Geloof me ik leef nog?!

Plekken van vroeger

In de jaren van 2005 tot 2011 hadden Alex en ik een aantal plekken om alles te kunnen bespreken even waar je niet zou worden afgeluisterd.
Die plekken heb ik na de "dood" van Alex nooit meer bezocht... bang dat dat te veel pijn zou doen.
Sinds jaren ga ik terug maar dan met Alex.... het voelt raar maar ook vertrouwd.
Maar ook komen er heel veel herindelingen terug en er vallen soms een paar tranen.
Het leven moet weer worden opgepakt maar hoe doe je dat ?!
Het is niet zo simpel als het lijkt.
Na al die jaren vol verdriet is dit toch echt wel een hele hoge drempel voor ons allen.....maar toch ben ik zo blij dat Alex weer in mijn leven is.
Hoe raar het leven ook loopt er ging geen dag voorbij dat ik niet aan Alex dacht.
Maar nu ik hem weer kan vastpakken blijkt het allemaal wel heel moeilijk te zijn .
Geloof me ik ben blij dat die er is .... maar het brengt ook zoveel verwarring met zich mee.
Door de tijd zal het veranderen maar dit zal altijd een moeilijk hoofdstuk blijven in ons leven .
Zelfs de plekken vind ik moeilijk om te komen omdat er zoveel verdriet terug komt van de afgelopen jaren.
Niemand zou ooit begrijpen hoe moeilijk dit is geweest .... je beste vriend kwijt zijn is een deel van je zelf kwijt zijn....hij was niet alleen me beste vriend maar ook me dagboek en me boksbal zo ging dat en ook andersom.
Maar nu ik dat weer heb is het heel onwerkelijk.
Ik zal opnieuw moeten leren omgaan met dit maar vooral weer leren te genieten met mijn beste vriend .
Want wat wij vroeger deden Alex dat doet niemand ons ooit na dat weet ik zeker haha .
Vroeger hingen wij hele nachten buiten op kamp , het was altijd samen lachen en samen huilen.
Samen konden we er tegen aan , we stonden zo sterk samen.
Er is niemand die dit ooit zou begrijpen maar dat maakt ook niet uit.
Ooit zal alles weer zijn als toen.
Alex verlaat me alsjeblieft niet meer , nee san dat zou ik niet doen!
De tranen rollen over me gezicht man wat kan het leven raar lopen.