จีมินรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแขนไขว่คว้าที่ว่างด้านข้างหาคนข้างกายที่นอนกอดเขาเมื่อคืนแต่กลับว่างเปล่าจีมินลุกขึ้นพิงหังเตียงทอดสายตามองไปรอบๆห้องก็ไม่เจอจองกุกแต่กลับมีโพสอิสแผ่นน้อยติดอยู่ที่โครมไฟพร้อมกับข้อความที่ทำให้คนอ่านระบายยิ้มออกมาทันที่ทีอ่านจบ'ตื่นแล้วรีบลงมาทานข้าวนะครับคนดีของผม'
จีมินทำตามอย่างว่าง่ายเดินไปยิบผ้าเช็ดตัวรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที
สองร่างที่ยืนวุ่นๆอยู่ในครัวเสียงหัวเราะปนร้อยยิ้มของจองกุกและไอยูอยู่ในสายตาจีมินที่ยืนพิงตู้เย็นอยู่
"จองกุกเราใส่มันบดผสมลงในโจ๊กไม่ได้หรอ" ไอยูว่า
ถามโง่มากจีมินยากเดินไปตบดึงสติให้ยัยนั้นจริงๆ
"เดียวนะ ฮ่าๆ จะบ้าหรอใครเขาใส่กัน" จองกุกว่า
" ฮ่าๆ เราก็แค่คิดว่าถ้าเอาของที่เราชอบมารวมกันน่าจะอร่อยดี"
"จริงหรอ" จองกุกกับไอยูหันไปตามเสียงผู้มาใหม่ทันทีที่จองกุกเห็นจีมินยืนกอดอกอยู่ก็เขยิบตัวออกจากไอยูทันทีไอยูหันไปมองหน้าจองกุกสลับกับจีมินด้วยความ งง
"ฉันถามว่าจริงหรอ..ที่เอาของที่ชอบมารวมกันแล้วมันจะอร่อยนะ" จีมินว่า
"...เออะชั้นไม่รู้คะ" ไอยูว่า
"งั้นชั้นถามใหม่...ของชอบเธอรวมคนที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยหรือป่าว"
ไอยูหันไปมองจองกุกเริ่มมีสีหน้าไม่ค่อยดีจองกุกหันมามองไอยูเหมือนจะสื่อให้เขาตอบไปว่าไม่ใช่
"ก็ต้องรวมสิคะ...เนอะกุกกี้" ไอยูตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้จีมินกับจองกุกทำตัวเหมือนเด็กไรเดียงสาแต่ทำไมไอยูจะดูไม่ออกว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆเขาของปั่นหัวยัยคุณหนูเอาแต่ใจหน่อยเถอะ
BẠN ĐANG ĐỌC
[KOOKMIN]คนสวน|18+ (END)
Tiểu Thuyết Chung" อย่าคิดเกินเลยกับฉันเข้าใจไหม " #กุกมินคนสวน