[KOOKMIN]คนสวน|18+ (END)

[คนสวน]-7

มันผ่านมาสองอาทิตย์แล้วหลังจากวันนั้นวันที่ผมร้องไห้จองกุกจะมานอนกับผมตลอดระหว่างเรามันเหมือนจะมีอะไรดีขึ้นเรื่อยและมันก็ทำให้ผมอบอุ่นและสบายใจอย่างบอกไม่ถูกเวลามีจองกุกค่อยอยู่ข้างๆค่อยปลอบแบบนี้มันรู้สึกดีมากๆผมอยากมีเขาอยู่ข้างๆแบบนี้ไปตลอดมันดีจนผมคิดว่าผมคงรักจองกุกเข้าแล้วจริงๆ

แกร๊ก~

"ตัวเล็กคะตื่นหรือยัง" จองกุกถามพร้อมกับบานประตูที่ปิดลงสองขาค่อยๆเดินไปที่เตียงของคนตัวเล็กก่อนจะนั้งลงข้างๆคนที่นั่งเล่นมือถืออยู่

"ตื่นแล้วทำไมไม่ลุกคะ" จองกุกว่า

"เดียวนี้จะเข้าจะออกไม่เคาะประตูแล้วหรือไง..แล้วมาคงมาคะอะไรอีกเลิกพูดได้แล้ว" จีมินว่า

"ก็เห็นเมื่อคืนยังชอบให้พูดอยู่เล-โอ้ยย" ยังไม่ทันได้จบประโยคจีมินก็ยิกเข้าที่สีข้างจองกุกสะก่อน

"พูดบ้าอะไรเนี่ย...แล้วเข้ามามีอะไร" จีมินรู้สึกหน้าร้อนขึเนมาทันทีที่อีกคนพูดถึงเรื่องเมื่อคืนที่เข้าสองคนกอดกัน(แบบแรงๆอะเนอะ)อาการเขินทำให้จีมินต้องเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

"ก็ผมจะมาปลุกไงครับวันนี้คุณท่านกลับมาแล้วเราจะไปรับคุณท่านที่สนามบินกัน"  จีมินนิ่งเงียบมีสีหน้าที่หมองลงทันทีที่จองกุกพูดเสร็จเขากลัวว่าถ้าไปรับพ่อครั้งนี้จะเกิดเหตุการณ์ซ้ำร้อยเหมือนตอนที่แม่พาเขาไปรับพ่ออีกหรือซึ่งจองกุกก็รู้ดีว่าจีมินต้องปฏิเสธที่จะไม่ไปจองกุกส่งมือหน่าไปกุมที่แก้มทั้งสองข้างของคนตัวเล็กค่อยๆเชยหน้าขึ้นสบตากับตัวเอง

"ไม่มีอะไรต้องกลัว..ผมก็อยู่ข้างๆคุณตลอด" จองกุกเกลียแก้มเบาๆก่อนจะประทับจูบลงบนหน้าผากมนของคนตัวเล็ก

"แต่ว่าฉันก็ยัง...กลัว" กลัวว่าจะมันจะเกิดขึ้นอีกเขาไม่อยากเสียใครไปอีก