομάξω. Δε τα κατάφερα και ιδιαίτερα καλά.

«Αρχίζω να αμφιβάλλω για τα ελληνικά μου .Είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά; Γιατί δεν πάμε στην αστυνομία;» Η σχέση μου με την αστυνομία δεν ήταν ποτέ ιδανική. Πάντα πίστευα ότι ο μόνος λόγος ύπαρξής της είναι να προστατεύει τους πλούσιους και τους ισχυρούς.

«Το σκέφτηκα ... Αλλά δεν έχουμε κάτι χειροπιαστό ακόμη, θα μας περάσουν για τρελούς. Το σημαντικό είναι άλλο Στέισι. Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη. Θα ήθελα να γυρίσεις στην πατρίδα σου μέχρι να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Δε θέλω να σε μπλέξω σε όλα αυτά...»

«Αυτό αποκλείεται! Να το ξεχάσεις! Δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνο σε μια τόσο περίεργη κατάσταση! Αποκλείεται!», είπε και τα μάτια της άστραψαν στο σκοτάδι που σιγά σιγά κάλυπτε και τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου.

«Κάν'το για μένα. Θα έρθω να σε βρω μόλις τελειώσουν όλα και θα πάμε στο Στόουνχετζ, στο Κάντερμπερι...»

«Ξέχασέ το!»

Από τη μια ένιωθα κολακευμένος που είχα έναν άνθρωπο να με νοιάζεται τόσο ώστε να βάζει τη ζωή του σε κίνδυνο, από την άλλη άβολα γιατί θα είχα ευθύνες για δύο άτομα σε ό,τι έπραττα. Όλα τα λάθη εις διπλούν. Ο πατέρας μου όταν μου μιλούσε ακόμα, μου έλεγε πως οι γυναίκες προβλέπουν την κάθε σου κίνηση, σκέφτονται όλα τα ενδεχόμενα. Αν θέλεις να τις μπερδέψεις και να πετύχεις το στόχο σου, στρέψε τις εναντίον του εαυτού τους, μόνο τότε χάνουν τη συγκέντρωσή τους. Αυτό θα ήταν και το τελευταίο μου χαρτί, που θα το άνοιγα αργότερα.

Δύο μεγάλες μηχανές άναψαν τα φώτα πορείας τους δίπλα μας και δυο τεράστιες φιγούρες ξεπρόβαλαν. Είχα αρχίσει να γίνομαι εμμονικός. Νόμιζα ότι μας παρακολουθούν σε κάθε μας βήμα. Μπορεί και να ήταν αλήθεια...

«Πάμε να φύγουμε; Έβγαλε ψύχρα..» της είπα και πήραμε τον ανηφορικό δρόμο της επιστροφής προς τις Εστίες .Θα συναντιόμουν με τον Φίλιππο, γιατί είχε νέα που δείχνανε σημαντικά. Μέχρι τότε θα σκαρφιζόμουν καμία δικαιολογία για να καθησυχάσω τη Στέισι. Ίσως αυτό να ήταν που με φόβιζε περισσότερο σ'αυτή την ιστορία. Ότι άλλαζα. Άρχιζα να υποκρίνομαι και να μοιάζω σε αυτούς που απεχθάνομαι περισσότερο. Τους ψεύτες.