Geloof me ik leef nog?!

Moeilijke dag

Vandaag was het dan weer zover stipt 09:00 werden wij verwacht . De hulpverlener gaat alles met ons op een rijtje zetten en geef mij handvaten mee hoe ik met dit gebeuren om moet gaan. Al dagen zit ik er zo tegen op Alex .... aan de ene kant zou ik het willen cancelen maar dat doe ik niet puur omdat ik wil dat het net zo als vroeger weer wordt. Dat maakt het niet minder moeilijk.De avond voor dat het gesprek valt krijg ik dan ook een flinke paniekaanval eentje die ik sinds tijden niet meer gehad heb. Ik schrik wakker en heel me lichaam trilt , de tranen stromen over me wangen. Dit was de spanning voor vandaag . Vandaag een extra moeilijke dag voor mij aangezien het ook de verjaardag van me moeder geweest zou zijn en het gesprek van vandaag zat ik toch wel echt vreselijk tegen op.De hulpverlener is heel lief en begripvol .... het voelt op zich ook gewoon meteen goed .Deze meneer gaat mij handvaten geven om weer te kunnen leven met jou in mijn leven. Dat zal echt niet zo makkelijk worden dat zei hij ook maar het zou stapje voor stapje beter worden. Ook hij vind het een lastige situatie omdat hij dit nog nooit eerder heb meegemaakt in zijn werkveld . Maar hij weet wel hoe hij hier handvaten aan kan geven dat het allemaal wat dragelijker wordt dan het nu is. Hij laat ons de route zien die we moeten af gaan leggen en dat zal niet zonder hindernissen gaan en ook zeer zeker niet zonder tranen . De tijd zal het me gaan leren . De hulpverlener gaat mij ook helpen met me paniekaanvallen want sinds jij terug ben Alex heb ik weer paniek aanvallen . Ik geef tijdens dat gesprek ook aan dat ik het heel heel moeilijk vind om weer dingen op te pakken met Alex . Daarom krijg ik een soort van huiswerk mee wat ik vroeger met jou deed kwa uitjes en wat ik nu weer zou willen doen en wat ik aan zou kunnen . Ik vond dit eigelijk wel een strak plan want dan kunnen we het in kaart brengen . Maar het gesprek kosten me toch wel een hoop energie heeft gekost. Maar toch komen door dit gesprek een hoop mooie gouden momenten van vroeger terug . De hulpverlener zei dat we het moeten zien als de berg op klimmen en dan eraf vallen maar jezelf toch proberen hoog te houden dat is iets wat ik altijd doe .... Ik vind het moeilijk om over dit te praten .... puur omdat het me te veel raakt. Maar zonder pijn kan je geen geluk kennen en dat is natuurlijk ook een feit .

Over twee weken gaan we het volgende gesprek in en tot die tijd zien we wel wat we doen en hoe we het doen.

Alex voor altijd mijn maatje <3