Married to Mr.Playboy (Completed)

chapter 24

Kurt's POV

halos magunaw ang mundo ko ng makita ang asawa kong galit na galit sa akin. pinagtabuyan niya pa ko. when she says that she don't love me, natigilan ako nun. pero I know nasabi niya lang yun kasi galit sya. mahal ako ng asawa ko.

pinatulog siya nung nurse. kasi sobra na yung pagwawala niya. at makakasama yun para sa kanya. lumabas muna ako para magpahangin.

after 1 hour I decided to go back to her room.

"kurt!" may tumawag sakin at lumapit, si Victoria. di ko na lang siya pinansin at lalakad na sana. ng hawakan niya ang braso ko."Kurt! listen to me."

"listen to you?! alam mo bang nawala ang anak ko dahil inabutan tayo ng asawa ko na magkatabi sa kama and we're both naked!" bulyaw ko sa kanya.

"that's why I'm here to clear all the things up. you and your wife misunderstood it all" sigaw niya din sakin.

"what?!" tanging nasabi ko na lang.

"I don't know that you are married and your wife is pregnant. so sinundan kita nung gabing yun sa condo mo ng di mo alam. nung humiga ka na sa kama. i kissed you 'cause I missed you so much. and you responded to the kiss but nagulat ako ng magsalita ka at tinawag mo ang pangalan ng asawa mo and next thing I know we're both naked pero walang nangyari 'cause you fell asleep. kaya natulog na lang din ako sa tabi mo." mahabang litanya niya at naghahabol ng hininga.

parang may kung ano sakin na sumaya kasi walang nangyari. lahat ay isang pagkakamali.

nang tumingin ako sa likod ko. nandon ang mga daddies and mommies. narinig din nila lahat.

pagpasok ko sa kwarto ni Noreen. nanunuod lang sya ng tv. walang emosyon ang muka niya. habang si Geneva. nagbabalat ng orange. Noreen is lucky to have Geneva as her bestfriend. wala nga silang iwanan eh.

"kamusta na siya? ako na magpapakain sa kanya." sabay kuha ng orange kay geneva.

"okay na naman siya. actually sabi ng doctor pwede na syang lumabas bukas."

tumango na lang ako at lumapit kay Noreen na naunuod ng TV habang nakaupos sa hospital bed.

"babe kumain ka muna oh." at tinapat ko sa bibig niya yung orange. ni hindi siya natinag sa panunuod. di nya rin ako pinansin.

"babe." at hinawakan ko yung kamay niya. marahas niya namang kinabig ang kamay ko.

"babe. talk to me please." pagmamakaawa ko at hinaplos ko ang pisngi niya.

"get out." mahina pero may diin na sabi niya. nanatili ang mata niya na nakarutok sa TV

"babe, listen to me. I can explain everything. walang nangyari samin ni Victoria. she told me the real story."

"i said get out!" sigaw niya at tiningnan niya ko ng masama

"babe, please" pagmamakaawa ko.

"ang sabi ko lumabas ka! ayaw na kitang makita!" sigawa niya sakin. ayokong may masamang manyari sa asawa ko kaya minabuti ko nang lumabas.

_____

Noreen's Pov

sarado ang utak ko sa lahat. wala akong pinakikinggan. masakit pa kasi sakin ang pagkalaglag ng baby ko na kasalanan ng hayop na si Kurt!

pwede na daw akong lumabas ng hospital ngayon. kaya nag-reready na kaming umalis.

"anak, okay ka na ba? wala ka na bang nararamdaman?" pagkonsulta sakin ni mommy.

"yeah, I'll be back in our home, mom. dun ako uuwi" sabi ko kay mommy

"what?! no way! sa bahay ka natin uuwi." sigaw ni Kurt.

"oo nga anak, dapat sa bahay ng asawa mo ikaw umuwi" pangungumbinsi ni mommy.

"I don't have a husband". sabi ko nman in a poker face. at tinaas ko tung left hand ko."see there's no wedding ring"

"babe, don't say that. I'm here. I love you so much babe, I'll do everything just forgive me please." sabi ni kurt at hinawakan ang dalwang kamay ko.

"everything?" paniniguro ko.

"yes, everything." para namang nagkaron ng pag-asa ang muka niya.

"i want an annulment. as soon as possible." walang emosyon na sabi ko.

"annulment?! no way! i said everything but not that one. please, babe. please. kailan mo ba ko mapapatawad?" sigaw niya. lumuhod na sya sa harap ko.

"kailan kita mapapatawad? baka kapag namatay ka siguro may chance pa na mapatawad kita. you know what?! sana ikaw na lang yung nawala at hindi yung anak ko. sana ikaw na lang!" sigaw ko sa kanya at lumabas na ko ng room at iniwan siyang nakaluhod dun.

nakita kong tumulo ang luha niya. pero wala akong pake. nawala lahat ng pagmamahal ko para sa kanya. tanging galit lang ang nararamdaman ko.

----

kasama ko nasi mom na maglakad sa hallway ng hospital. di na sya nagsalita kanina. maybe she understand kung anong pinagdadaanan ko kaya nanahimik muna siya.

may nakasalubong akong babaeng nakaupo sa wheel chair at may hawak ng isang sanggol.

"ang ganda naman ng anak ko. ayieee" nakita ko sa mata nung babae ang tuwa habang kinakausap ang sanggol. tumawa nman ang sanggol sa kanyang ina.

"noreen. are you alright?" tanong ni mom. i nodded as a response. lumapit ako dun sa babae na may hawak ng sanggol.

"may I touch her?" tanong ko sa babae. I'm pertaining to the baby. ngumiti naman yung babae. yumuko ako at hinawakan yung kamay nung baby.

"ang liit niya mom oh." sabi ko kay mom. tumawa yung naman yung baby. pinipigilan kong lumuha. naalala ko yung baby ko."mom do you think if I didn't lost my child,she'll be pretty as her?" tumulo na ang luha ko. di ko na napigilan. at humihikbi na din ako.

"yes, baby. you're beautiful lady so malamang sayo siya magmamana." sabi ni mom habang while tapping my back."let's go. you need to rest" tumingin naman si mom dun sa babae. "pasensya na sa abala." sabi niya at ngumiti.

"okay lang po. mukang mabigat po ang pinagdadaanan niya eh."pag-intindi nung babae. mom nodded at saka ako inalalayan palabas ng hospital.

-----

nang makarating kami sa kotse. sumakay na ko sa pasengger seat si mom na ang nagdrive. nakatulala lang ako sa bintana. mom don't bother to utter a word. pinabayaan niya na lang ako.

why? why all this things happened to me? am I that bad? for God to let me suffer from pain? for me to lost my child? as far as i remember. wala naman akong nagawan ng malaking kasalanan eh. pero bakit sakin nangyari to?

"princess. your crying again. stop crying okay. you need to relax and move on" sabi ni mom. di ko namalayan na umiiyak na naman pala ako. di ko nalang sinagot si mom. nahihiya na rin kasi ko sa kanila. ngayon lang ako nagpakita sa kanila ng umiiyak. ako kasi yung taong malakas at matapang. kung iiyak man ako. walang may alam maliban kay geneva na bestfriend ko.