ร่างบางเดินออกมาหยุดที่ด้านหลังของคนสวนตัวดีค่อยๆเดินเข้าไปแบบเงียบๆเพราะกลัวว่าคนที่เอาแต่ก้มหน้าปลูกดอกไม้จะรู้ตัวแล้วหนีเขาไปอีกค่อยๆเดินจนมาประชิดตัวแล้วสวมกอดจากด้านหลังเพื่อหวังจะแกล้งรางสูง"อ๊ะ...คุณหนู!!"
ร่างสูงเอ่ยด้วยความตกใจเขาทำงานอยู่ดีๆก็รู้สึกถึงแรงกอดรัดจากด้านหลังพอหันกลับไปมองก็ต้องใจเมื่อคนที่กอดเขาคือคุณหนูของบ้านก่อนจะรีบสะบัดตัวออกมา
"คุณหนูมาทำอะไรครับ"
"ฮ่าๆหน้านายเมื่อกี๊ตลกชะมัดเลยอะจองกุกฮ่าๆ"
ร่างสูงงงกับคำพูดของร่างบางต้องการอะไรจากเขากันแน่เขาเหนื่อยที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ตลอดแต่ปากมันดันไวกว่าความคิด
"เมื่อไหร่คุณหนูจะเลิกทำแบบนี้ครับ?"
"หึ...ฉันทำอะไรละ"
"กะ..ก็"
"ถ้านายหมายถึงที่ฉันอ่อยนาย...ก็...ก็จนกว่าฉันจะได้นอนกันนายละมั้ง...พ่อคนสวนตัวดี:)"
จองกุกถึงกับนิ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่รางบางเอ่ยออกมานี้หมายความว่าคุณอยากมีอะไรกับเขาหรอไม่สิคุณหนูอาจจะแกล้งเขาก็ได้หรือคุณหนูคิดจะทำจริงๆตอนนี้ความคิดในหัวจองกุกมันตีกันไปหมดจนเสียงหวานเอ่ยขัดความคิดของเขา
"แล้วก็นะจองกุก...ต่อไปนี้นายต้องเป็นคนไม่รับไปส่งฉันที่มหาลัยทุกวันเขาใจไหม"
"ห๊ะ..คุณหนูว่าไงนะครับ"
"หึ...ตกใจหรอ...ฉันรู้ว่านายฟังที่ฉันพูดทันก็เอาตามนั้นละกันเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้...ส่วนวันนี้ฉันจะไปเอง"
ร่างสูงได้แต่พยักหน้าเบาๆเพื่อรับรู้ว่าได้ยินคำสั่งแล้วก่อนที่จะเงยหน้ามองตามแผ่นหลังร่างบางที่เดินกลับเข้าไปในบ้าน
"เฮ้อออ~จองกุกนะจองกุกต่อจากนี้แกจะเจออะไรอีกเนี่ย"