Geloof me ik leef nog?!

Strijd

Jaren geleden waren wij echte straat matties en het groeide uit tot mijn sportkameraad , mijn rechter hand in Route 33. Een blik genoeg hebben en gelijk over gaan tot actie . Eigelijk bestond ons leven uit strijd winnen of verliezen zo ging dat toen die tijd. We streefde er naar dat ons team zou winnen en daarbij het geen team maar een familie zou worden. Dat laatste is zeker gelukt.

Maar onze strijd begon pas echt toen Salamon naar Portugal moest.In eens klap boem was mijn wereld totaal anders. Ondanks dat we jong waren wist ik een ding zeker Salamon was de beste jongen die ik ooit ontmoet had. Want jou Alex zag ik altijd als mijn grote broer en dat kwam dan vooral door je papa . Eigelijk strijden we altijd wel.

Voetbalpapa noemde Salamon hem altijd en zo ben ik hem ook gaan noemen. Ik ontmoete jou vader zo 12 jaar geleden ik was toen nog maar 8 . Ik ging kijken naar Salamon zijn wedstrijd . Hij was toen de tijd Salamon zijn coach voor het voetbal. Terwijl ik af en toe een balletje trapte stond hij mij te observeren en riep dan lachend meisje waarom ga je niet voetballen met je vriendje .Ik zei dan altijd tegen hem dat ik er niet goed genoeg voor was....hij stond me dan 2 tellen aan te kijken en zei dan maar is dat zo of denk jij dat. Ik negeerde dat . Eigelijk werd ik al snel kind aan huis bij jullie. Jij was mijn beste vriend en Salamon kwam dan voor voetbal papa mee dus 2 vliegen in een klap.Bij jullie thuis voelde ik me veilig en fijn en dat zegt genoeg want vroeger was alles een drempel voor mij. Tijdens feestgelegenheden waren we bij elkaar , tijdens etentjes en sowieso aten we 1 keer in de week bij jullie. Lachen gieren brullen was het. Tijdens de wedstrijden van Salamon stond ik dan ook altijd aan de zijkant te gillen maar voetbalpapa had ze plan daar hup zei die tegen eentje van team ga aan de kant en hij gooide mij het veld in.... ik hoorde het andere team gillen een meisje ?!Salamon zijn team gilde coach wat doet u! Maar toen ik in 3 minuut tijd 2 doelpunten score stond voetbalpapa daar met zijn grote big smile op zijn gezicht. Voetbalpapa was een bijzondere man , een uit duizenden en we missen hem nog iedere dag in de sportwereld.

Maar nu hebben we een nieuwe strijd , jij bent terug en dat is niet makkelijk. Al merk ik wel dat het met de dag een stukje bij beetje makkelijker gaat worden. Maar het zou nooit meer zo zijn als vroeger daarvoor is er teveel gebeurd maar een ding weet ik zeker we winnen altijd!

Weetje maat we zien het soms een beetje zwart.Soms lijkt de wereld om je heen koud en gemeen. Je strijd omdat de aarde lijd. Maar zelfs als de zon voorgoed verdween , je vecht nooit alleen maat. Je heb de tijd , de eeuwigheid , de verbeelding aan je zij en je weet wat ik altijd zei als je mij beloofd dat je blijft geloven dat een mens krijgt wat hij geef en je grooste zorg zit een hoop verborgen maar wie lief heb overleefd. Stil maar maat je piekert want het wilt maar niet , ga met de wind mee tot die je vleugels geeft en ontstijg je verdriet.