Ertesi gün görüşmedik. Tabi telefonla konuştuk. Ama olmuyordu birlikteyken verdiği o hissiyatı vermiyordu. Sabah biraz kitap okudum. Piyano çalıştım. Artık kendi bestelerimi yapıyordum. İlham kaynağım vardı sonuçta. Akşam Savaş la buluştuk. Bir kafede birşeyler içerken biri aradı onu. Telefonda Mercan adını gördüm. Açmıyordu telefonu inadına. Aldım telefonu elinden açtım telefonu. Kız rahat bir ses tonuyla "Canım nasılsın" dedi. Ama karşımda nasıl eğleniyor anlatamam. Bende " Ne yapalım kafede oturuyoruz işte kahvesini içiyor sevgilim de" dedim. O lafa takılmış yüzüme salak salak sırıtarak bakıyordu. Kız "Peki kusura bakmayın" dedi ve telefonu kapattı. Savaş elimden tuttu çekti beni. Koşarak deniz kıyısının yanına geldik. Kavradı beni bedenimden. "Sen bana sevgilim mi dedin az önce" dedi. Bakıyordum da çok keyif alıyordu kıskanmamdan. " Evet, sevgilim değil misin derim tabii " dedim. Bu sefer ben öptüm onu. Ve sımsıkı sarıldım. Bir daha asla bırakmamak üzerine.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Üzüntülü kalbin hayaletleri
ChickLitÖzet Acı çekmiştim bende onun gibi. Çok sevmiştim bende onun gibi. Hayaletim oldun sen benim. Asla yok olmayan hayaletim.
