Υπάκουες Σκιές

V.Τρελαίνομαι αδερφέ μου

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ένιωθα ότι είμαι μέτριος σε ό,τι κι αν έκανα ,με ό,τι κι αν είχα ασχοληθεί. Με τον αθλητισμό, με τις επιστήμες, με τις τέχνες... Ήμουν σε όλα μέτριος. Σε όλα έκανα μια αξιοπρεπή προσπάθεια , αλλά σε κανένα δεν ξεχώριζα. Πίστευα ότι είμαι ατάλαντος. Και φυσικά, αν το ταλέντο διδασκόταν ,δεν θα υπήρχαν κομπάρσοι. Αυτό ήμουν .Ένας κομπάρσος της ζωής. Στο μόνο που θα έπαιρνα Νόμπελ αν βεβαίως υπήρχε, ήταν οι θεωρίες συνωμοσίας. Ανέλυα σε τέτοιο βαθμό τις λεπτομέρειες αυτών που συνέβαιναν γύρω μου και έπλαθα σενάρια που θα ζήλευαν και οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας. Θα μπορούσα να αναλύω μια σκιά για μέρες, βάζοντας στο σενάριο πράκτορες της CIA, φακέλους Χ με μια δόση από Νεφελίμ και Ελοχίμ. «Το να υπεραναλύεις τα πάντα γύρω σου, ρίχνει την αυτοεκτίμησή σου. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι λέγανε οι αρχαίοι μας πρόγονοι ,μην το ξεχνάς », μου έλεγε συχνά ο Φιλόλογος στο Λύκειο. Πολλές φορές το σκεφτόμουν... Άραγε να έφταιγε αυτό, που νιώθω τόσο ξεκομμένος από τα πάντα; Τόσο πεσιμιστής; Εντάξει δεν μου είχαν συμβεί και λίγα τα τελευταία χρόνια .Το τρακάρισμα με τη μηχανή ,το δυστύχημα στη δουλειά του πατέρα μου... Κι ο αδερφός μου, που παράτησε την οικογένεια και χάθηκε κάπου στο εξωτερικό χωρίς να δίνει στίγματα ζωής εδώ και καιρό, είχε φτάσει τη μάνα μας στα όριά της. Οξύθυμος ήταν πάντα και δρούσε απερίσκεπτα, αλλά τώρα το παράκανε.

Οι ετοιμασίες για το πάρτι ήταν πυρετώδεις και δε μου άφηναν χρόνο να αναλύσω και να προβληματιστώ για την κρίση πανικού που μου επανεμφανίστηκε μετά από καιρό. Οι απαιτήσεις των παρευρισκόμενων σε αλκοόλ, μουσική και διασκέδαση ήταν υψηλές. Στήσαμε ένα μικρό ξύλινο μπαρ ,με έντονο το ύφος της Καραϊβικής, που σε ταξίδευε σε όλα εκείνα τα εξωτικά μέρη που ήθελες πάντα να επισκεφθείς ,αλλά δεν το έχεις καταφέρει. Σ'αυτό αναμένονταν η Στέισι να κάνει τα μαγικά της κοκτέιλ, που θα έφερναν σε ευθυμία τους πολυάριθμους καλεσμένους μας. Στην άλλη γωνία της ταράτσας στήσαμε μάλιστα και μια αυτοσχέδια μικροφωνική εγκατάσταση ,όπου η μουσική μας ομάδα θα έλεγε μερικά τραγουδάκια, όσο το επέτρεπε το αλκοόλ που θα είχαμε καταναλώσει και η ώρα κοινής ησυχίας. Δε θέλαμε τίποτα τραβήγματα με τους γείτονες και την αστυνομία, αυτοί με την πρώτη αφορμή θα μας το κλείνανε. Αν ήταν στο χέρι τους δε θα μας άφηναν ούτε να αναπνεύσουμε. Πάντα απορούσα, όλοι αυτοί οι τύποι δεν ήταν νέοι ποτέ; Δεν έβραζε ποτέ το αίμα τους; Γεννημένοι σκλάβοι της ρουτίνας .