15 jaar geleden we waren op kamp. Maar voor ons was het niet spannend genoeg en we besluiten daarom in de nacht weg te sneaken .. niet wetend dat we een paar uur later zoude gaan verdwalen. We denken namelijk dat we makkelijk de weg zoude kunnen vinden. Ach we waren nog jong dus dat je denkt niet na. Maar eigenlijk was dit ons onbezorgde leven toen wel . We waren nooit bang we wisten niet veel van de wereld we wisten totaal niet wat ons later ooit te wachten zou komen staan. We gaan het bos in waar ook de speeltoestellen staan. We klimmen in de boomhut die we daar eerder die middag met je vader hadden gemaakt . We praten en praten . We tellen de sterren en we zweren dat we altijd bevriend zoude blijven wat er ook ooit zou gebeuren .niet wetend wat voor drama we later zoude mee gaan maken. Maar we besluiten nog veder het bos in te gaan want ja angst is voor watjes toch. Maar dan weten we de weg niet meer terug. Maar toen maakten we ons niet druk want we komen wel terug en dat lukten ook na de hele nacht rond gestruind te hebben. Dat was het ook eerste moment dat jij mij vertelde over de toen des tijds vreemde man . De man die nu beter bekend staat als P.B. Je had dit nooit verteld tot die nacht .
JE LEEST
Geloof me ik leef nog?!
No FicciónWat nou als je er na 6 jaar achter komt dat je beste vriend nog leeft zelfs dat je al die tijd dacht dat die dood was , hoe ga je weer veder als vroeger ?!
