hero [boyxboy]

0.1

Çarşamba 13.51

+90**********: Merhaba!

Gökhan: Kimsiniz?

+90**********: Bu önemli değil

+90**********: Yalnızca aynı okuldan olduğumuzu söyleyebilirim

Gökhan: Ben de kanıt isterim

+90**********: *görüntü* x2

Gökhan: Demek 11'lerdensin

+90**********: Bunu nasıl anlayabilirsin ki?

Gökhan: Konferansa yalnızca 11'ler çıkıyor çünkü

+90***********: Tamam işte bu bilgiyi nereden biliyorsun?

Gökhan: Sen biliyorsan ben de bilebilirim değil mi?

+90***********: Ama ben bu konferansı düzenleyenlerdenim!

Gökhan: Biraz hızlı gaza geliyorsun sanki .-. Şimdiden ihtimali 648 kişiden 32 kişiye indirdin de

Gökhan: Ve konuşmaya başlayalı 6 dakika oldu

Gökhan: Bu iyi bir rekor güzel kız

+90**********: Kız olduğumu kim söylemiş?

Gökhan: Ve 32 kişiden 19 kişiye indi

Gökhan: Teşekkürler, saç rengini de söylemek ister misin?

+90**********: Güzel hamle ama henüz değil :) Yine de dikkatli olman iyi bir şey

+90**********: Seninle baya eğleneceğiz gibi görünüyor

Gökhan: Tamam, hadi ciddi olalım

Gökhan: Neden bana yazdın?

+90***********: Canım sıkıldı :p

Gökhan: Ulan her canın sıkıldığında ikinci hattından insanlara mesaj mı yazıyorsun?

İşsiz: İkinci hattım olduğunu nereden çıkarttın?

Gökhan: Bu salaklık senin için bile fazla dostum

İşsiz: Tanımadığın insanlara laf sokmamalısın

Gökhan: Niye?

İşsiz: Bilmem, laf sokmandan bile etkilenecek birisi olabilirim sonuçta

Gökhan: Vay, şık numaraymış kardeşim kullanırım ben bunu

İşsiz: Kardeş deme lazım olur

Gökhan: Bir saniye

Gökhan: Etkilenmek mi dedin lan sen?

Gökhan: Ayrıca o son dediğin ne demek yav?

İşsiz: Güzel, parçalar birleşiyor... Hadi yavrum çok zor değil

Gökhan: Komikmiş :d (14.13)

Son görülme 14.13

Dudaklarıma yerleştirdiğim geniş sırıtmayla kollarımı kavuşturarak arkamdaki duvara daha çok yaslandım. Görevli öğrencilerin ayakta dikilmesinin saçmalığını tartışmak bizi yalnızca daha fazla yoracağından dolayı mecburen kaderimize boyun eğmiş ve bir yerlere yaslanarak hayatta kalmaya çalışıyorduk. Şaka maka bu ruh hastası üniversite hocasını buraya getirtmek için 32 kişi uğraşmış olmamıza mı yanayım yoksa ağrıyan ayaklarıma mı üzüleyim bilmiyordum ama bu işkenceyi bile güzel kılan birisi vardı. İlk sıraların kapıya yakın olan koltuklarında oturan Gökhan'ın etrafını umursamadan telefonda benimle mesajlaşmasını ve son yazdığından sonra telefonun ekran kilidini kapatıp elini kızaran yüzüne yerleştirmesini büyük bir zevke izliyordum. Birbirimize o kadar yakındık ki elindeki telefonundan yazdığım şeyleri bile okuyabiliyordum ve bunun için taktığım gözlüklerime minnettardım. Normalde sadece derslerde kullandığım bu gözlükleri konferansa çıkarken de taktığım için kendi kendime sövüyordum ta ki Gökhan'a attığım mesajları okuyabildiğimi fark edene kadar.