First Day of Forever

Chapter 1 - Dream

Chapter 1

June 4, 2012

Daisy's POV

"...hold my hand and don't let go but wipe your tears first..."

Dang, whenever I dream about that little boy, I wake up so early.

Oh well, first day of school naman. I just had few hours of sleep.

Yeah excited, I guess. Ewan, mixed emotions eh. I looked at the time, it's still early for me to get up, naunahan ko na naman 'yong alarm ko.

I checked my phone and I realized natulugan ko pala si Alyssa, best friend ko, super kulit pero just like me, all she does is study, hang out, join teams and sympre talented din. Super bibo niya but because of her, nabawasan shyness ko.

She couldn't sleep too last night, excited din kasi back to school na naman, which means, everyday na naman silang magkasama ni John, boyfriend niya.

Ay ewan ko how she can manage school and love life pero bilib ako sa kanya at kay John rin kasi super patient sa sobrang pagkamoody ni best friend.

"HOY! Girl you fell asleep na, I guess I'm gonna sleep na rin kasi tulog na si baby ko :)) g'night bessy, see you tmrw mwah," last text from her.

Iba nga talaga pag inlove, 'baby ko' pang nalalaman. Hay, basta ako I love myself.

By the way, I'm Daisy Aureen Hermosa Forteza, 14 years old and a 2nd year student at an elite private school in Manila.

Kyle's POV

*BEEP BEEP BEEP*

Shiz. Kanina pa pala nagaalarm, malalate na ako, first day of school pa naman. Damn it.

Ba't ko na naman ba kasi siya napanaginipan? Naku naman.

I was planning to wake up early para sana makitambay sa barkada bago pumasok sa klase pero wala, lalim na naman ng tulog ko.

Pasukan na naman pero excited ako this time kasi 1 year kong di nakasama ang barkada.

Buti nalang hinanda ko na mga gamit ko kagabi. Kailangan ko nalang maligo.

"Apo, bilisan mo na at ika'y malalate. Hatid ka nalang ni George," sabi ni Mamita habang kumakatok siya sa pinto ng kwarto ko.

Pagkatapos ko magbihis, bumaba na ako at nagpaalam kay Mamita sabay takbo sa kotse.

Bwisit, 30 minutes nalang magriring na yung bell, di ko man lang sila makakasama. 

After 15 minutes of driving and slow traffic, nakarating rin sa wakas pero sa'n ko sila hahanapin? Sa dating tambayan pa rin kaya sila?! Bwisit talaga, dami pang tao.

Wala pa rin pinagbago ang campus, except marami na rin akong hindi nakikilala. Grabe, 1 year lang akong nawala tapos halos naging doble ang students.

I kept on walking, hands in my pocket and I decided to text Luke to ask kung nasa'n ba sila at sympre di ako tumitingin sa dinadaanan at di pinapansin ang mga taong ngiti ng ngiti sa'kin eh di ko naman kilala. Shiz, gwapo ko talaga. HAHA.