hero [boyxboy]

0.6

"Çantamı alır mısın?" Gökhan bacağının dibindeki sırt çantasını ablasına verdikten sonra hızlı adımlarla yanımıza ilerlemeye başladığında Derya öfkeyle gözlerini kıstı, Hakan'la ben de birbirimize tedirgin bir bakış attık "Evimin adresini nereden buldunuz?"

"Begüm ve yetenekleri..." Hakan elleri cebindeyken mırıldandığında Derya Hakan'ın omzuna bir tane geçirdi "Ne? Hadi ama iki arkadaşım da sen yoksun diye okulda ruh gibi gezerken öylece okulda bekleyemezdim tamam mı? Sırf buraya geldiğim için benimle dövüşeceksen hiç durma. Nitekim acımam."

Bu sefer omzuna benden bir yumruk yemişti. Omzunu tutup bana pis bir bakış atarken ölümcül bir bakışla karşıladım onu. 'İki arkadaşım' diyerek pot kırdığından haberi yoktu belli ki.

"İki arkadaşın mı?" Gökhan tek kaşını kaldırarak sorduğunda Hakan boğazını temizlemiş ve yardım istercesine bana bakmıştı ancak gelin görün ki bende de hiçbir şey yoktu. Aptal aptal birbirimize bakarken araya uzun bir sessizlik girmişti "Begüm'ün de arkadaşın olduğundan haberim yoktu."

Resmen farkında olmadan bizi kurtarmıştı. Rahatlamışçasına derin bir nefes alarak ona döndüm ve ensemi kaşırken konuştum.

"Hakan bize geldiğinde tanışmışlardı."

"İyi güzel de o benim ev adresimi nereden buluyor?"

"Ya sen ne hayvan bir herifsin!" Derya'nın bağırmasıyla hepimiz ona dönmüştük. Tam o sırada bakışlarım bizi dikkatle izleyen ablasına takılmıştı... Gözlerindeki üzgün ifade de neyin nesiydi böyle? "6 habersiz günün sonunda seninle görüşüyoruz ve düşündüğün ilk şey ev adresini nereden bulduğumuz mu gerçekten? Ne bileyim insan bir teşekkür eder, özür-"

"Pekala, Derya nasıl bir hafta geçirdiğimi tahmin bile edemezsin haliyle şu an bana bağırmaya ya da ne yapacağımı söylemeye hakkın yok." Gökhan bir adım atarak ona doğru yaklaşırken Derya kaşlarını çattı ve kollarını kavuşturdu "Gördüğün üzere pek iyi hissetmiyorum ve moralim bozukken görmek isteyeceğim son insan bile değilsin. Hatta dürüst olmam gerekirse yalnızca moralim bozukken değil normal zamanlarda da durum böyle... Beni baskılamandan, ne yapacağımı söylemenden, değiştiremeyeceğim özelliklerimi değiştirmeye çalışmandan ve beni kendi kafandaki mükemmel arkadaş yapmaya çalışmandan bıktım. Neden yalnızca beni olduğum gibi kabul etmiyorsun?"

Derya Gökhan'ın söyledikleriyle afallarken dikkatle ikisini inceliyordum. Derya'yla olan arkadaşlığından hiçbir zaman memnun olmamasına rağmen bunu hiç dışa vurmazdı. Hislerini, düşüncelerini ve duygularını hep içinde yaşardı ama şu bahsi geçen haftada her ne yaşadıysa bunu yapamayacak kadar yorulmuştu. Acı çekmesini istemiyordum. Onun bu halini gördükçe benim içimde bir yerler sıkışıyordu.

"B-Ben..."

"Hayır, bu sefer diyeceğin şey her neyse haksızsın Derya! Şimdiye kadar her şeyde haklı ya da başarılı oldun zaten ama bu sefer öyle değilsin. Sen ne kadar aksini iddia etsen bile bunların hepsini yaptığın için haksızsın ve benimle arkadaş olmakta başarısız oldun. Bir arkadaşını kaybettin. Eğer okuldaki itibarın dışında hiçbir şeyi umursamazsan tek tek herkesi kaybetmeye devam edeceksin. Gerçi... Diğerlerini kazandın mı orası da muamma ama."

"Bunu nasıl söyleyebilirsin?!" Derya'nın gözlerinin dolduğunu gören Hakan araya girmek istercesine öne atıldığında omzundan kavrayarak durdurdum onu. Ortalığı daha da karıştırmaya gerek yoktu "Ben senin gözünde nasıl birisiyim Gökhan? Şu an bu anlattıklarına bakılacak olursa canavardan farksızmışım... Neden hepsini içinde tuttun? Anlatsaydın hepsini çözebilirdik."

"Ne zaman anlattığımın ne önemi var? Az önce hepsini anlatmama rağmen çözmek için hala bir adım atmadığına göre bir boku çözemezdik."