Reliquia ◇ Jung Jaehyun

2.8

Korkunç bir rüya gördüm Yoon.Yanımdaydın ama yoktun.Kendi adımı bir yabancı gibi duydum.Adım benim değildi.

Daha önce hiç görmediğim ama tanıdık gelen o yolu gördüm.Gülüşünü gördüm ve de köprünün ışıklarını.

Daha fazlasını görmek istemedim.Gülüşüne rağmen kendimi kötü hissettim.

Bir daha uyumak istemedim.

Bir daha uyumak istemiyorum Yoon.

Seni görmek istiyorum ama uzaktasın.Hem de çok uzaktasın ve ben kendimi hissedemez hale geliyorum.Neden böyleyim bilmiyorum.Her şey bir anda nasıl bu hale geldi bilmiyorum.

O rüyayı görmek istemiyorum Yoon.

Uyumak istemiyorum.

■■■■■■■

Rüyalar görüyorum ve sen Dünya Ligi için gittiğinde beri gittikçe artıyorlar.Nedenini bilmeksizin çok korkuyorum.Her seni aradığımda sıcacık gülümsemen ve kadifemsi sesinle beni rahatlatsan da buna engel olamıyorum.Anlam veremiyorum.

Dönmeni istiyorum.

Bir şeyden kaçıyorum,bir şeyden.Kendimi bulamıyorum.Dönüp  gelip kendime yerleşemiyorum.Kendimi bir yer edinemiyorum.Kendime bir yer...

■■■■■■■

Gelmedin.Hala..

Bu anlamsızlığa dayanamamaya başladım.Her şeyi unutmaya başladım.Ve etrafımda bana yardım edebilecek tek şey sıkıldıkça oynadığım sözcüklerim.Ama her şeyi yazamıyorum.Korkuyorum.

Yazarsam daha çok dağılacağım gibi..İyi olmadığımı biliyorsun değil mi Yoon?Çok uzaktasın ama hissediyorsun değil mi?En iyi sen bilirsin benim kalbimi.

Döneceksin.Dönmek zorundasın.Ve ben eminim ki seninle karşılaşacağım.Sana hesap soracağım.
Öyle düz yolda yürürken değil,dolambaçlı bir yolun köşesinden dönerken karşılaşacağım seninle.

Gözyaşlarım dağıtsa da mürekkebi, okumalısın bu yazdıklarımı.Çünkü her köşeyi dönerken içimde bir şeyler kımıldamaya başladı.Neon lambalar soluklaştı ve arabalar çarpıştı.

Kupkuru bir şey,hacimsiz,şekilsiz,kokusuz. Şuramda durdu.Su iç,yutkun,öksür geçer deme Yoon.Çok yutkundum,geçmedi.

■■■■■■■

Bembeyaz...Her yer bembeyazdı yine rüyamda.Ve de kokuyordu.Bu sefer annem de vardı.Otoriter sesi her zamanki gibi birazcık bile sevgi barındırmıyordu.

Küçük bir çocuk gibi hissetmeye başladım.Zaman kavramı avuçlarımın arasında bir oyun hamuru gibi eğilip bükülüyor sanki.Rüya ile gerçek arasındaki çizgide bile değilim artık.

Günlerim ve haftalarım artık saatlerim gibi geçiyor.Hiçbir yere ait olmama hissini tekrardan hissederken her yere aitmiş gibi davranıyorum.

Kendime bile hiçkimse olamıyorum.Adının geçtiği yerden geçemiyorum ve de.Ama ölesiye dokunmanı istiyorum tekrardan saçlarıma.Senin geç de olsa döneceğini bildiğim evlerin hepsine dönmek istiyorum.Geri dönmek istiyorum.Geri dönmeni istiyorum.

■■■■■■■
Bu sefer uyanamadım.Her şeyi gördüm Yoon.Bu sefer uyanamadım ve sen seninle bile dolduramayacağım bir boşluk bıraktın.

Ben hayatım boyunca her adım attığımda geriye deli gibi koşmak istedim.Ben her adım attığımda yol bitmesin istedim.Ben her adım attığımda adımlarım kesilsin istedim.Ben her adım attığımda durmak istedim.Ben...Ben varmak istemedim.

Ama her adımımı sana attım ve yolun sonu uçuruma çıktı Yoon.Bu sefer uyanamadım.
Bir rüyadayım ve uyandığımda kendi kadavrama sarılıp ağlayacağımı biliyorum şimdi.Beni sarsan elleri hissedebiliyorum.Kendi ellerimi...

Yaşamak şimdi öylece.Ve biliyorum o Hanımeli kokan yollar,güneşli akşamlar,kumaş üstüne lekeler hep yalandı.Manzaramın güzelliğinden bahsederken perdem hep kapalıydı.Ben hiç iyileşmedim.Yürüdüğüm yollar hep aynıydı ama ben gözlerimi kapatınca başka yere giderim sandım.Görmezsem eğer acıları geçer sandım.Küçük bir kız çocuğu olup hayatımla oynadım.

Bak!Bunlar hiç yaşanmamış tamam mı?Annem her gece ninni söylüyormuş.Babam saçlarımı örüyormuş.

Ben şimdi çok güçlü olucam.Dünyayı elimle kaldırdım.Bak!

Akşam olmasın,oyun bitmesin,eve gitmeyeyim istedim.

Akşam oldu,oyun bitti,annem ne ninni söyledi ne de babam saçlarımı ördü.Uyanamadım Yoon.Bu sefer uyanamadım.