Klinik

 Giriş

“ Üzgünüm, sizi psikiyatri bölümüne yatırmak zorundayız.”

    “Güzel günleri özlediğimi hissediyorum şu sıralar. Her an düşüp bayılacak mıyım diye düşünmediğim günleri. Ailemin bana neşeyle gülümserken bile acı çekmediği zama…” sözlerim tenefüs zilinin çalışıyla bölündü. Sırada öylece dikili kalmıştım. Tüm sınıf ayaklanıp çıkarken hocam bana baktı ve o tipik -biraz konuşmak ister misin?- bakışını takındı. Sorduğu sorudan dolayı pişmandı fakat zamanı geri alamayacağını biliyordu. Kapıdan dışarı çıkarken;

“Özür dilerim” dedi.

“Özür dilemenize gerek yok hocam sorduğunuz soruya böyle cevap vereceğimi bilemezdiniz. Siz, bize neyi istediğimizi sordunuz. Sorunun maddi bir düşünce temeli olduğunu biliyorum ama siz de beni biliyorsunuz ki neredeyse son 2 yıldır maddiyatla ilgili hiçbir şey düşünmüyorum.”

“Peki şimdi nasılsın?”

“Ben iyiyim ancak ailem onlar gerçekten iyi değiller. Her an tetikte duruyorlar ve bu beni çok yıpratıyor.”

“ Hala bir sonuç yok mu?”

“Males…”

    Şu sıralar cümlelerimin yarım kalmasından nefret eder olmuştum ama yapacak bir şeyim yoktu. Benim kendi halinde takılmayı seven beynim sözlerimi kesmekte ısrarcı davranıyordu. Gözlerimi açtığımda aşina olduğum beyaz duvarlı hastane odasındaydım. Bu sefer ki fark ise yanımda birden fazla hastanın olmasıydı yani acildeydim.   

“ Nil, iyi misin?”

“Evet anne, sadece yine hata uyarısı aldım o kadar.” Dedim ve sırıttım. Bana ağlamaklı gözlerle bakmasından nefret ediyordum. Bunu biliyordu, ona kızamıyordum. Sonuçta bir anneydi ve kızı sebebinin bilinmediği bir hastalıkla boğuşuyordu. Çaresizlik. Bu durum onu tam anlamıyla deli eden şeydi. Bu yüzden de çareyi ağlamakta buluyordu.

“Neden odaya çıkarılmadım” diye sordum.

“Sanırım problem var. Bizde bu konuyla ilgili doktorun açıklama yapmasını bekliyoruz ve ahh işte geliyor.” Diyip acilin poliklinik kısmından giren doktora döndü. Sevgili nöroloğum ifadesiz bir şekilde yanımıza doğru geldi.

“Uyanmışsın Nil, iyi misin?” dedi.  Evet dercesine başımı salladıktan sonra devam etti.  “Semiha Hanım, odanız için konuşmaya çıkmıştım fakat hastanenin yoğunluğu nedeniyle sizi başka bir bölümdeki odaya nakletmeliyiz.”

“ Bir dakika eğer herhangi bir sorun yoksa neden yatırılıyorum?” Diye sordum.

“Nilciğim bu sıralar bayılmaların çok sıklaştı. Seni kontrol altına almak istiyorum, hastalığın tekrarlamış olabilir.” Diye açıklama yapan doktoruma, söyler misin ne olduğu belli bile olmayan hastalığım nasıl olurda tekrarlar, diye sormak istedim fakat yapmadım.

“Hangi bölüme yatacağız” diyen sabırsız annemin sözleri düşüncelerimi böldü.

“Üzgünüm, sizi psikiyatri bölümüne yatırmak zorundayız.”